Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Selamunaleykum Sayin Hüseyin Kaçin Bey,
Umariz iyisinizdir.

Size bu maili Joseph Nicolosi'nin esi, Linda Ames Nicolosi araciligi ile yaziyorum.

Onunla, vefat eden esinin yazilarini tercüme konusunda beraber çalisiyoruz.

sitesinde yayimlamak isteriz. Bu konuda görüslerinizi almak isteriz. Sayin Nicolosinin bakis açisini paylasan ve açikça dile getiren nadir kisilerdensiniz.Sizden bahsetme firsatim oldu ona. Sizinle ilgili bir yazili röportaj yapip, http://josephnicolosi.com📷Joseph Nicolosi - Reparative Therapy®If gay doesn't define you You Don't Have to be http://Gayjosephnicolosi.com

Bu teklifi kabul ederseniz, röportaj su sekilde gerçeklesecek: onun bana gönderdigi sorulari size gönderecegim. Ve vaktiniz olunca yazili olarak cevaplarsiniz çok seviniriz. Yani acelemiz yok bu konuda. Siz ne zaman cevap vermek isterseniz, biz sabirli davraniriz.
Simdiden çok tesekkür ediyoruz size.
Allah yardimciniz olsun.
Semra

Bu yazıya nasıl başlayacağımı tam bilemiyorum ama Hüseyin hocama sözümü yerine getirmek amaçla bu yazıyı paylaşıyorum. Tabii ki aynı zamanda da benim gibi dert çekenlere yardımcı olmak isterim. Aslında zor olan Hüseyin hocayla olan süreç değil de ondan ziyade sürecin öncesinde ayakta kalmaktır. Bunu demişken kendi hikayemde anlatmak isterim:
23 yaşındayım, Türkiye’de İlahiyat okuyorum fakat Almanya’da doğup büyüdüm ve orada hayatımın çoğunu geçirdim. İlahiyata başlamadan önce Almanya’da iktisat alanından lisans diplomamı aldım ve ardından Türkiye’ye ilahiyat okumaya geldim. Fakat ilahiyatı 2 sene sonra bitirmeden bırakıyorum. Gelelim başka bir önemli konuya: Nasıl bir aile evinde büyüdüğümü merak eden vardır malum bu duruma “sevk” eden en önemli nedenlerden biri olan anne- babanın oğullu ile ilişkidir.
Bu dünyada muhtemelen en çok merhameti annemden görmüşümdür fakat annem meşhur olan anne şefkatinin oranını kaçırdı ve beni fazla sevdi. Evet, bir anne çocuğunu fazla sevebilir – bende hiç tahmin edemezdim açıkçası. Tabii ki dengeyi kaçırmamak için babamda beni hiç diyecek kadar sevmedi ve sevemedi. Bunu aslında ilk defa Hüseyin Hoca deyince fark etmişimdir yani aslında biliyor gibiydim malum kendi babamdan neyi görüp görmediğimi en iyi ben bilebilirim. Fakat “çocuk hali” iste insan gözünün önündekini bile göremiyor bazen veya görmek istemiyor. Bende de görmek istememek olayı daha doğru olabilir. Sonuçta kim babasından sevgi görmediğinin farkına varmak ister ki? Neyse büyüdüğüm evdeki duruma devam. Anneden aşırı sevgi görmüş ve babasından hiç görmemiş biri olarak tabii ki hayatım alt üst olmuş ama bu yetmezmiş gibi iki rahatsız ablam/kardeşim var. Yani bir çocuk olarak en temel olan hakkim ilgi beklemekken bunu bile bana fazla gören annem babam vardı. Ama tabii ki ilgi beklerken “Bencil olma ablan hasta ona bakmamız lazım” veya “şükret sen hasta değilsin” veya “daha ne istiyorsun başının üstünde evin var” gibi türlü cümleler duydum. Aslında fazla istemiyordum. Ne para ne mülk istiyordum. Sadece birsinin benim başımın okşamasını istemiştim ama fazla istemişim. Birinin gelip samimi bir şekilde hâl hatır sormasını bekliyordum. Ama aslında bunu bekleyemeyeceğimi gayet iyi biliyordum çünkü annem ve babam birbiriyle anlaşamıyorlardı ki. İkisi birbirine o kadar zıt ki onlardan daha uyumsuz bir es var mı gerçekten bilemiyorum. Farklı dil konuşuyorlar gibi bir halleri var. Evde defalarca “postacı” oynamam gerekliydi çünkü aralarında bir tartışmadan dolayı birkaç gün birbirine küstüler. Ama insanoğlu neye alışmaz ki? En zor durumlara

alışır ve bunu hayatta normal olarak görüyordu. Ben kendi kendime derdim evli bir es arasında kavgalar gayet normaldir ve olmazsa olmaz çünkü başka bir şey gördüğüm yok annemden babamdan. Şimdi bir kız ile tanışıyorum ve kavganın evliliğin bir şartı olmadığının farkındayım (evet, terapiyi bitirdim ve evliliğe doğru adim attım). Bir çocuk annesinden babasından ne ögrenirse onu hayata geçirir ama ben babamdan gördüğümü hayata geçirmeyeceğim.
Neyse gelelim bu orta okul zamanına çünkü o aralar ergenliğe giriyordum ve benimle bir şeyin normal olmadığını fark ettim. Arkadaşlarım kızlardan hoşlanınca ben erkeklerden hoşlanıyordum. Bu garibime gidiyordu ve benim için akil almaz bir olaydı. Üstelik dindar, namazlı-niyazlı bir aileden gelen bir çocukta nasıl eş cinsellik gibi bir şey meydana gelebilir? Nasıl olurda Allah’a ibadet eden ve onu zikreden kişi eş cinsel olabilir? Lut kavminde olan bende nasıl olabilir? Bu ve buna benzer sorular aklıma takılmaya başladı. Tabii ki evdeki durumdan ibaret böyle bir şeyin olduğunu ne anneme ne de babama diyebildim. Onlar kendi aralarındaki sorunlarla ve ablamın rahatsızlığıyla baş etmeye çalışırken bana vakit kalmıyordu. Bazen diyordum bir günün 24 saati değil de 24 saatten fazla olsa o zaman belki annem ve babamın vakti olabilirdi benim için – çocuk hali iste. Bu sorunumla böylece bas basa kaldım ve her zamanki gibi problemim için kendi çözümü üretmem zorunda kalmıştım. Bir iki sene (dindarlığımdan dolayı) direndim ve “eş cinselliğime” kabullenmedim ve kabullenmek istemedim de. Fakat sonunda her direncin bir sonu vardır ve benim de direnmem 15/16 yaslarında bir son buldu ve yavaş yavaş kabullenmeye başladım. Ama kabullenmeden önce benim içimde “iki kişi” vardı – dindar ve efendi çocuk ve erkeklerden hoşlanan “asi” çocuk. Sonunda kabullendim ve bu iki kişilik olayı arttı çünkü evde, akrabalarda ve ailemin tanıdıklarla her daim efendi ve dindar çocuk ortalıkta olurdu ve eş cinsel kimliğim arka planda kalıyordu. Tabii ki okulda, dışarıda ve bazı arkadaşlarda tam tersi oluyordu orada erkeklerden hoşlanan çocuk meydana çıkıyordu ve efendi çocuk ortalıktan kayboluyordu. Bu iki kişiliği yasamak ve aralarında zıplamak senelerce sürdü yaklaşık 8 sene ve bu süreçte aşırı yoruldum en son hasta bile oldum ama oraya daha birkaç sene var.
Kabullendikten sonra lisemin son iki senesi kalmıştı ve o ara iki (kız) ile arkadaşlık kurmuştum ve ikisi de benim es cinsel olmama rağmen kabul etmişti. Maalesef o ara hiç ve hiç öz güvenim yoktu ve kendimi herkesten ezdiriyordum. Gelen giden beni harabe olmama rağmen yıkıyordu ve bu durum hiç kimsenin umurunda değildi. Lise zamanım aslında gayet sakin ve olaylar olmadan geçti.

Ne tanışmalar oldu ne de ilişkiler. Fakat içimde her daim o istek vardı ve bir erkek arkadaş edinmek bir nevi büyük hayalimdi.
Neyse 18 yaşıma girmeden önce liseyi bitirip elime diplomamı aldıktan sonra üniversiteye başvuruda bulundum ve alindim. 3 senelik üniversiteyi pandemi ve Erasmus’tan dolayı bir sene uzatma durumda kaldım ve toplam 4 sene üniversite okudum. Üniversitenin ilk iki senesinde (pandemi öncesinde) aslında pek bir şey yaşamadım yani bildiğim hayata devam diyordum (evde her daim annem babam arasında kavgalar, ablamın rahatsızlığı ve sayısızca hastane randevuları ve tabii ki benim var olup olmamanın farkı olmaması). Fakat bu süreçte annem babam bana koymadıkları yasak yoktu. Misal verecek olursam geceleri gezmek imkânsızdı genellikle saat 20/21’den itibaren evde olmam gerekliydi. Yaşım olmuş 20 ve aksam güneş batar batmaz eve gelmemin beklenmesi olmamalı ya da her dışarı çıktığımda nereye gittiğimi ve kiminle olacağımı sormaları (aslında sormaktan ziyade sorguya çekilmek gibiydi). Üniversitenin ilk iki senesinde bazı erkeklerle tanışmıştım ama bir iki buluşmadan fazla bir şey olmamıştı ve buluşmalarda dışarıda bir kafede oluyordu. Buluşmalara gidince tabii ki annem babama, üniversiteye gidiyorum diyordum genellikte ve ilk zamanlar yalan söyledim diye ağır vicdan azaplar çekiyordum fakat zamanla kalbim bu günaha alıştı ve yalan söylememi “haklı gösterdi”. Bu zamana kadar 6 sene “iki kişiliği” içimde taşıyordum ve hiç kimseye durumu tam tamına anlatamadım. İçimde o zaman içerisinde bir darlık, ümitsizlik ortaya çıkmıştı fakat bu ümitsizlik 2020 yılın ilk baharında geçti diyebilirim çünkü ilk ve tek ilişkimi o zaman yaşadım.
Pandemi başladığında üniversite uzaktan eğitime geçerek yaklaşık günün 20 saati evde geçiriyordum malum zamanında sosyal birisi olmadığımdan ne doğru düzgün arkadaşım ne de çevrem vardı. Ve böylece benim hayatimin dönüş noktamın başlamasına geliyoruz çünkü bir gün kafede çalışan yakışıklı erkek gördüm ve onunla tanışmak istediğimi dedikten sonra birkaç defa kafelerde buluştuk. İkimizde birbirimizden hoşlandığımız ve böylece bir ilişki başladı.
İlk zamanda hayat inanılmaz güzeldi. Birisi bana kendi hayatimi geri vermiş gibi hissettim ve mutluluktan havada uçuyordum. Ama her uçuşun bir inişi de vardı ve benim inişim acı ve yıpratıcı oldu ama bu noktaya daha yaklaşık bir sene var. Beyan ettiğim üzeri ilk zaman muhteşem geçti ve hayatimi geri almışım gibi mutluydum ve ona gerçekten aşıktım. Benim hissettiğim aşk basit bir aşk değildi, sıradan bir aşk değildi. Öyle bir aşktı onun için hayatimi bile feda ederdim ve (maalesef) hayatimin bir yanını ona feda ettim...
İlişkinin ilk zamanları benim gözüm sadece onu gördüğünden benden ne istese yapıyordum. Maddi acıdan benden bir şey istemedi çünkü onun babasının mal varlığı vardı ve benden maddiyat istemedi fakat ondan daha beterini istedi tabii ki bunu ilk başta fark edememiştim çünkü her dediğine evet diyordum. Benden pasif olmamı istemişti ve düşünmeden bile evet dedim ve tek ben değil üstelik hayatımda (tabiri caiz ise) sikildi. İste (yalan) aşkın insani nereye sürüklediğini bizzat ben kendi ruhumda ve bedenimde yaşadım ve bu yazıyı böyle yazınca gözlerim doluyor. Bir insan ne kadar ahmak olabilir ki? Bir insan niye kendisine bu kadar zarar verebilir? Bir insan niye bir günde hayatinin içine ediyor?
...çünkü annem babam zamanında çocukluğumun ve ergenliğimin sonsuza kadar içine ettikleri içine.
...çünkü çocukluk yasamadığım için.
...çünkü benim için yasamak diye bir şey olmadığından ve sadece var olduğumdan.

.

.

Yıl 2021...
20 yaşında olan ben...
Hayatın anlamını şimdi olduğu gibi o zaman da sorguluyorum ki herhalde yaşamaya devam ettiğim sürece de bu devam edecek gibi. Bu duygularla ilk tanıştığım zamanı hatırlıyorum da ne çileler ne badireler atlatmışız. İlk pornografif görüntülerle tanıştığım zaman beni bir şeyler tatmin etmiyordu asla. Normal bir şekilde hetero olan iki çiftin sevişmesini izliyordum. Ama beni tatmin etmiyordu bir şeyler eksik kalıyordu. Kadının vajinasından daha fazla erkeğin penisine odaklanıyordum. O zamanlar tabiki kurstaydım bunun  ynlış ve haram bir şey olduğunu zaten biliyordum. Kadınlara bakmanın zina olduğunu 10 yaşındanberi tekrarlıyorlardı çünkü. Gizli kaçak izlediğim pornolar ve yaptığım mastürbasyonlarla kendimi çok garip bir pişmanlık içerisinde buluyordum. Sonrasında İstanbula okumaya geldiğimde ise farklı bir şey olmuştu. Gay porno ile tanışmıştım. İlk izlediğimde tamam işte benim zevk aldığım şey bu demiştim içimden. Ve de ondan sonra silinemedi hayatımdan ta ki bu günlere kadar. Tabi ki de gay pornoyu izlediğim zaman içimde daha büyük pişmanlık oluyordu ama izlerken ki o haz beni benden alıyordu. Bir şey eksikti içimde sanki ve o şeyi bu videolarla arıyordum. Aradım aradım aradım lakin bir türlü bulamadım asla. Kaç yıl geçti hatırlamıyorum 7 mi 8 mi 10 mu bilmiyorum artık müptelası olmuştum. Bazen yeminler ediyordum bırakıp izlemicem diye ama yeminleri de bozuyordum sonra yani bu zamanlarımın hepsi pişmanlıklarla geçti diyebiliriz. Sonra tekrar İstanbula yolum düştü tahsilime orda devam ettim. ki en güzel zamanlarım da bu şehirde oldu diyebilirim. yuvarlana yuvarlana 2021 yılına kadar geldik ama ben bu hislerle daha fazla yaşamak istemiyordum. Kendimden nefret ediyordum arkadaşlarımla vakit geçirirken bazen sen böylesin sen şöylesin diyerek kendimi rencide ediyordum ki etmeye de devam ederdim eğer o ilk adımı atmasyadım.
İlk adım...
Nasıl heyecanlıyım nasıl. bir tane sihirli değneği olan adam gelip bu hislerden seni kurtarıyormuş diye düşünüyorum. İçeri girince zaten sorduğum soru hocam ne kadar diyorsunuz şimdi kaç aya hallederiz biz bu işi ürkek çekingen bir eda vardı hatırlıyorum da. Sesim kısık kısık kendini suçlayan bir kişi oturuyordu o koltukta işte ilk adım ilk ışık bu şekilde atılmıştı. Sonra farklı bir şeyler olmaya başladı hayatımda hiç yapmam dediğim şeyleri yapmaya kendimden farklı olmaya başladım. Açıldım cesurlandım kendime gelmeye başlamıştım. Haksızlıklara uğrayan ben artık hakkını aramaya başlamıştı bir şeyler değişiyordu sahiden. İlk kez kadınlarla ciddi bir şekilde konuşmak da istemiştim. İşte bu sıra da A. ile tanıştık sevigili olma sürecine girdik. Tabi benim sıkıntılar bitmemiş onun da ailesiyle sıkıntıları var derken kavga gürültü şeklinde ilerliyordu ilişkimiz. Terapi sürecini önceki yazılarımda uzun uzun yazmıştım ordan bakabilirsiniz. Bana taciz edenele yüzleşmemden tutun diğer olaylara kadar var zaten. 2021 benim için unutulmayacak bir sene olmuştu. Sonra İstanbuldan ayrılmak zorunda kaldım. Halbuki çok da iyi gidiyordu içimdeki hisler azalmış kendimi mutlu hissediyordum lakin o ayrılık gelinceye kadar.
Yıl 2022...
Artık başka şehirdeydim ve hocamın yanına gidemiyordum bu beni bunalıma sokmuştu. Pornoları bırakmıştım ama bu şehirde yaşanan kötü olaylarla tek başıma başedemiyordum. ki bahanelerin arkasına sığınıp İstanbula da gidemiyordum. Bu süreç iki yıl boyunca devam etti. Tekrar pornolara başladım X hesabı açıp ordan yüzlerce kişiyi takip ediyordum. Haftada bazen 4 bazen 5 kere porno izlemeden uyuyamıyordum. Terapilere 3 4 ayda bir gidiyordum ama faydası artık olmuyor gibiydi. İşte bu şekilde ilerlemeye devam etti hayatım. Ta ki 4 ay öncesine kadar.

2024...
İstanbula gittim terapiye girdim gezdim gördüm ve geri bu şehre döndüm. Herkes hayatında can sıkıcı şeyler yapar ama eşcinseller can sıkıcı şey yaşayınca buduygulara sığınır. Ki ben de öyle yaptım ve indirdim o uygulamayı ve birisiyle yazıştım. İlk defa oluyordu. Artık diyordum kaç terapi oldu demek ki olmayacak bu iş diyerek yazıyordum. ki adama da ilk mesajım böyleydi. ben bu duyguları hep bastırdım artık bastırmak istemiyorum şeklindeydi. Her neyse numaramızı aldık ve konuşmaya wp üzerinden devam ettik. sesli konuştuk falan ama içim rahatsız hala. hani kabul edecektin  diyerek te kendimi gazlıyorum bi yandan ama olmuyor. Ben bir aktif olarak onu duygusal yönden tatmin etmemi istiyor ama beceremiyorum. Kendim de tatmin olmuyorum elbette. İşte fotoğraf attı bana ben ona attım kaç kere  mastürbasyon yaptım hatılamıyorum. Sanki ben, ben değilim gibi davranıyordum anlamadığım bir şekilde. 10 dk lık tamin olduktan sonra ise soğuyup kapatıyordum telefonu ve yatıyordum. Bu süreçte tabi sevgilimle de konuşmaya devam ediyorum ona da ayrı canım sıkılıyor. lakin uzatalım bakalım işin sonucunda nereye varcaz diye de merak ediyorum. Sonra dedem hastalandı ve Ankara gitmek zorunda kaldım. Sevgilim saat başı beni arar mesaj atar zaten bırakmaz öyle ki çok da endişelendi bu duruma ama diğer adamın umtunda değildi bu mevzu. bekledim mesaj atmasını atmadı. 1 hafta sonra mesaj attım cevap verdi fotoğraf istedi attım sonra kapatım yattı. Ne dedem ne ben hiç umurunda olmadı yani. Ki olmuyacağını da biliyordum çünkü bir erkek bir erkeğe karşı bu duyguları yaşayamazdı. Eski terapiler beni bir seviyeye kadar zaten getirmişti ama tamamlamamıştı. Bu olayları da yaşamam gerkiyormuş. Hiçbir erkek bir erkeğe muhtaç olarak yaşayamazdı böyle bir şey fıtrata aykırı çünkü. Hiçbir erkek bir erkeği cinsel veya duygusal olarak tatmin edemez çünkü fıtrat bu şekilde. Bunları zaten biliyordum terapilerde hocam söylemişti ama hiç anlam veremiyordum. Sonrada anladım işte sonrada. Biz o adamla 1 ay falan konuştuk ilk hafta her gün mesajlaştık 2. hafta 2 3 güne bir 3. hafta bir kere mesaj attı zaten 4. hafta da da ben yolu gösteröek zorunda kaldım. Sadece cinsel olarak tatmin olmak isteyen birirsiydi çünkü başka bir şey umurunda değildi ki bir erkek bir erkeğe ancak bu şekilde cinsel duygu besleyebilir. işi bittikten sonra da yüzüne bile bakmaz. Her neyse yolu gösterdikten sonra garip bir şekilde rahatlamış ve ferahlamıştım. Sonra açtım benim gizli hesabımı sildim fotoğrafları videoları sildim. Çünkü anladığım ve hissettiğim şeyler çok başkaydı bu sefer yemin etmek yoktu pişmanlık yoktu sadece farkındalık vardı. telefonumda gay olmaya dair hiçbir şey kalmamıştı.
3 hafta sonra...
Sevgilime karşı farklı hissediyordum içimden bir şey tamam işte ya tamam oldun dedi bana bu süreçte seni bırakmayan iyi gününde kötü gününde yanında olan kişiyi buldun işte dedi. Ben de kendimden o kadar emin bir şekilde evlenme teklifi hazırlığına başladım. Eskiden olsa bu hisler gelir mi diye bir düşünce olurdu ama artık öyle bir şey de yok Yakınımda bu hisleri hissettiğim bir erkek arkadaş vardı ama ona karşı da artık bir şey hissetmiyordum. Deneme de yapmadım ihtiyacım yok çünkü kendimden emin bir şekilde bu yola devam edeceğim.  yıl boyunca terapi alıp sonucun bu şekilde değişmesi tabiki garip ama ateşi söndürmek için belki de ateşe yaklaşmak gerekiyordu. hiçbir yaptığımdan da artık pişman değilim. Ne eskiden izlediğim videolardan ne de o konuştuğum adamdan bunların hepsi mazide kaldı ve artık önümde bunlarsız bir gelecek var. Belki tam anlamıyla iyileşemedim ama eşcinsellikten tam anlamıyla kurtuldum ve de artık rafa kaldırdım bu mevzuyu. Hayatta elbette sorunlar olacak ve ben her zaman Hüseyin hocamın yanında olacağım o sorunlarda. Bundan sonraki konuşmalarımız eşcinsellik üzerine değil farklı mevzular üzerinde olacaktır. Bilmiyorum ama içimde çok büyük bir güven var. Artık sevdiğim tipte birini gördüğümde içim gitmiyor mesela hayallere dalmıyorum. Normal erkekler nasıl devam ediyorsa hayatlarına o şekilde devam ediyorum kendimi seviyorum sevgilimi seviyorum hayaller kuruyorum onunla ve bu şekilde geçiyor günlerim. Buraya hep kötü anılarımı yazıyordum ve bir gün bu yazıyı yazmak için çok bekliyordum. Belki de bu son yazımdır benim. Hepinizin ne hissettiğini biliyorum arkadaşlar en iyi ben anlıyorum sizleri ama kendinizi karanlığa hapsetmeyin. Sizi o karanlıktan sizden başkası çıkartamaz. İyileşmek kendi içinizde mevcut kısmayın artık kendinize üzmeyin yeter. Bu zamana kadar başkaları üzdü bundan sonra siz kendinizi üzmeyin. Her zaman bir umudunuz olsun asla umutsuzluğa kapılmayın. Eğer inanıyorsanız kazanan siz olacaksınız. pişanlıklarınızı da atın bir kenara çünkü hiçbir önemi yok artık sen pişman olunca düzelmiyor her şey. kendinizi sevin küçüklüğünüzü sevin alın konuşun ara sıra başını okşayın ve de diyin ki ona BU DA GEÇER YA HU. Hepinizi anlıyorum biliyorum içindekilerinizi ama bırakmayın kendinizi. pes etmek yok ona göre. İlerde bir gün tekrar buraya baktığımda iyileşen bir sürü arkadaşımın yazılarını okuyacağım inşallah.

KALIN SAĞLICAKLA

Halim