KİBRİT
çocuklar kibrit gibidir
ateştendir yürekleri
sevinçleri de koşarcasınadır
üzüntüleri de öyle
büyüdükçe insan
ateşini kaybedermiş
taş olurmuş yüreği
düşlerini bile kaybedermiş
büyüdükçe insanın
içi de yoksullaşırmış
acılarını biriktirircesine yaşarmış
annelerimizi nasıl affederiz
bizi kucaklarında büyüttüler
büyümesin çocuklar
duamız böyle olsun
mübarek gün ve gecelerde
dünyaya biraz da umut kalsın
içimiz ısınır belki
eskiden çok eskiden çocukların
bir mendilleri olurdu
bir de bayramları
avuçlarında şekerleri
ellerimizde ne kaldı geriye
güneşi solarken insanın
çocukluğundan başka özleyecek neyin kalır
keşke hep çocuk kalsaydık dersin
bende derim ki sana
"dua et için çocuk kalsın
kirlenmezsen bu hayatta çocuksundur
hep çocuk kalmışsındır
şükret yüce yaradan'a
çünkü duan kabul olmuştur..."
08 Haziran 2017
10:15
Edirne
