Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

24.02.2024
İKİNCİ TERAPİ SEANSI
İkinci terapiyi yaptıktan bir hafta sonra yazısını yazabildim. Ses kaydı almıştım. Bazı cümleleri direkt HK nın ağzından çıktığı gibi yazdım, tırnak işaretiyle belirttim zaten. İşte ikinci terapi seansı:
"Tipsizim dediğin an bitti, bütün şanslarını bitirdin". Bu tarz şeyleri kendime söylersem herhangi bir insan beni beğenmediğinde direkt aşağılık kompleksine girerim. Zaten ilk etapta ben kendimi beğenmezsen bir başkası beni niye beğensin. Bu yüzden kendime tipsizim demeyip kendimle ilgilenmeliyim(saçımla, başımla, kıyaftlerimle, vücudumla...) "Bir tarz yaratacaksın, istediğin kadar oynayıp bir şeyleri değiştirebilirsin". Bana özgüven kazandıracak, beğendiğim beni mutlu eden bir tarz yapmalıyım. Kendimi memnun etmeliyim ki başkasının sadece onu ilgilendiren fikri beni bozmasın. "Hayat bir sahne" ve kendi hayatımın başrolü olup her an sahnede olmaya hazır olmalıyım. Spot ışıklarının ne zaman üzerime döneceği belli olmaz, her zaman hazır olmalıyım. Kendimle barışmalıyım. Barışmamla arama koyduğum: burnum kötü, boyum kısa vs. gibi şeyler kendimle bariştığımda önemli olmayacak. Nihayetinde "bunlara sahip kişilerin de başka konularda güvenleri yok". Yani girdiğim kalıp fark etmez, hangi kalıpta olursam olayım kendimle barışmaya çalışmalıyım. Düştüğümde kendimden nefret etmek ya da pes etmek yerine, kendime iyi davranıp ayağa kalkmaya çalışmalıyım. Negatife değil pozitife odaklanmalıyım. MÜKEMMEL BİR ERKEK OLMAMA GEREK YOK. SÜREÇTEN ZEVK ALMAYI DENEMELİYİM. Kendimi başka erkeklerle kıyaslamamalıyım, "onlar iyi ben kötüyüm dediğim an kaybederim". "Özgüven kazanıp erkeksi enerji yayman gerek". Zaten özgüven kazanırsam o enerji yayılmaya başlar. Zor olaylardan sonra pes etmeyip güçlü bir karakter çıkarmaya çalışacağım. "Kendinden nefret etmek, pişmanlık, suçluluk ve aşağılık duyguları eşcinselliği güçlendirir".
Genel olarak terapi kendimize yapıştırdığımız ETİKETLERLE ilgiliydi. Etiket demek bir şeyin ederini belirleyen şey demektir. Biz insanız ve eylemlerimizi, kendimizi böyle bir şekilde sınırlandıramayız. Şayet bu etiketleri yapıştırırsak başkası da etiketimize bakıp kendimize biçtiğimiz edere göre davranacaktır. Olumsuz duyguları da kabul etmeli, 1 dakika önceki kişiyle bile aynı kişi olmadığımızı fark etmeliyiz. Yaptığımız hatalardan suçluluk duyup kısır döngüye girmek yerine durumu kabul edip bir daha tekrar etmemeye çalışmalıyız. Ha olur da tekrar yaparsak yine sorun değil, öğrenene ya da başarana kadar denemeye devam. Siz çetele tutmazsanız bir başkası da tutmayacaktır. Olur da biri başarısızlıklarınızın çetelesini tutarsa bilin ki o insanın başarabildigi bir şeyi olmadığı için egosunu başkasının başarısızlıklarıyla tatmin etmeye çalışan bir aşağılıktır.
Yazıyı bir hafta sonra yazdığımı söylemiştim. Bu hafta genel olarak kendime kötü davranmadım. Etiketlemedim. Kendimden nefret ediyorum demedim. Aynanın karşısında kendime iltifat ettim. Alışveriş yaptım. Güzel giyinerek okula gittim. Giymek isteyip "yok ya kötü durur bende" diyip giymedigim şeyleri denedim. Beğendim. İnsanlardan da iltifat aldım. İlk terapi haftasına kıyasla çok daha iyiydi, sadece işte terapiden bir öncek gün (bu yazıyı yazdığım gün, onu da günlük olarak ekleyeceğim.) Biraz kötü geçti ama yine de "kendimden nefret ediyorum" gibi kelimeler kullanmadım.

İlk terapiden sonraki haftayı tek seferde yükleyecem. Terapiye başlar başlamaz foruma yazmadım ama notlarımda günlük tutmuştum. İşte ilk terapiyi yaptıktan sonraki hafta:

19.02.2024
Her zamankinden fazla erkek arzuluyormus gibi hissediyorum. Bakmamaya çalışıyorum ama çok istiyorum bakmayı. Aşagılık hissetme zayıf hissetme duygularıyla baş edemiyorum. Etrafta sevgilileriyle dolaşan insanları gördükçe moralim bozuluyor. Normal şartlarda dün can sıkıntısını gidermek için öylesine bir mastürbasyon yapardım ama kendimi tuttum. Bu yüzden mastürbasyon ve porno izleme isteğim de kabarmış gibi hissediyorum. Alkol yoksunluk sendromu gibi bir şey oluyor sanırım. Terapiden sonra gelen özgüven ve mutluluk hissi tamamen uçtu birkaç günde. Yine kendi yakın çevremdeki insanların sohbet arasında dile getirdikleri "eşcinsel insanlar benden uzak dursun vs" gibi söylemler yüzünden kendimi daha da kötü hissettim. Güneşi gördüm filmini izledim. O filmi izlerken içimde uzun zamandır tuttuğum gözyaşları patladı, yüzümü kapata kapata ağladım. Neyseki odada kimse yoktu. O filmi izledikten sonra kendimi çok kötü hissettim ve moralim bozuldu. Ordaki travesti karakterin kendini öldürtmesi beni rahatsız etti ve terapi sonrası "ya iyileşemezsem ve hayatımın hazin bir sonu olursa" kuruntuları oluştu.

20.02.2024
Bugün yine hiç keyfim yoktu, içimdeki üzüntü duygusu öfkeyle karışık bir şekilde. Her an en ufak şeye öfkelenebilir ya da oturup aglayabilirim. Öfkelenme sebebim sanırım bu üzgün olma durumundan kurtulamıyor oluşum. Sorunun yalnız olmam olduğunu dusunuyordum ama insanların yanındayken de yalnız ve tatmin olmuyor gibi hissediyorum. İçsel sıkıntımın sebebini bilmiyorum ve yenemiyorum. Sürekli uyumak istiyorum. Günlük aktivitelerime bile hevesim yok. Hocanın önerdiği Misolü aldım ama kullanmakta hala tereddüt ediyorum. Bir kaç terapi seansından sonra bakacam duruma göre. Acaba böyle kötü hissetmemin sebebi mastürbasyon yapmıyor oluşum mu? Sanmıyorum. Muhtemelen yapsam da bu sefer pişmanlık duygusu eklenir bunlara. Ders de çalışmak istemiyorum, çalışmadığım için de bu sefer stres oluyorum. Çıkmaza girmiş gibiyim.  Niye normal bir insan olamıyorum? Sadece normal standart bir insan olacam, bu kadar zor bir şey değil. En çok bu düşünceye öfkeleniyorum. Cumartesi olsa da terapiye gitsem.

21.02.2024
Bugün görece kendime daha az eziyet ettiğim bir gün oldu. Yine de o sebepsiz sıkıntı hissi hala vardı. Acaba ben tükendim mi ki? Kendimi sürekli başkalarıyla kıyaslıyorum. Bugün fark ettim ki yaptığım her şeyin direkt sonuna ulaşmaya çalışıyorum. Mesela piyano çalmayı öğreniyorum ve direkt uzman seviyesine gelmek istiyorum. Öğrenme aşamasından zevk almıyorum. Bu en basit örneğiydi. Diğer her şeyde bu şekilde sonuna gelmek için yapıyorum gibi hissediyorum. Her şey bir görev ya da sorumlulukmuş gibi hissediyorum ve yaptığım hiçbir şeyden zevk almıyorum. Ayrıca bir şeyler yapmaya da çekiniyorum başarısızlık korkusuna neden bu kadar kapılıyorum ya da neden yenemiyorum bilmiyorum. Her şeyin farkında olup hiçbir şeye çözüm üretemiyorum. Rengarenk görmem gereken gençliğimin baharında her şeyi siyah beyaz görüyorum. Bu terapi seanslarının sonunda bunlar düzelir mi ki acaba? Düşündüm de sevilmek istenen ben iken bir başkasını nasıl sevebilirim ki? Beni onaylayacak beni sevecek birisine ihtiyaç duyuyor gibiyim, belki de bu yüzden içimde sürekli bir sıkıntı taşıyorum. Kendimi başkalarıyla çok kıyasladığımı söylemiştim. Bir erkek uzun boylu olmalı, güçlü ve kavga edebiliyor olmalı diyorum sürekli. Ben ikisini de yapamıyorum. Hadi belki zorlarsam kavga edebilirim ama peki dış görünüşümden kaynaklanan bu umutsuz duyguyu nasıl yenecem? Uzun boylu olmadığım için bile kendimle erkeklik arasına uzunca bir set çekiyorum. Güneşi gördüm filminde kadir: "ben içimdeki erkeği çoktan öldürdüm" demişti. Ben de böyle bir şey yapmış olabilir miyim? Böyle şeyler nasıl atlatılır?

23.02.2024
Sabah okula gitmek için kullandığım araç dopdoluydu. Araçtayken önümdeki adam(30 u geçkin biri) bir eliyle tutunup diğer eliyle de çantasını tutuyordu. Çantasını tuttuğu eli penisimin olduğu yere denk geliyordu. Araç dolu olduğu için mi yoksa kasitlı bir eylem miydi bilmiyorum. Eli o bölgeye sürekli temas halindeydi ama niyetinin ne olduğundan emin olamıyordum. Çok hafif uyarılmıştım sonra kendimi bir tık geri çektim(aslında ben de istiyordum bu hareketi yapmasını ama emin olamıyordum). Ben kendimi geri çeksem de yine de elini oraya temas ettiriyordu. Ben de bu sefer bunun kasıtlı bir eylem olduğunu ve adamın beni arzuladığı hissine kapıldım. Hafif uyarılmam ereksiyona döndü. O da bunu hissetmiş olmalı ki sanki eli daha çok baskı uygulamaya başladı. Artık elini(en başından beri bahsettiğim elinde çanta vardı o yüzden elinin dış yüzüyle yapıyordu) kasığıma koyup penisimi hissediyordu. Bunlar beni daha da çok erekte etti (hala aklıma geldikçe hoşuma gidiyor ve uyarılıyorum).  Erekte oluşumun üzerinden çok geçmeden, İnmem gereken durak geldi ve indim. Bunlar olurken aklımdan bir yandan terapi alıyorsun yapma böyle şeyler vs. diye düşünsem de engel olamadım (bence kolay da bir şey değil). Tabi bir yandan da kendimi rahatlatıp daha bir seans aldın, etkisi olmadı gibi şeyler söyleyip bu eylemi yapmak istedim. Tabi sonrasında kendinden nefret etme ve pişmanlık duyguları geliyor. Özellikle herkesin sevgilisinin olduğunu düşünüp kendim de böyle bir şeyin hayalini kurarken böyle eylemler yapmak kendime duyduğum nefreti arttırıyor ve kendi kendime "asla düzgün bir insanı hak etmiyorsun, kalbin kararmış, ebedi yalnızlığa mahkumsun. Olur da iyileşmeye başlar ve birisi hayatına girerse bu kadar kötü bir insan olmanın bedelini ödeyeceksin ve o çok gıpta ederek baktığın ilişkilere sahip olamayacaksın. En nihayetinde yine yalnız kalacaksın" gibi cümleler söylüyorum.

Genel olarak ilk hafta hocanın sözleriyle sarsılmam ve yeni bir yolculuğa başlamanın getirdiği korkular biraz daha hakimiyet sürdü. Tabi ki hemen geçen duygular değil bunlar ama şu an ilk haftadan çok daha iyiyim

Hüseyin hocam'ın isteği ile neden düzelemediğimi başka bir boyutta anlatmak istiyorum.
Öncelikle annem bana aşırı düşkün birisi.
Ve aşırı baskıcı biriydi, ama artık değil, benden çok çekti o anlamda baskısını düşürttüm onun, mesela din yönünden bana çok baskı uygulardi eskiden. Şimdi porno yıldızı olucam desem bile bişey diyemez artık cünkü "BIKTIRTTIM."

Herneyse baba diye bir figür hayatımda hiç olmadı aksine, baba sürekli döverdi her 2 haftada bir "DAYAK" yediğimi, her 2 günde bir inanılmaz kalp kırıcı "AZAR" işittiğimi bilirim.
hiçbir zaman bana değer verilmedi, lise hayatım hiç olmadı. sadece ailemin kölesiydim.
Annem aşırı düşkün bir insan, benim giyeceğim kıyafete kadar heyşeyimi yönetir, 18 yaşıma kadar saçımı annem kesti, hiç berbere gitmedim 18e kadar.

Sanırım cinselliğe bu kadar tapmamın sebebi lise hayatımın olmaması ve asosyal olmam.

…

Merhabalar, ismim kadir, 2000liyim yaklaşik 5-6 senedir hüseyin kacin'in terapilerine geliyorum, toplamda 30-40 terapi yapmişizdir. ve 15 sene bile gelsem düzelmiyeceğimi biliyorum.
Size neden düzelemiyeceğimi kısa bir şekilde anlatıyım;

Çünkü hiçkimse beni anlamıyor. Anlattığım şeyler psikologuma ve çevremdekilere önemsiz  geliyor.