Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Anne kız ilişkisinde bağımlılık/ Bu hayatı anneme borçlu(mu)yum?

Annemin benimle ilgili her şeye karıştığını, ona bir konuda katılmadığımda buna tahammülü olmadığını gördüğümde aramızda ilk kırılmalar başladı. Annemle tartışmaya başladık, onu aramadım telefonlarını açmadım. Uzaklaşmak istedim annemden bir süre. Annem de beni özgür bıraksın istedim ama öyle olmadı. Büyük bir tepkiyle karşılaştım, benim için yaptığı fedakarlıkları öne sürdü, ne zor şartlarda beni büyüttüğünü yüzüme vurdu. '' sana karışmamamı bekleyemezsin, benim buna hakkım var '' dedi. Yaptığı anneliğin hesabını istedi benden..

Hüseyin hoca bana terapilerde bugüne kadar annem için yaşadığımı söyledi. O zaman fark ettim, tıp fakültesini de annem için okuyordum, meslek sahibi olup anneme bakabilmek için. Belki böylece ödeyebilirdim annemin hakkını!

Annemin benden onun sözünden çıkmamak, maddi olarak destek olmak dışında başka  beklentileri de varmış. Annem ailesinden, eşinden göremediği değeri kızından görebileceğini düşünerek bütün duygusal yatırımını bana yapmış, bütün dünyası ben olmuşum. Beklediği değeri ve ilgiyi göremeyince de kendimi suçlu hissetmem için annelik kozunu oynamış bana karşı, depresyona girdi, ben çok üzülüyorum bir gün kalpten gideceğim dedi bana, anneme tavırlı olduğum için sebebi ben olacakmışım..

Ben anneme borçlu değilim, hatta ondan alacağım var.  Kendi dünyamı kurmama izin vermemiş annem, onun bir parçası olmuşum. Kendi kendime yetebilmem için gereken becerileri bana ögretmemiş, kendi başıma karar veremem, annemden ayrı yaşamak istesem ev işlerini bile beceremiyorum. Ama bakarsanız ne gerek var ki, bunları benim adıma yapacak annem var zaten! Hayatta tutunabilmek için annem beni kendine bağımlı hale getirmiş, bilerek veya bilmeyerek.  Ayrılmaya yeltenirsem de beni suçlu hissettirerek elinde tutmaya çalışıyor!

Hocam siz bana annemden alacaklı olduğumu, o senedi de yırtıp atmamı söylediniz. Bu gerçeği fark edip her şeyi geride bırakmak zor geliyor bana, umarım başarabilirim bir gün.

'Mağdur Bir Annenin Kurtarıcı Rolündeki Kızı'

Ailem ve Hayat Hikayem

Merhaba, ben tıp fakültesi son sınıf öğrencisiyim. Evlenmiş olmak için istemeye istemeye görücü usulü ile evlen(diril)en bir anne ve  babanın kızı olarak dünyaya gelmişim. Annem ev hanımıydı, babam bir fabrikada işçi olarak çalışıyordu. Kendimi bildim bileli evde bir huzursuzluk hakimdi.  Öfke kontrolü olmayan, ceviz kabuğuna sığmayan şeyleri bahane ederek anneme bağırıp çağıran, camı çerçeveyi indiren (mecaz değil) bir baba; babamdan korktuğu için sürekli diken üstünde olan ,aşırı fedakar ömrünü evlatlarına adamış bir anne ile büyüdüm. Evin neredeyse bütün sorumluluğunu annem üstlenmişti.

İlkokul, ortaokulda çok başarılı bir öğrenciydim. Annem hep ödevlerime yardım ederdi. Hayatımın her alanında annem vardı, temel ihiyaçlarım, derslerim vs. ile hep annem ilgilenirdi. Babamın ne benle alışverişe çıktığını ne de okul toplantılarına geldiğini bilirim.

Fen lisesini kazandım, orada da derslerim hep iyiydi.  Annem daha iyi çalışabilmem için bana evde hiç sorumluluk vermedi, ev işlerinden pek anlamam o yüzden. '' Sen yeter ki oku, ben sana hiç ev işi yaptırmam, oku da benim gibi olma'' dedi hep. Bu hayattan tek kurtuluş yolum buydu: okuyup iyi bir meslek sahibi olmak.  Babama da haksızlık edemem, yaşadığı sorunların acısını evde bağırıp çağırarak, doğum günlerimiz, bayramlar dahil en özel günlerde hayatı bize dar ederek çok yardımcı oldu bana. Böyle yapmasaydı bu kadar deli gibi çalışır mıydım emin değilim, sağol baba hakkını ödeyemem!

Üniversite sınavında derece yapıp iyi bir tıp fakültesi kazandım. Sonunda başarmıştım.
 Annem çok sevindi. Verdiği emeklere, çektiği acılara değmişti, doktor kızı olacaktı. Babam ise aynı coşkuyla karşılamadı bu başarımı. Ne beni içtenlikle kutladı, ne de yanımda olduğunu hissettirdi. Ama buna bile üzülecek durumda değildim, sonuç olarak bu hayattan da babamdan da kurtuluyordum!

Ben üniversiteye başladıktan sonra annem boşanmaya karar verdi. Artık evliliğini sürdürmek için de hiçbir sebebi yoktu çocukları büyümüştü, gençliğini feda ettiği evlatları bundan sonra her daim onun yanında olacaklardı! 

Üniversiteye başladığımda rüyada gibiydim. O kabus gibi günleri yaşadığım evden uzakta , okulumda yeni arkadaşlarımla çok mutluydum. Evden uzakta her şey yolunda gibiydi başlangıçta, öyle zannetmiştim. Fakat oradan uzakta olsam da yanımda getirdiğim kaygılarım, korkularım beni takip etti.
 
Annemi, kardeşimi düşünmeden edemiyordum. Annem o zamanlar boşanma sürecindeydi. O orada üzgünken, bir sürü sorunla uğraşıyorken ben de burada sorumluluklarımı yerine getirmeliyim diye düşünüyordum.  Sınavlarıma iyi çalışmalıyım, sınıfta kalmamalıyım. Bir an önce doktor olayım ki annemi bu rezil hayattan kurtarabileyim! Gezdiğim eğlendiğim zamanların tadını çıkaramıyordum, annem mutsuzken ben mutlu olduğum için kendimi suçlu hissediyordum! Kendi tırnaklarımla kazıyarak geldiğim yerde mutlu olmayı bile reva göremedim kendime.

Annem açısından baktığımızda çok iyi bir evladım, onun sözünden çıkmıyorum okulumda gayet başarılı bir öğrenciyim. Böyle olmaktan ben de memnundum, annemi gururlandırmak hep beni mutlu etmişti. Annemin bu zorlu günlerinde ona iyi bir teselli kaynağı olduğumu düşünüyordum, eşiyle sorunlar yaşasa da kızı sayesinde yüzü gülüyordu çok şükür! Bu yüzden önceki sene bir sınavdan kaldığımda anneme söylemekten çekinmiştim, ya bana kızarsa yeterince çalışmadığım için, ya onu üzersem.. Hata yapmaya hakkım yok gibi düşünüyordum.

Birçok konuda anneme danışırdım. Onun razı olmayacağı hiçbir şey yapmadım. Yapmazdım da, çünkü annem hep benim için en iyisini isterdi. Onun sözünden çıkmazdım, çıkmaya da cesaret edemedim uzun süre. Annemin kanatları altından çıkıp uçmaya cesaretim yoktu, buna da hazırlanmadım.  Annemden bağımsız bir hayat düşünemiyordum!

Bir de bugün şey oldu. Babası vefat eden bir abi onun babasınin mevlidini yaptığım dua vs ettiğim için bana karşılık olarak istemediğim halde 1000 TL verdi. Çok ağrıma gitti nedense. Kabul etmedim zorladı. Ve bu Abj ye benim duygusal biraz erotik bağım vardı özellikle o bana para verince öyle oldum başkası verse olmazdım. Anlamadım bu iyi mi kötümü eğer Hüseyin hicam bu yazıyı görürse beni aydınlatsın. Yani yediremedim kendjme. Hatta ağlar gibi oldum hiç istemedim parasinj. Acaba kötü birşey mi iyi bir şey mi çok kafam takıldı ona göre tavır alıyım bak bu yanlış ya da bu doğru diye Hüseyin hocam wp dan beni aydınlatın.

KAVUŞMAK İÇİN YAŞAMAK

ne de büyüktür Allah
dertleri alev alev
ruhumuzun içine saldıkça
melekler sarıyor yürek yaralarımızı
aşk dediğin de böyle başlar
yıldızlara tutunurcasına
yaktıkça yakar

ateşle yıkandıkça
arınırmış insan ruhu

çekip giderken
tutamam ellerinden
başka bir evrende
buluşurmuş sevenler
sana kavuşmak
ayrılmakmış aslında

Allah'a kavuşurcasına
yaşamak

31 Ekim 2025
11:50
İstanbul