Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Mayıs 2019

 Beni seven ve sevmeyen insanları ayırabildiğim bir dönemden geçiyorum. Uzun süredir içinde bulunduğum vakıftan birkaç aylık uzaklaşmam neticesinde kimisinin arkamdan konuştuğunu kimisinin bana destek olduklarını gördüm. Beraber çalıştığımızda yüzüme gülen adamlar şimdi sert bakışlarla süzüyorlar. Derdimi anlamayacak adamın peşinden koşacak değilim, bir sıkıntım olduğunu söylediğimde bana destek olan adamlarla yoluma devam ederim. Çünkü ben zaten bugüne kadar kendim için yapmadığımı karşımdaki insan için yerine getirdiysem, kendimden fazla fedakarlık gösterdiysem ve karşı tarafta bunu alamadıysa yapabilecek hiçbir şeyim yok demektir.

 Şu sıralar uyku benim için haram oldu. İlacı tekrar kullanmaya başladım. Kafamın bu kadar dolu olmasına rağmen dışarı çıkıp insanların yüzüne gülmek ve işlerime kaldığı yerden devam etmek zor, zaten genelde fire veriyorum.

 İki önceki terapide Hüseyin Beye okula ara vermek istediğimi söylemiştim. O ise hiç itiraz etmeden "Seneye için yapabilecek tüm işleri listele, bunlardan birini değerlendirelim sonra okulu dondurup uygula." demişti. Bu istekte bulunmamın temel nedeni yaklaşık bir 6 7 yıldır kafamı dinlemek için hiçbir yere gitmemiş olmam ve üniversiteye hazırlandığım süreçten beri kafamın hep saçma salak ders işleriyle meşgul olmasıdır. Ayrıca her yaz ise plan yapıp hiçbir şeyi gerçekleştiremeyip 3 ay boyunca evde kös kös oturmam da bir etken. Kısaca şöyle söylemeliyim, yıl içinde her zaman bir sınav stresi, gelecek kaygısı içerisindeyim ve yaz zamanı büyük planlar yapıp büyük beklentilere girdiğimden ayrıca bunlarda gerçekleşmediğinden iş iyice boka sardı. Bu yüzden bu isteğimden vazgeçip okula ara vermeden yazımı iyi değerlendirmek istiyorum.

 En kısa zamanda, tabii bu mümkünse final sınavından da sonra, hiç kimsenin olmadığı bir yerde çadırımı kurup bir hafta boyunca kamp yapmak, denize girip yüzmek istiyorum. Yanıma da fantastik birkaç roman aldım mı bu iş tamamdır...

Nisan 2019 - Yalnız Başına

 Bir de şunu belirtmek istiyorum, hep yalnızdım. Kimisi beni anlamadı, kimisi ise yanlış anladı. Hiçbir zaman beni anlayacak, idrak edecek, derdimle dertlenecek bir kimse bulamadım ömrü hayatımda. Ancak Hüseyin Hoca bana bu yolda bana en çok destek olan kişiydi. Fakat ikimiz de bir gerçeğe çok iyi hakimiz ki, her insan kendi imtihanını veriyor bu hayatta. Hemen hemen bir çoğu dostumu ve sırdaşımı, aslında hepsini, kaybettim. Şimdi son 3 senedir beraberliğimi sürdürdüğüm arkadaşlarımı kaybetmenin eşiğindeyim. Hepsini karşıma alsam ve bağırsam "Ben eşcinselim, erkeklerden hoşlanıyorum ama bunu aşmak için hiç olmadığı kadar çaba sarfediyorum!" desem, hatta karşılarında hıçkıra hıçkıra ağlasam, halimin tesiriyle ilk gün omzumu sıvazlarlar ertesi gün muhtemelen arkamdan bak bu böyleymiş denir.

 Uzun süredir alışamadığım bir gerçeklikten bahsetmeliyim. Ben bu yolda yalnız yürümek zorundayım. Ancak benim Allah'ım var, beni koruyan, gözeten, eğiten ve imtihan eden. Seni öldürmeyen şey seni güçlendirir derler, bende beni öldürmeyen eşcinsellik imtihanının beni güçlendirdiğini görüyorum. Dünyaya bakışımın şu son 1 senede geri kalan 20 seneye nazaran nasıl hızla şekil aldığını görüyorum ve Rabbime bir kez daha şükrediyorum. Beni kendi sözümden vurduğu için de ayrıca şükran besliyorum.

Benim Hakkımda Bir Dipnot

" Babam taşı tırnağıyla kazıyarak içerisinden para çıkarabilen hayatımdaki en gayretli insan. Haliyle çok parası vardı ve kardeşlerimle birlikte üniversite dahil olmak üzere kolejde okuma gibi bir şansımız hep vardı. Ancak ben daha ilkokuldayken bilinçaltım babamı reddetmiş ve onun parasıyla okumamak için karşına çıkmıştım, bir şeyleri bahane ederek okuldan ayrılıp kuzenimle birlikte aynı devlet okuluna gitmek istediğimi söyledim. Yaşım daha 10 bile olmadığından çokta ciddiye alınmamıştım.

 Gel zaman git zaman, liseye hazırlandım. Ailemde devlet okuluna gitmek gibi bir kültür yoktu ve ben devlet okulunu kazanmayı başarmıştım. Bunu duyan kişiler anlam veremiyordu, parası varken bir insan neden özel okula gitmez ki. Ancak önemli olan benim ne düşündüğümdü. Bana göre bu okul bana özgürlüğümü vadediyordu. İlk senelerde yalnız olmama karşın 3. sınıfa geçtiğimde hem öğrenci evine çıkmıştım hem de geniş bir arkadaş çevresi edinmeyi başarmıştım. Bu sayede ailemin evine 2 ya da 3 haftada bir gitmeye başladım. O zamanlar şuna inanıyordum, aileme ihtiyacım yok, arkadaşlarım bana yeter.

 Ve ben Üniversiteye hazırlanmaya başladım. İstediğim gibi olmayan sonuçlarım beni İstanbul dışında, ailemden uzakta okumaya yönlendirdi. Halbuki bir senede gösterdiğim gayret eğer mezuna kalırsam çok daha iyisini vadediyordu. Her şeye rağmen ne babama ne anneme sormadan şehir dışını yazdım. Aradan bir iki hafta geçtiğini hatırlıyorum, sabah kalktığımda whatsapp grupları tercihlerin açıklandığı haberiyle çalkalanıyordu. Daha yataktan kalkmadan ösym sitesine girip sonucumu öğrenmiştim. Şehir dışını kazanmıştım. O zaman ise daha rahat olacağımı ve yeni arkadaşlar edineceğimi düşünerek sevinmiştim, ailem aklıma dahi gelmemişti.

 Üniversitenin hazırlık sınıfına gittiğim zaman hayatım boyunca edinmiş olduğum arkadaş kadar yeni insanlarla tanış olduğuma eminim. Hemen herkesle muhabbetim vardı ve bu beni bulunduğum şehre iyi adapte ediyordu. Ancak zaman ilerledikçe yeni tanıştığım insanlardan bazıları gözümde çok değerli gözükmeye başladı. Sanki onlarsız daha mutsuzdum ve ayrıca onlarla geçirdiğim mutlu anılar ise hızla geçiyordu. Kimisi yeni arkadaşlarımdan kimisi eskilerden olmak üzere içimdeki sıkıntıyı ilk kez cımbızla seçtiğim kişilere anlattım ve beni anlayabileceklerini düşündüm. Açıkcası aklımda şu vardı, sevdiğim bu insanları aynı zamanda tanıdığımı düşünüyordum. Ancak bu bir hataydı. İlk darbemi burada yedim, bu anlattığım yaklaşık 4 5 kişinin aslında beni anlamadığını gördüm. Hüseyin Hoca ise zaten onların anlayamayacaklarını söyledi ilerleyen safhalarda.
                                                                                                                                                                                      "

 Allah, kimi ondan(Allah'tan) daha çok seversek onu elimizden alırmış. Ben kendi iddiamdan vurulmuşa döndüm. Aileme, özellikle babama, şu güne kadar bir bağlılığım bulunmamıştı, ben ise bu ihtiyacı başkalarında aradım ve onlarda da bulamadım. Bu süreçte babamla ve ailemle -annem hariç- bağlarımı kuvvetlendirdim ve şu günlerde ise arkadaşım dediğim kişilerin bana karşı yanlış olan tavırları artık eskisi kadar acıtmıyor oluşu beni sevindiriyor. Sanıyorum artık büyüyorum. Kendinize iyi bakın..

Mart 2019 - Eşcinsellik İvmesi, Şehvet Duygusu

 Babamla iletişimim sağlam, o beni çok aramamış olsa da bazı şeyleri bahane edip onu arıyorum. Aramızdaki bağlar kuvvetlendi, bunun en bariz örneği her istediğimde para gönderiyor olması. Bu hoşuma gidiyor.

 Vakıftan ayrılmış olmam bana artı yönler katmış olsa da daha çok eksiye düşürdü beni. Tabii bu benden kaynaklı, çünkü boşalan vaktimi hiçbir şeyle doldurma çabası içerisinde değilim ne yazık ki. Açıkcası baya bir tembellik ediyorum.

 Günlük rutinimden bahsetmem gerek. Sabah 6.30 dan 12 ye kadar her 3 dakikada bir çalan sayısız alarm kurmama rağmen genelde 12-13 gibi kalkıyorum. Dersim 5 te başladığından o 1 2 saatte yeme içme hazırlanma rutinine gidiyor. Ayrıca sigarayı azaltmaya çalıştıkça daha da fazla içiyorum. Bunların yanı sıra daha fazla pornoya merak salmam ve genelde tatmin olmamam da cabası. İzlediğim içerikler homoseksüel içeriklerden çok heteroseksüel içerikler olması bakımından beni motive ediyor, ama şuan içinde bulunduğum süreçte yer yer her iki ilişki türünden de zevk alamamak beni hiddetlendiriyor. Buda genelde ertesi gününde berbat bir psikolojide olmama sebep oluyor. Derslere zoraki bir şekilde gidiyorum ve odaklanmak için her türlü çabayı gösteriyorum.

 Şuan tek istediğim şey işleri bir an önce yoluna koyup vakıfa geri dönmek. Çünkü vakıfta rol oynamak beni güçlü kılıyor. Şu gerçeği göz ardı edemediğim için zorla kendimi vakıf programlarından uzaklaştırmayı tercih ediyorum, gerçek şu ki, kendim dışında diğer insanlara yardımcı olmaya çalışmam kendimi aksatmama sebep oluyor. İnanıyorum ki bu konuda yeteneğim de var, insanların hayatlarına dokunabilmeyi başardığımı düşünüyorum. Ancak kendime gelince oldukça kayıtsız davranıyorum.

 Eski halimden eser yok, günlük koşturmacalarım artık çok eskide kalmış gibi. Gün içerisinde yorgun ve bir o kadar bitkinim. Aklıma daha çok şu soru geliyor, eski yoğunluğuma rağmen nasıl oluyor da okulumu aksatmıyor, ailemle ve arkadaşlarımla çok vakit geçiriyordum? Bunun cevabı daha önceden de buraya yazmış olduğum yanıtın içerisinde. Ben eşcinselliğe olan bağımlılığımla kendime fazladan öz güven aşılamaktan başka bir şey yapmıyordum. Ve senelerce röntgencilik yapıp durmam bu şehvetimi arttırdı. Ben ise terapiye gelerek bu şehveti yok etmenin yollarını arıyorum. Alışmış kudurmuştan beterdir derler ya, tam yerinde bir söz. Ben bu hareketlere kendimi öyle bir alıştırmışım ki herhangi bir madde bağımlısından farksız duruma geldim. İşte bu yüzden 1,5 senedir bu forumda karalayıp, terapilere devam ediyorum. Terapiler olmasa büyük ihtimalle bilmem kaçıncı kişi ile birlikte olacaktım şu anda. Yazılarımı okuyunca benim bile aklım karışıyor, acaba iyileşiyor muyum diye. Elbette iyileşiyorum ve bunu inanarak yazıyorum buraya. Şu güne kadar terapinin bana kattığı şey eşcinsel hayatına doğru artarak ilerleyen ivmelenmeyi bir sürtünme kuvveti tesiriyle uçurumun kenarında beni yakalamasıdır. Bu ivmeyi azalttıktan sonra (tamamen yok olmasından şu an bahsedemiyorum) bu ivmeye karşı olan sürtünmenin yanına, (sürtünmeyle)aynı yönde bir ikinci kuvveti eklediğim zaman zaten o ivmelenme etkisini göstermeyecektir. Aramızda mühendisler varsa demek istediğimi anlamıştır elbet. Sağlıcakla kalın.

 

Şubat 2019 - Gözler ve Onun Yansımaları, Artık Eşcinsel Gibi Hissetmiyorum

 Arkadaşlarım futbol oynarken, hep o beyaz çizginin gerisinde onları izlemişimdir. Ya da evde büyük bir kavga olduğunda vitrinin gerisinden bizimkilerin kavgalarını seyretmişimdir. Birisi konuşurken onun mimiklerine, yüz ifadesine, dudağının hareketlerine, gözlerinin yönüne bakarım. Daha çok küçükken gözlerimi tepedeki floresana kitleyip gözlerimi kapatır ve ışığın gözümdeki kısa süreli izini takip etmeye çalışırdım. Daha sonraları fotoğraf merakı çepeçevre sardı beni. Objelerin yerlerini istediğim gibi konumlandırarak öyle fotoğraflar çekmeye başladım ki insanlar telefonla çektiğimin farkına dahi varmadılar. Bu özelliğimi yeteneklerim ile birleştirip makine üzerinde kafamda birçoğu şeyi çizerek analiz edebilecek dereceye ulaştım.

 Bu tespitleri Hüseyin Hocanın mailime attığı ve dürtüleri konu edinen eski bir yazıya dayandırıyorum (Tıkla). Bazıları için cinsel dürtü dokunma, koku veya ses gibi kriterlerde ön plana çıkarken bende bariz bir şekilde göz ile doruk noktasına ulaşıyor.

 Babamı ilk olarak 5 6 yaşlarında çırılçıplak olacak şekilde, odanın kapısının eşiğinden izlediğimi hatırlıyorum. Aradan 15 sene geçmiş durumda ve ben sanki o anıyı yaşatmak istermiş gibi hamamlara gidip banyoların orada perdelerin arasından erkeklerin vücutlarını izliyorum.

 Eğer bu yazıyı eşcinsel olmayan biri okuyorsa şunu ifade etme gereği hissediyorum, inan bana bunu yapmayı hiç istemiyorum. Evet zevk alıyorum ama istemiyorum. Kendimi eşcinselliğe karşı konuşlandırmış olduğum ve illede günah olduğunu düşündüğüm için değil, bünyem bunu kaldırmıyor. Hüseyin hocanın da dediği gibi, ben bir eşcinsel değilmişim aslında onu görüyorum. Geçtiğimiz son 4 ayda o kadar çok erkekle birlikte olmanın eşiğine geldim ve bu birliktelikten koşarcasına kaçtım ki, artık yüzde yüz eminim ben eşcinsel eğilimleri olan ama tam anlamıyla eşcinsel olmayan bir bireyim.

 Bu önemli bir tespit oldu benim için, çünkü artık eskiden tecavüze uğradığımı düşünmüyorum. Şuan vakıftan da ayrıldığıma göre geçen terapide belirlediğimiz 3 adımın 2 si kafamda netleşmiş durumda. Halihazırdaki tek sıkıntı, şu sıralar ciddi anlamda odak sorunu yaşayarak antidepresan ilacını gereğinden fazla kullanmakla ilgili. Hüseyin hoca terapinin en başında, düşüncelerini engelleyemiyorsan bir kullan istersen demişti ama ben hala kullanıyorum. Çok bir etkisi yokmuş gibi gözükse de ciddi odak sorunları yaşayıp normal ve akademik hayatımda büyük sıkıntılar çekiyorum. Bunu da aşabilirsem önümdeki tek engel babam ile gerçeği konuşmak olabilir. Bu yazıyı yaklaşık 1,5 saatte yazmak ise ayakta durmakta bile zorlandığımın kanıtı olabilir.



 

Aralık 2018

 Aylardır terapiye gitmiyorum, ne kadar zaman geçtiğini dahi hatırlamıyorum. Yapamadığım işler beni çepeçevre sarıyor. Bu hafta sonunu bunun için ayıracağım, yoksa duvara çarpabilirim.

Vakıf

 Her insanın hassas olduğu bazı konular olabilir. Benim ise insanların arkamdan konuşmasıdır. Bir vakıfta aktif bir görevle çalışıyor oluşumdan bahsetmiştim. Çok değer verdiğim bir vakıf. Fakat bizim üst devremiz diyeceğimiz elemanların yaptıkları "şu kaçıyor", "bu tozuyor" konuşmaları zamanında benim için de yapılmış. Tamam yapılması pek doğal fakat 1.5 senedir denileni eksiksiz yerine getirmem ve yaptığım her işe kendimden de yenilik eklememe rağmen herkesin gözünde hala o imajı koruyor olmam, hatta benden sonra gelenlerin dahi gözünde böyle görünmem bu konuşmanın hala gereksiz insanlar tarafından devam ettiğini gösteriyor. Vakfın bulunduğum ildeki başkanı geçen sene tanışıp birlikte koşturduğum ve herkesten fazla vakit geçirdiğim arkadaşım. Nefsi olarak düşününce bu kişinin her zaman benim üstümde oluşu benim dominant yönüme darbe vurur nitelikte. Aslında onun başarısının benim de yardımımla gerçekleştiği düşüncesindeyim. Tabii ilk kez bir insanı hiçe saymayıp yetenek olarak da benden çok daha iyi yönleri olduğunu görüp taktir etmem ender yaşanan bir olay. Evet bulunduğu rütbeyi ve hızlı yükselişini pekala hak ediyor buna kabulüm. Bir yandan dışarıda hayatta sevmeyeceğim bir tip olan bu arkadaşım ortak paydada buluşup aynı kulvarda koşmamız neticesinde kendisini sevdirmeyi de başardı.

 Kendi düşünsel değerlerim için bu vakıfta duruyor oluşumun yanı sıra o arkadaşıma da değer vermem önemli bir etken. Ayrıca bu aralar vakıftan çıkmak gibi bir düşünce kafamda olsa da hayatım boyunca çok fazla şeyi bir kenara bırakıp gittiğim için şimdilik acı çekerek bu işe devam etmek istiyorum. Buna sebebiyet veren bir diğer husus ise kimsenin normal olmadığını düşünmem. Bu vakıfta koşturan ve akıl sorunları yok diyeceğim bir kişi bile bulunmuyor. Evet hakikaten az sayıda insan olarak çok verimli işler çıkarabiliyoruz ancak terapiye başladığım şu süreçte insanların sıkıntılarını daha iyi görebilmek ve açıkça eşcinsel eğilimi olanları, ailesinden sorun yaşayanları görüp algılamak hiçte zor değil. Şuan bu vakıftan ayrılmamak için beni durduran diğer bir etken ise şu, zaten yalnızım, daha da yalnızlaşıp süreci baltalamaya lüzum görmüyorum.

Cinsel Durum

 Her şey bir yana, benim cinsel eğilimim bir yanıyla iyi bir yanıyla iyi değil. Röntgencilik yapıyorum, bu sefer bu işte çok daha başarılıyım. Hamamlara gidip erkeklere bakmak benim için kaçınılmaz bir zevk haline geldi. Kendimi tutamadığım ve aklıma geldiği ilk anda koşarak oraya gittiğim bir bağımlılık oldu. Bir yandan ise her şeye ve her türlü eşcinsel fantezisine rağmen son anda zorla da olsa fantezilerime kadınları eklemek ve onlarla birlikte olmak bende frenleyici bir etkiye neden oluyor. Bunu herkese öneririm, evet başlarda oldukça zor oluyordu, zevkin doruklarına gelmişken arzuladığın nesneyi değiştirmek can sıkabiliyor. Ama o an olmasa da sonrasında bakışlarının erkeklerden kadınlara yöneldiğini gördükçe, içinde onları keşfetme arzusu arttıkça kendine olan güvenin artıyor ve dolayısıyla eşcinsellikten bir adım daha geri atabiliyorsun.

 Örneğin, bu metodu uyguladım uygulayalı 3 kere bir adamla birlikte olmanın eşiğinden döndüm. Bunlardan ikisi bana yürümüştü ve hamamda iken açıkça beni kesiyor ve takip ediyorlardı. Sonuncusunu ise ben takip edip avucuma aldım. Baktım bu sefer o da boş değil ve açıkça bana gelmem için belli başlı işaretler veriyor. Ki bu sonuncusu bana en çok zevk veren oldu, kovalanmak değil kovalamak. Onları hiçe sayıp bir şey yaşanmadan çıkıp gidebildim.

 Tabii adamları gözetlemek ve onları baştan çıkarmaya çalışmam böyle devam ederse kötü sonuçlanacağının farkındayım. Terapiye olan saygımdan dolayı bu yaşıma kadar bu işe bulaşmadım şimdi de bulaşmamalıyım diyor fakat öbür yandan nefsimden ödün vermiyorum. Gözetlemenin bir sonraki adımının dokunmak ve haliyle ilişkiye girmek olduğunun bilincindeyim. Eğer şu bir ay daha bu rutinde devam edersem, bir yandan vakıf bir yandan hamam, ilişkiye girmem kaçınılmaz bir hal alacağı açık.

Yenilikler

 Bu sıralar yeni bir projeye başlamış olmanın ve yanımda bu konuda sağlam adamların oluşu beni heyecanlandırıyor. Proje gereği başladığımız işte hocamızın da bize siz yapacağınızı planlayın ben parayı hallederim demesi üzerine canla başla bu işe girişiyor oluşumuz benim için dönüm noktası olabilir nitelikte.

 Bir iki dergiye birkaç yazı gönderdim, bu alanda ilerlemem için oldukça umut vadeden tepkiler aldım.
 
 1 senedir fotoğraf çekmiyor olduğumdan dolayı eski açıları yakalayamasam da elime telefonu alıp çekim yapma arzusunun geri gelmesi beni mutlu ediyor.

 Kalın sağlıcakla.

Ekim 2018 - Değişim İnanılmaz

 "İnanın bana inanmadığım hiç bir şeye inanmıyorum." Ne demek bu? Şu demek muhterem forum okuyucuları, inanmadığım tek bir kelimeyi şuraya yazdıysam bu yazıyı okuyan her okuyucunun kilosu kadar başıma taş yağsın, tabi meteor yağsın ki zengin olalım. (Örn: Sarıçiçek Meteoriti)

 Değiştim gençler, ben bayanlardan çok mu çok hoşlanıyor, koynumda en güzel kokusuyla sadece ve sadece bana ait bir hatun olsun istiyorum. Gelsin bana sarılsın, öpsün, koklasın. Ne kadar da huzur veriyor insana düşüncesi. Tabii verecek, birbirimize yaratıldığımız ak ve kara kadar farklı oluşumuzdan da belli değil mi ya? Karanlık olmasa ışığın, günah olmasa sevabın, erkek olmasa kadının bir anlama gelmesi mümkün müydü?

 Hüseyin Hocam kendimi tanımlamamı istediğinde genelde şu ifadeyi yeğliyorum "Çok eşli bir babanın eşcinsel eğilimleri olan oğluyum". Evet hala eşcinsel eğilimlerim var ve annelerim de henüz ölmediğine göre evet babam hala çok eşli ama ben aynı ben değilim. Bir keresinde ailevi sorunları için kendisi gibi bir psikoloğa gelen Yusuf Bey şunu söylemişti: Duruşuna baktığımda hayatta bir şeylerin çok fazla eksikliğini çektiğini görüyorum. Evet haklıydı, başta baba eksikliğinin, sonda ofsaytın ne demek olduğunu bilmemenin eksikliğini çekiyordum. Değiştim diyorum çünkü öncesinde zevk aldığımı sandığım eşcinsel içerikli herşeyden şimdi en küçük bir heyecan hissedemiyor yaptığım mastürbasyonları laneten yapıp bitiriyorum. Bunun beni küçük düşürdüğünü sanıyordum ama bunun değişimin küçük bir aşaması olduğunun henüz bilincine vardım.

 Ha şu da var, Hüseyin Hocamın öz ve yerinde söylediklerini harfiyen uygulasam şuan 4. çocuğumu kucağıma alıyor olabilirdim (her bir kadından bir çocuk şeklinde tabii). Ama mücadele dediğimiz olgu bu ya zaten. Seni şaşırtabilecek derecede seni senden iyi tanıyan bir sınav. Şunu demek istiyorum, "Ben var ya ben, harikayım lan, her şeyin üstesinden gelirim" sözünü ağzına tıkacak cinsten, senin öngördüğünü senden önce öngörüp uygulayan bir irade, varlık.

 İnsan öğrendikçe haz almıyor mu zaten şu hayattan? Öylesine bir öğrenme ki, seni sen yapan değerlerin kırık tuğlalarını fark ettikçe onu çıkarıp bir merhale daha atlamanı sağlayan türden. Kendimi çok daha iyi tanıyorum, keza insanları da. Ama bir yandan kendimi hiç tanımıyorum da. Atomun kapladığı alana göre %1'den çok daha az bir bölgede kümelenmesine benzetebiliriz bunu. Uzaktan bakınca evet o atomlar (ya da boşluklar) birleşince karşına bir cisim çıkıyor olabilir ama eline bir elektronik mikroskop aldığında aslında onu ne kadar da bilmediğini farkedebilirsin.

 Velhasılı kelam, değiştim diyorsam değişmişimdir, gecenin bu vaktinde beni yazmaya iten dürtülerimin beni başka yerlere itmemesi dileğiyle, kalın sağlıcakla.

Temmuz 2018 - Dibe, En Dibe

 Uyku gibi, insanın depresifleşmesi de belli bir periyotta kendini gösterir mi? Mesele saat 12 de uyuyorsan hemen her gün o saatte uykun gelir, ama bir insan neden her iki ayda bir depresif olur? Bu ilk önce akademik başarıda kendini gösterdi. Okulda ilk önce vizelerde bir iki hafta kendime gelemedim, 2 ay sonra finallerde yine aynını yaşadım. Matematiksel ifadeyle 3.20 olan ganom 2.20 ye düşebildi, derslerin yarısını bıraktım. Birinciliğe oynayan ben, neden böyle yaptım?

 6. Terapiden sonra baya baya dibe vurdum. Her fırsatta erkekleri arzular oldum ve pornografiye olan bağlılığım arttı. Laneten yaşıyorum. Moralin bozulduğu an aç erkekleri izle, ne kadar sefil bir hayat! En son kafaya koymuştum, birini bulup ilişkiye girecektim. Ama akbilime atacak kadar param bile yoktu, işin sonunu kestirebildiğimden bende para istemedim zaten. İki hafta kadar bu böyle sürdü. Sonrasında okuduğum şehre yazın ortasında dönmek zorunda kaldım birkaç işi halledebilmek için. Muhammed ile karşılaştık. Bundan önceki görüşmemiz birkaç hafta önceydi ve o zaman gayet normaldi. O gün ise nedense ben onu görünce çok gerildim, o da beni görünce afalladı. Baktım muhabbet edeceği yok zoraki ben bir iki soru sordum, geçiştirdi geçti sonra ayrıldık zaten.

 Bir yandan iyi bir haber aldığım için keyfim yerine gelmişti, bu şehri seviyordum herkesten uzak tamamen kendi kurduğum hayatımı yaşıyorum. Fakat Muhammed ile o bir iki dakikalık konuşmamız beni germek için yetiyorda artıyor bile. Aslında evet hata bendeydi, onları nedensizce takıntı haline getirmiştim. Oysaki yaptıkları bir şey yoktu. Hiçbir şey yapmadıkları için sinirlendim ben de, çünkü ben böyle biri değildim. Ben bu hayatta bir şeyler başarmak istiyorum. İnsanlara bunu anlatmak, kendimce yardımcı olmak istiyorum.

 Pazar günü gelmişti, sabahtan Hüseyin Hocayı arayıp geleceğimi söyledim, o da sağolsun planlarını iptal edip o güne beni yerleştirdi. Sabah ki biletim yanmıştı, kalktığımda zaten biletin vaktinin geldiğini gördüm. Sonra arkadaşımla öğlene kadar eşya taşıdık. Orayı halleder halletmez otobüse bindim, terminale gidene dek tüm aktarmalara ucu ucuna yetiştim. Saat 15:30 biletine yetişebilmek için otobüsten inip terminale hızla koştum. Adam kapıları kapamış gitti diyordu bana. Sinir küpüne döndüm çünkü bunu da kaçırsaydım bu bugünkü ikinci salaklığım olacaktı. Derdimi yakınmaya çalışırken başka bir görevli geçmeme müsaade etti ve ona da yetişip İstanbul'a yola koyuldum. Yolda Onarım Terapisi kitabını da bitirme fırsatım oldu, yakın zamanda kitap ile ilgili bir değerlendirme yazmayı düşünüyorum.

7. Terapi

 Kan ter içerisinde İstanbul'a gelir gelmez birde terapiye yetişmek için koşmaya başladım. Terapiye bir iki dakika geç kalınca Hüseyin Bey başka bir arkdaşı içeri almıştı. Bekleme odası boştu, uzunca bir sürede kimse gelmedi. Ardından Ercan Abi, Metin, Furkan ve biriyle birlikte güle oynaya içeri girdiler. Metin bu terapilerde en çok gördüğüm kişiydi, daha önce de bahsetmiştim eşcinselliği yenmişti. Kendisiyle barışık, güler yüzlü çok efendi bir çocuktu. Furkan ise en son görüşmemize göre baya iyiydi, yaşça en küçük olmasına karşın muhabbeti çekip çeviren oydu. O salonda o gün herkes iyiydi ama benim durumum bok götürüyordu. En azından birazdan Hüseyin Hocanın yanına girip içimi boşaltacağım için teselli oluyordum fakat o gün öyle olmadı.

 Hüseyin Hoca beni içeri davet etti, bundan önce de başkalarının terapilerine girip yorum yaptığımız olmuştu, ama benim terapime kimsenin çağrılmaması o an dikkatimi çekti. Berke ile tanıştım, karşısına oturup tanıştık. Hüseyin Hoca bana "Evet kendini anlat" diyordu. Dedim ya hiç havamda değildim, hele ki bir başkasına durumumu anlatma konusunda kötü tecrübelerim olduğundan herkese içimi dökememeye başlamıştım. Yine de anlatabildiğim kadar en özet haliyle anlattım. Babamın çok eşinin olduğu, benim bilmem kaçıncı çocuğu olduğum, benim ise onun tam tersine eşcinsel olduğum ve terapiye gelmesem çoktan ilişkiye girmiş olabileceğimi anlattım. O ise kendine dair bir şey anlatamadı. Benim hayatım üzerinden gittik, çok eşlilik hakkında sorular sordu aile yapımı sordu. Bir bir cevap verdim. Kendisi bana hakikaten çok kaliteli ve samimi geldi, Hüseyin Beyin dediğine göre eşcinsel değildi başka sebeplerden dolayı terapi alıyordu. Sonrasında o çıktı ve benim terapime başladık.

 Günün son terapisiydi, sabahtan akşama kadar o odada insanların ne yaşadıklarını dinliyordu Hüseyin Hoca. Berke ile baya koyu muhabbet çevirmişlerdi bence, çünkü Berke çıktıktan sonra da muhabbetin tesiriyle aldı yürüdü Hüseyin Hoca. İlk 15 dakikasını anlamayarak kafa salladığım bir yarım saat kadar konuştu. Anladığım ve çokça hak verdiğim kısımlarda ise daha çok aklımı kurcalayan sorular üzerine konuştuk. Mesela ben Hüseyin Hocanın aksine, bir tecavüz mağdurunun kullanıldığı taktirde çok önemli yerlere gelebileceğini düşünmüyordum. Hüseyin Bey bu konuda meselenin kişilik çokluğuyla ilintili olduğunu tecavüz mağdurlarının da kişilik çokluğu gösterdiğine değiniyordu. Ardından Yeşil Prens adlı Hamas liderinin oğlunu konu alan filmi izlememi önerdi. Ardından şunu ekledi, "Bir tecavüz mağduru eğer farkedilip belli bir amaç için kullanılmamışsa evet o sokak fahişesi olabilir" sanırım biraz daha aklıma yatmıştı. Demek istediği şuydu, bir tecavüz mağduru kullanıldığı taktirde çok değerli olabilir, çoklu kişiliği sayesinde iyi bir oyuncu/ajan/mafya babası/cemaat lideri olabilir, hatta bu uğurda bilerek tecavüz bile ettirilmiş insanlar bile olabilir.

 Bu konu ilgimi çekiyordu o yüzden biraz daha zihnim açıldı ama bir yanımda geçtiğimiz iki haftanın hesabını soruyordu bana, içini dök diye bağırıyordu. Sonrasında konuyu biraz toparlamak adına Onarım Terapisini bitirdiğimi ve kitabın benim yaşantımla doğrudan ilgili olmasına şaşırdığımı söyledim. Bu kitabın en ilgi çekici yanı buydu, senin tek olmadığını ispatlıyordu. Nokta atışı tespitlerde bulunuyordu. Aslında bu demek oluyor ki eşcinsel bireyler aynı psikolojik semptomları gösteriyordu. Bu semptomlarda tabii olarak çevresel faktörlere dayandırılabiliyor, aslında eşcinselliğin sonradan kazanıldığına dair bir kanıt sunuyordu.

 Kitapta şuna da değiniyordu: Eşcinsel bireylerin erkeklerle 3 tip arkadaşlıkları söz konusudur. Birincisi, geylerle olan arkadaşlık ilişkisi. Bu arkadaşlıkta cinsel birliktelik olma olasılığı fazladır ve erkekler birbirlerini etkilemek için çalışabilirler. İkincisi heteroseksüel biriyle olan arkadaşlık. Bu tarz arkadaşlıklar öneriliyor ve erkeğin bir başka erkeği erotize etmeden yakın bir ilişki kurabilmesi açısından önem arz ediyor. Hatta bu tip arkadaşlardan seçilecek iyi bir sırdaşa eşcinsel olduğun mevzusu anlatıldığında "Beni tanısa beni sevmez" argümanını kırmış oluyorsun -Arkadaşın bunu doğal karşıladığı durumda-. Üçüncüsü, erotik olarak hoşlandığın heteroseksüel arkadaş. Bu tip arkadaşlık sürdürülebildiği taktirde eşcinselliğe en iyi ölçüde azalttığı tespit edilen arkadaş ilişkisidir. Tabii bu durumda da kendi durumunu anlattığında ve karşındaki seni kabul ettiğinde onu artık bir erotik obje olmaktan çıkarıyorsun.

 Hüseyin Bey'e benim bugüne kadar neden Semih ve Muhammed e zihnen takıldığımı bu argümanla anlattım. Aslında bu en başından beri farkında olduğum bir gerçekti, eğer onlar yaklaşılması gerektiği gibi yaklaşsalardı ben bu sorunu büyük ölçüde aşmış olacaktım. Semih bu kriterlerden ikincisine Muhammed ise üçüncüsüne uyuyordu. Semih ile bu konuyu açtıktan sonra aramızın açılması beni çok kötü etkilemişti. Fakat aynı zamanda Muhammed ile de samimiyeti koruyamadığımızdan iyice beter olmuştum. Semih yine arkadaşlığı bozmadığından bir abi kardeş, belkide arkadaş olarak devam ettik. Ama Muhammed tavır aldığı için, tüm suçu kendime yıkmaya başlamıştım.

 Bunu yine neden anlatıyorum. Çünkü mesele benim ve bir çoklarının tecrübe ettiği gibi, herhangi bir insanın eşcinsellik meselesinde var olan günaha değil günahkara odaklanmasından kaynaklanıyor. Ben oldum olası bunun günah olması kısmına takıldım, ya da alkol hırsızlık gibi durumlara. Ama bu iki arkadaş bir kendini onlara açan bir eşcinsel gördüklerinde kaçacak delik aradılar, bu zavallılıktır.

 Mesele kendimi yalnızlaştırmama geldi. Hüseyin bey bana sıkça içimi dökebileceğim birini bulmamı söylüyordu, ben ise çoğu zaman "Yok, arıyorum" diyordum. Aksi şeytan, çevremin bu kadar geniş olduğunu bildiğim halde içeriden beni anlayan birinin çıkmaması aslında mümkün değil. Aslında bu sefer birini buldum, esasen bu sene en çok yanımda olan kişiydi zaten, farketmem niye bu kadar geç sürdü bilemiyorum. Önümüzdeki günlerde bir araya gelicez, o zaman bu durumu olmasa da kendim hakkında bir çok şeyi anlatmayı düşünüyorum.

 Tabii diğer bir konu egoya küçüklüğümden gelen bir set çekmiş olmamdı. Hüseyin Bey biraz egolu olmamın bu süreçte iyi olabileceğini söylüyordu. Ben ise ona kibirle ilgili hadisi söylüyordum. Ona bunu küçük yaşta öğrendiğimi anlattım. O ise bu hadisinin küçük yaştaki birine öğretilmemesi gerektiğini insanın belli bir kademeye geldikten sonra kibrini kontrol etmesi gerektiğini söylüyordu. Ben şuan tedavi için bunu yararlı gördüğümden mantıklı buldum, kulağıma küpe ettim.

 Kendimi çok derin düşünürken buluyorum. Olmadık şeyleri olmaması gerektiği kadar abarttığımı fark ettim. Bunun için daha önceden ilaç kullanmıştım, fakat bu ilaçlarda kimi zaman yararlı oldu kimi zaman tesir bile etmedi. Ayrıca şuna eminim ki belki bir iki kutu daha bunlardan edinebilirim ama hayatımı idame ettirebilmem için doğal olarak kendimi toparlamam gerekiyor. Hüseyin Bey bunun için bundan sonra aklıma taktığım meseleleri bir yere not edip terapilerde onla birlikte değerlendirmem gerektiğini önerdi.

 Ardından kendi yazdığı İsyan (Tıkla) şiirinin şu satırlarını ezberinden okudu:


"Bir temmuz gecesi Allah isyan etti kullarına" derken 15 Temmuzu işaret ediyordu, aslında Allah ülkedeki cemaatlerin ipi kopmuş olmasından dolayı bizi uyardığına değiniyordu ki buna ben de katılıyordum. "Muhammedin adamları (bu biz oluyoruz)/ İbrahim olmadıkça /Allahın gazabıdır bizi bekleyen..." okuduktan sonra bana Hz İbrahimin Hz Muhammed ve Hz İsa'dan farkını sordu. Sonra ekledi, Hz İbrahim ibrani dinlerin babasıydı ve aynı zamanda ikinci Adem kabul edilirdi. Onlardan farkı onun bir babasının olmasıydı. Ve o babasını karşısına almasıydı. Bu dizeler eşcinselliğin en büyük etkeninin baba ilgisizliğini, aslında babanın bir erkek çocuğu üzerinde kendini yok hükmünde kanıtlayabilmesine işaret eden duygu yüklü cümlelerdi.

 Terapiden çıkmadan önce Hüseyin Bey ayağa kalkıp yine kendini değersizleştiriyorsun diye ikaz etti. Akabinde "Şeyh uçmaz müridi uçurur" dedi. "Yeri geldi mi uçmayı bileceksin ama müridin seni tutup çektimi aşağıda ineceksin, yoksa yürümeyi unutursun" diye ekledi. Bir önceki haftayı yineledi ve tekrar sarıldı. Şuan için egoyu şişirmem gerektiğini de söyledi.

 Oldukça zaman geçmişti ve Hüseyin Bey'in Edirne'ye gitmek için Otogara gitmesi gerekiyordu. Hızla ben, o ve Metin ofisten çıkıp Vatan'a yürüdük. Yürürken Metin'in seslendirdiği İsyan şiirinin hepsini dinletti Hüseyin Bey. Metin'in okuması baya iyiydi, sözler ise etkileyiciydi. Ardından Topkapı'dan gelen metroya bindik. Metronun içerisindeyken Hüseyin Bey ilginç bir noktaya daha değindi. Tarihi örgüden bahsediyordu, hak ile batılın mücadelesinden. Bir dönem hak bir dönem batıl zirve olmuştu her zaman. Şuan Avrupa Amerika Ve Rusya gibi kutupsal güçler hüküm sürerken onun öncesinde Osmanlı Emevi Abbasiler gibi Müslüman devletler, ondan önce Bizans, Moğol ve Pers İmparatorlukları, onun da öncesinde bozulmamış Hristiyanlıkla yönetilen Roma İmparatorluğu gibi güçler yer alıyordu. Anlaşılan bir hak bir batıl galip geliyordu Allah tarafından. Sonrasında beni en başta sorgulamaya iten ama ardından ikna eden romanın fethinin müjdelendiği hadise atıfta bulunarak şu sözleri sözleri söyledi "Roma 2050'de fethedilecek". "Nasıl hocam" dedim, "Ben bunu bizim görebileceğimizi sanmıyorum bence gidişat hiç iyi değil" dedim, o ise "Ben göremeyebilirim ama sizin göreceğinize inanıyorum. Kağıt kalemi alıp hesapladım, şuana kadarki düzen devam ederse 2050 romanın fethi olacaktır" dedi. Aslında hak verdim, öncesinde bu durumu özetleyen bir grafik görmüştüm, batıl ise uzun süredir hüküm sürmekte. Ayrıca İstanbul'un fethinin fetret devri gibi bir felaketten hemen bir kaç on yıl sonra olması ise bunun mümkün olduğunu kanıtlar nitelikteydi. "Hocam ben Roma'nın kılıç kalkan ile fethedileceğini düşünmüyorum, bakın Hindistan ve Güney Doğu Asya ülkelerine, alayı Müslüman Tüccarlar tarafından tebliğ yoluyla İslamlaştırıldı, fethedildi. Keza Türk'ler ve Farslar da öyle. Aslında Roma kılıç ve kalkan ile değil kalem ile fethedilecek." diye ekledim. Hüseyin Beyin bana tekrar sarılıp kutlamasıyla bir övgüyü hak etmiştim zannımca.

 Otogara geldik ve Metin Adana'ya gidebileceği otobüslere yönelirken vedalaştık. Ben ise Hüseyin bey ile peronuna kadar eşlik ettim. Otobüsün gelmesine sözde 5 dakika varken bir 25 dakika kadar orada lafladığımızı hatırlıyorum. O sırada derin mevzulara devam ediyorduk. Biraz Türkiye siyaset tarihine değindik. Bu benim ilgimi çokça cezbeden bir husustu. Zamanında "Ne şeriat ne demokrasi" adlı bir kitabı okumuştum, Türk siyasi tarihine dair bir fikir savaşının çok güzel ele alınmış bir parçasıdır, tavsiye ederim. Orada da bahsedildiği gibi aslında Erbakan ile Erdoğanın keskin ayrılıklarına değiniyordu. Erdoğan seçimleri ilk kazanışından önce çalışmalarını ve görüşünü anlatmak için genelevlere kıraathanelere gidip kendi fikrini anlatmak için halk ile iç içe hareket etmişti, Refah Partisindekilere nazaran. Bu yüzden o yenilikçi tayfa adı verilen ekiple alıp yürümüştü. Necmettin Erbakan ise daha entellektüel aileden gelen biriydi. Üslubu ve hareketleri çok efendiceydi ama belkide bu yüzden halka yeterince hitap edememişti. Erbakan 28 Şubat'ta ülkeye bir şey olmasın diye koltuğundan ayrılmıştı ama Hüseyin Bey'e göre ayrılmaması en efdali olabilirdi. Sonuçta bunu Erdoğan 15 Temmuz da halkı sokağa davet ederek uygulamıştı ve aslında bu sayede başkanlık koltuğuna oturduğu su götürmez bir gerçek.

 Şunu garanti edebilirim ki beni bu süreçte bir yakınım bir dostum desteklemedi, aksine itelediler. Ya da çok sevdiğim okulum, ideallerim veyahut fotoğrafçılık gibi uğraşlarım beni dürtüklemedi. Onlardan uzaklaşmam beni kötü etkiledi. Sanki şu güne değin bu zevklerim, arkadaşlarım hep bana yabancıydılar, olmaması gereken arkadaşlıklar kurmuş, belkide tam kendimi tanıyamadan bir hayata atılmıştım. Tercihlerimi hiç bir zaman küçümsemedim, neyi yeğlediysem sahiplendim, üzüntüsüyle neşesiyle. Fakat yeni yeni kurmaya başladığım bu hayat beni bir anda yalnız bıraktı. Hiç beklemediğim kadar hızla elimi ayağımı çektim bütün bunlardan. O yüzden toparlanmakta güçlük çekiyor, bir yandan hayatımın kahpece bana bakıp "Şş hadi gelsene, hadi ayağa kalk bir işe yara" demesi canıma tak ediyor. Bu süreçte bana destek olan yegane şey içinde bulunduğum dernekti, siyasi görüşlerimdi. Ben bir muhafazakar değilim, ister eşcinsellik konusunda ister ekonomi konusunda ister dış ilişkilerimiz konusunda bir şeylerin çok geç olmadan değiştirilmesi gerektiğine inancım tam. İnşallah sizlerin beni anladığı gibi ortak derdimizi başkalarına da anlatma hususunda başarılı oluruz, olacağız.

 Yazında kendime dair çok fazla ortak yön buldum. Babanla olan ilişkin, uğraşların, vakıf işleri, başkalarına yardımcı olmak için kendini seferber edebilmen gerçekleri gibi. Bu yüzden midir bilmiyorum yoksa hikayenin beni bir başka yönüyle de etkilemiş olmasından mıdır emin değilim ama okurken dertlendiğim, cesaretlendiğim ve çokça duygulandığım bir yazı olmuş, eminim ki senin de bir yönün bu yazıyı yazarken insanlara şevk ve cesaret vermek istiyordu. Ben onu aldım, emeğine sağlık. Ben inanıyorum ki bu işin mükafatı da hem bu dünyada hem de ötekinde çok çok büyük olacak. Çocuğunuzu da Allah analı babalı, parlak bir gelecek üzerine büyütsün.