Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Merhaba,yazmak zorunda olduğumu hissettiğim bir şeyi paylaşmak isterim.Terapi oyunlarının afişe olmasından sonra hissettiğim suçluluk duygusu kendi vicdanımda suçlama psikolojisine dönüştü,yaptığı yaramazlık ortaya çıkınca iftira atan yaramaz çocuklar gibi iki üç gündür terapinin işe yaramadığını narsist aklım haykırır oldu.Alo imdat psikolog var mı ? Oyun yok, belki de var ve ben
 var mı? Oyun yok, belki de var ve belki de kuralına göre oynamayı öğrendim. Nereye kadar bu akıl oyunları, terapist bir gün kanacak diye korkuyorum artık, kendimden korkuyorum.
 Canım sıkkın yine, eşcinsel olmaktan şimdi gerçekten kurtulmak istiyorum desem şaşar mısınız? Bu oyun zevkli değil artık ve ben de çocuk değilim. Siteye yazamıyorum bunları, yalan değil di öncekiler ama samimiyet yoktu,hasetlik vardı sadece, "ÖNCE BEN İYİLEŞECEĞİM HASETLİĞİ"
 Yine oyun mu bu yazdıklarım evet oyun, bunun adı da itiraf oyunu, sizi ifşa etmeden ben söyledim oh(!).
 Bu itiraf oyununda danışanın amacı değişme belirtilerini göstermek değil, bilinçli olduğu yemini psikoloğa atarak onu yanına çekmek. Bu son yazdığımda da oyun var merak etmeyin, itirafı itiraf oyunu, oyun içinde oyun, rüya içinde rüya gibi...
 Cevap beklemiyorum sizden ( Emin olabilirsiniz, oyun mu oynuyoruz burda kardeşim). Ama en azında yazdıklarımı okuduğunuza dair ufak bir belirti istiyorum)   

Türkiyede eşcinselliği kendi seçmemiş ve bu durumdan dolayı mutluluğu unutmuş bir çok insan olduğunu ve bu durumdaki bizlere kimsenin sahip çıkmadığı bir ortamda Psikolog  Hüseyin KAÇIN “ eşcinsel terapi “ yöntemi ile sahip çıkıyor olması ve bu terapilerin sonucunda olumlu sonuçlar alınmasından dolayı onun reklamını yapıyorum. Kendi yaşadığım bu son derece olumlu süreci başkalarının da yaşamasını istemem onlara yardımcı olmaya çalışmam yanlış mı sence? Türkiyede kaç doktor kaç psikolog bu durumla samimi bir şekilde ilgileniyor? Ancak 3-5 kişi. O zaman insanlara umut aşılamak onlara yardımcı olmak yanlış mı kardeşim?

Can Kardeş, seni çok iyi anlıyorum. Sende bizim gibi kendi isteğiyle bu durumda olmayanlardansın. Danışanları olarak neden Psikolog Hüseyin Kaçın’ın reklamını yaptığımızı soruyorsun ve kuşkulanmakta da haklısın tabi. Bende terapilere başlamadan önce o kadar kuşkulu hareket ettim ki. Sonra güven ortamı oluştu ve birçok sırrımı paylaştım Psikolog Hüseyin Kaçın’la. Şimdi gelelim sorunun cevabına: kardeşim ben  “ eşcinsel terapi “ lere başlamadan önce intiharın eşiğine gelmiş kafayı sıyırmak üzere olan bir sapıktım. Ancak daha ilk terapiden sonra değişmeye başladım ve şimdi mutlu ve huzurlu biriyim şükürler olsun..

iletişim : mert-0990@hotmail.com

Psk. Armağan Pınar ADANAR
Psikoloji



çocuk cinsel eğitimi nedir?



 

Çocuklar zaman zaman anne babalarına cinsel konularda sorular sorarlar. Anne-babaların bu konuda verdikleri cevaplar çocuk cinsel eğitimini oluşturur. Verilen cevapların ne kadar sağlıklı olduğu eğitimin de sağlıklı olup olmadığını belirler. Yetişkin cinselliğinin temelinde çocuklukta alınan eğitim de yatar. Cinsellik konusunda hiç konuşmamak ya da çocuğun sorularına yalan yanlış cevaplar vermek de eşit oranda sağlıksızdır.
 
Bu eğitimi vermek için anne-babanın da cinselliğe ve kendi cinsel kimliğine bakışı da önemli olmalı değil mi?
 
Çocuklarla cinsel konuları konuşmadığınızda cinselliğin tabu olduğu mesajını vermiş olursunuz. Bakın şimdi burada ortaya bir soru çıkıyor. Peki cinsellikle ilgili konuşmak sizin için tabu mu? Yasak mı? Suç mu? Siz bu konuda ne düşünüyorsanız çocuğunuz da sizin davranışınızı örnek alacaktır. Çocukken cinsellik konusunda edinilen yanlış ve sağlıksız bilgiler yetişkinlik döneminde de yetişkinin cinsel yaşamını hadi onu da bırakın bir kenarıya kendi cinsel kimliğine bakışını belirliyor. İşte bu yüzden uygun ve sağlıklı cinsel eğitim çocuklara verilmelidir. Cinsellik hakkında konuşmak sex hakkında konuşmak değildir. Çocuğun kendi bedeniyle ilgili bilgi edinmesi onun en doğal hakkıdır. Vajen ve penis sadece sexi mi çağrıştırmalıdır? İki organın da bu anlamın dışında anlamı, fonksiyonu yok mudur? Zaten çocuklar için 3 yaşına kadar vajenin ve penisin kulağından veya burnunda farkı yoktur. Çıplaklık son derece doğal ve rahattır bu yaş çocukları için. Anne-babayla beraber çıplak yıkanabilirler. Bu kadar doğaldır yani. Ancak cinselliği yasak alan düşünen insanlar çocuklarına bu yaşta çıplaklığı yasaklarlar. Ayıp, günah gibi soyut kelimelerle çocuklarının çıplaklığını engellemeye çalışırlar. Bu sayede çocuk yavaş yavaş vajenin veya penisin dokunulmaması gereken ayıp alanlar olduğunu öğrenir ve organlarına yabancılaşır. Bakın vajinismus hastası olan kadınlara kendi bedenlerine yabancıdırlar. Vajen kelimesi bile onları irrite eder. Nasıl oluşuyor bu sıkıntılı durum sanıyorsunuz? Çocukluğunda kendi bedenine yabancı büyüyen çocuklar ileriki dönemde bu tür sıkıntılar yaşıyorlar. Çoğu yetişkin kadın kendi bedenini tanımadan yaşıyor.
 
Cinselliğe ilgi kaç yaşlarında başlar?

2-4 yaş arasıdır. Ama yine de bu organların diğer organlardan farkı yoktur. Sadece çocuk kendi bedenindeki girinti çıkıntıları incelemeye başlar. Sonra da anne-baba veya kardeşinin girinti çıkıntıları izler. Yıkanırken, tuvaletini yaparken vb. yıkanırken çocuğunuzla beraber yıkanmanızda sakınca yoktur. Sizinle yıkandığında çocuk kısa süre sonra girinti çıkıntılara olan merakını kaybeder. Soru sorarsa da bu konuda açıklıkla cevap vermek gerekir. Örnek: sen kızsın ve kızlarda pipi yoktur. Erkeklerde vardır. bu bir sorun değildir. Gibi basit bir açıklama yapılabilir. Çocuklar 3-4 yaş civarı cinsellikle ilgili sorular sormaya başlarlar. Bir soru biter diğeri başlar. Cevap onu tatmin etmediyse tekrar tekrar sorar. Cevabınız açık,net ve onun yaşına uygun olmalıdır. Bedeniyle ilgili bir sürü sorabilir. Bu sorulara mümkün olduğu kadar net ve kısa cevaplar vermekte fayda vardır. Aslında işin püf noktası şu; anne-baba cinsellik konusunda ne kadar rahat olursa çocuklarının sorularını da aynı rahatlıkta cevaplayabilir. Ancak kaygılı ise, eyvah dünyanın sonu şeklinde duruma yaklaşıyorlarsa eh o zaman da çocuklarının sorularını ya duymazdan geleceklerdir ya da baştan savma saçma sapan yanıtlar vereceklerdir. Emin olun her iki durum da birbirinden sağlıksızdır.
 
Çocuklar bebek nasıl olur diye sorduklarında anne-babalar neden paniklerler? Bu sorulmaması gereken bir soru mudur? Ya da bir çocuk bu soruyu sorduğu için anormal midir?
 
Anne-babalar sex hakkında konuşmanın tabu olduğunu düşünüyorlarsa ya da bu onlar için yasak alan ise, kendi bedenlerine yabancılar ise bu soru da onlara bir o kadar yabancı ve soğuk gelir. Utanırlar, sıkılırlar cevap verirken. Çocuklarına bunu anlatmak için uygun kelimeler ararlar. 5 yaş civarı bu soruya sık rastlarız. Bu soruyu soran çocuk kesinlikle sağlıksız değildir. Aksine oldukça sağlıklıdır. Verilecek cevap yine detaydan ve soyut kavramlardan uzak olmalıdır. Örnek; çocuklar annelerinin karnında özel ve sıcak bir yerde büyürler. Anne yemek yediğinde boğazından geçen yemekle bebek de beslenir. Bebek yeterince beslenip büyüdüğünde annenin içindeki bir delikten dışarıya gülerek çıkar. Gibi net somut ve çocuğun yaşına uygun anlayabileceği açıklamalar yapılabilir.
 
Çocuklar bu yaşlarda cinsel içerikli oyunlar da oynuyorlar. Bazen birbirlerini öpebiliyorlar. Özellikle kız babaları bu duruma içerliyor. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?
 
Bu yaşlarda oynanan oyunlara baktığımızda çoğu doktorculuk, evcilik gibi oyunlardır. Birbirlerini öpebilirler. Ve hatta birbirlerine cinsel organlarını gösterebilirler. Böyle bir durumda paniklememek gerek. Çocuğunuzu karşınıza alıp onunla bunu konuşun. Ona’ ona kızmadığınızı ancak pipisini ya da vajenini arkadaşlarına göstermesinin doğru olmadığını eğer merak ettiği bir şey varsa size veya babasına sorabileceğini söyleyin ve konuyu kapatıp uzaktan çocuğunuzu oyun sırasında izleyin.
 
Anne- babalar cinsel ilişki yaşarken neye dikkat etmeliler?
 
Bu dönemde önemli olan bir diğer konu da; çocuklarınızın cinsel ilişkiye şahit olma durumudur. Bu oldukça olumsuz bir durumdur. Çocuk duyduğu seslerden babasının annesine zarar verdiğini düşünür. Bu da onun ruh dünyasında bir takım yaralar açabilir. Bu yüzden bu konuda dikkatli ve tedbirli olmakta fayda vardır.
 
Çocuklar cinselliği nasıl algılarlar?
 
Çocuklar cinselliği anlamaya çalışırken ilk önce fanteziler kurarlar. Bundan sonraki aşama ise hipotez evresidir. Yani çocuk örneğin bebek oluşumuyla ilgili bir takım hipotezler oluştururlar. Örneğin; anne baba beraber uyurlar ve çocuk olur gibi. 5 yaş civarında bu hipoteze mantık da katılır yani artık çocuk ailesinden daha mantıklı açıklamalar bekler. Çevreden bir takım bilgiler alır ve bunları kendi hipoteziyle birleştirir. Eğer yetişkin burada çocuğa uygun ve doğru açıklamalar da bulunursa çocuğun cinsellikle ilgili bilgileri sağlıklı olur. Cinselliğin tabu olduğu ailelerde büyüyen çocuklar bu konuda anne-babalarıyla konuşamazlar. Ve bu tür bilgileri sağdan soldan yalan yanlış öğrenirler. Bu da gelişimlerinde sorun yaratır. Cinsel bilgiyi anne kız çocuğuna baba da erkek çocuğuna vermesi daha uygundur.
 
Cinsel kimliğin gelişimi nasıl olur?
 
3-6 yaş arası oedipal dönemdir. Bu dönemde bir erkek çocuğun ilk sevgilisi annedir. Babayı yataktan atar. Kıskanır. Annesiyle kendisinin evli olduğunu hayal eder. Babayı kendisine rakip olarak görür. Ve anne babanın en küçük birbirlerine karşı olan ilgisini kıskanır. Kız çocukları için de ilk sevgili babadır. Anne rakiptir. Bu dönemde erkek çocuğu babayla kız çocuğu anneyle sorunlar yaşayabilir. Bu geçici bir durumdur. Anne-babanın olabildiğince sakin ve anlayışlı olması gerekir. Kız çocuğu babasının sevgisini kazanmak için annesi gibi davranmaya çalışır. Onun topuklu ayakkabılarını giyer. Makyaj yapar. Annesi gibi davranarak kadınsı kimliği benimser. Erkek çocuk da annesinin ilgisini kazanmak için babası gibi davranır. Örnek; baba anneden su isterse çocuk da ‘ anne bana su ver ‘ ‘benimle yat’ gibi konuşmalarla erkek kimliğini benimser ve işte ilk cinsel kimlik gelişimi böylece başlamış olur.
 
İlkokul çocuğuna uygun cinsel eğitim nasıl verilir?
 
Bu dönemde çocuk cinsellikle çok ilgili değilmiş gibi görünür. Bir nevi suskunluk dönemi gibi algılanır dışarıdan ancak yine çocuk okulda merak ettiklerini arkadaşlarıyla konuşarak öğrenir. İnternet sitelerine girer ve öğrenir. Bir şekilde merak duygusunu tatmin eder. Utanma duygusu gelişmiştir. Örneğin kız çocuğu artık babasının yanında çıplak dolaşmaktan kaçınır. Erkek çocuğu pipisini göstermekten utanır. Bu doğal bir gelişim sürecidir. Bu dönemde kız çocukları kız cinsel kimliğini göstermeye çalışırlar. Erkekler de erkek cinsel kimliğini gösterirler. Bu yüzden erkekler erkeklerle kızlar da kızlarla oynarlar ve birbirlerinin kız veya erkek olmalarıyla ilgili tahammülsüzlükleri vardır. erkekler kızlara göre; kaba, gürültücü tiplerdir. Kızlar da erkeklere göre; yumuşak, çıtkırıldım ve hemen ağlayıveren tiplerdir. Her ne kadar duruma böyle yaklaşsalar da küçük flörtler olmaya başlar. Erkek çocuğu bir kızdan hoşlanınca gider ve ona sarılır ve öpebilir. Kızlar bunu hoş karşılamayabilir. Kız ebeveynleri bu konuda çok hassastırlar ama aslında bu olayda büyütülecek bir durum yoktur. Yasaklanan her davranışın dozu çocuk tarafından arttırılarak tekrar yapılacaktır. Bazen cinsel oyunlar da oynayabilirler. Bunlar sadece oyudur. Siz bu oyunlara başka olumsuz anlamalar yüklerseniz çocuk da olumsuz olarak anlam yükler ve ruh dünyasında yaralar açılır. Eğer siz bu konuda panikliyorsanız ve ne yapacağınızı bilmiyorsanız mutlaka bir psikologdan yardım almalısınız.
 
Mastürbasyon nedir? Çocuklar mastürbasyon yapar mı?
 
1 yaşındaki bir çocuk da mastürbasyon yapabilir. Mastürbasyon haz veren davranıştır. Çocuk bacaklarını sıkıştırarak ya da bir yere sürtünerek bunu yapabilir. Keyif aldıkça yapmaya devam eder. Burada anne baba bu davranışı hoşgörüyle karşılamalıdır. Bu bir cinsel sapkınlık kesinlikle değildir. Aşırı enerjinin boşalmasıdır. Ancak yine de çok küçük çocuklarda mastürbasyon benzeri hareketler var ise önce çocuk doktoruyla bu durum konuşulmalıdır. Organik bir sorun bir enfeksiyon var mı yok mu araştırılmalıdır. Bir kaşıntı çocuğun kaşıdıkça uyarılmasına ve haz almasına ve davranışı devam ettirmesine sebep olabilir. Çocuğa haz verici başka bir oyun öğretilirse ve bu oyun ailece oynanırsa bu davranış unutulacaktır. Haz burada en önemli ipucu. Eğlenceli ve hareketli oyunlar, çocuğa bu tulum giydirmek gibi önlemler alınabilir. Ancak ayıp, günah gibi kavramlar için uygun yaşlar değildir. Çocuk da suçluluk duygusuna ve sevilmeme, onaylanmama duygularına sebep olabilir. Mastürbasyonu neden yaptığı buradaki en önemli sorudur. İlgi ihtiyacı mı? Anne babayla oynadığı oyunlardan haz alamama mı? Bunların cevapları son derece önemlidir.

Sünnetin cinsel gelişimde çocuk açısından ruhsal önemi nedir?
 
Sünnet için uygun olmayan yaş dilimi 3-7 yaş arasıdır. Oedipal dönemde sünnet olan çocuk cezalandırıldığını düşünebilir. Daha önce de söylediğim gibi bu dönem erkek çocuğunun anneye aşık olduğu ve babayı kendine rakip olarak gördüğü bir dönemdir. Böylesi bir dönemde çocuk babasının kendisini cezalandıracağını penisini keseceğini düşünür buna kastrasyon korkusu denir ki sünnet bu bilinçdışı olan korkuyu arttırmaktan başka bir işe yaramaz. Bu da çocuğun ruh dünyasında hasara sebep olabilir.

 Merhaba Hüseyin bey,

    Ben kendimi bildim bileli erkeklere karşı bir ilgim var. daha 3-4 yaşlarımda kuzenimle beraber birbirimizin cinsel organına ve poposuna bakmak üzerine kurulu, hiç de çocukça olmayan oyunlar oynardık dün gibi aklımda. ve diğer bir çok komşu çocuğu ve baştan çıkardığım pek çok başka çocukluk arkadaşım. yaşım ilerledikçe annemin kıyafetlerini giydiğimi hatırlıyorum. o evde yokkken tüller giyer kendimi kız gibi hissederdim. kendi kendime oyunlar oynardım o kıyafetlerle. çoğu zaman erkek gibi hissederdim aslında o oyunlarda ama bir keresinde annemin aynasına geçip ruj sürdüğüm bile olmuştu.

bu arada babamı hayatımda sadece 1 kere gördüğümü ve annemin bir daha hiç evlenmediğini de belirtmeliyim sanırım. bu en önemli faktör bence. hayatımda annemin 10 senelik sevgilisi dışında herhangi bir baba figürü olmadı ve onun da 11 yaşımdan beri hayatımda olduğunu düşünürsek pek de parlak bir etki olmaması normal sanırım.

İlkokulda daha 8 yaşındayken bendeki tuhaflığı fark etmeye başladı herkes. konuşmam kız gibiydi hareketlerim kız gibiydi yürüyüşüm.. her şey. sadece kızlara aşık olduğumu hatırlıyorum daha o yaşımda. deli gibi ama. 2 sene bir kızı unutamadım hep onu düşündüm mesela. ama bu sırada hala bana top demeye devam ediyorlardı. çünkü kız gibiydim ve hala annemin arkadaşlarının çocuklarıyla ve kuzenimle büyüdükçe daha da ciddi bir hal alan sevişme oyunları oynuyordum.

Ergenliğe girmemle beraber tam da olacağını düşündüğüm gibi -çünkü herkes bana öyle demişti- erkeklere ilgi duymaya başladım. benim rüyama bir kız falan girmedi ve ilk boşalmamı da öyle yaşamadım. ama erkekler girmişti bi kaç kere o da boşaltacak kadar etkili olmamıştı. ergenlikle beraber erkeklere ciddi anlamda ilgi duymaya başladım. sınıf arkadaşlarımı hayal ederek mastürbasyon yapıyordum özellikle bir ikisini fazlaca düşünerek. ama bu sırada hala kızlara aşık olmaya devam ediyordum. onlar için gözyaşı dökecek kadar. ama cinsel anlamda bana çekici gelmiyorlardı. erkeklerse duygusal anlamda bir şey ifade etmiyorlardı. onları sadece seks için arzuluyordum. güçlü kudretli görüyordum ve beni bir kız gibi kullanmalarını istiyordum yani onlara zevk vermek bana zevk veriyordu aynen bayanlarda olduğu gibi.

 ( bu arada küçüklüğümdeki kadın gibi hissetmelerim tamamen yok oldu büyüdükçe. artık kendimi bir erkek gibi hissediyorum çoğu zaman, işte bunda annemin 10 senelik birlikteliğinin büyük etkisi olduğunu düşünüyorum.)

ortaokulda en yakın arkadaşım taha birgün bana gelip, bir ortak arkadaşımızı becermek için ikna ettiğini söyleyene kadar biraz yatışmış gibiydim. fakat ondan sonra olan oldu. tahayla biz o çocuğu bir kaç kere kullandık ve hiç düşünmedik bile ardı arkasını. aslında bana kullanılmak kadar kullanmak duygusu da zevk veriyordu küçüklükten beri ama hayallerimi kadın gibi pasif olarak seviştiğim fanteziler süslemişti. oysa hep küçüklük oyunlarında hem aktif hem pasif olmak isteyen taraftım.

 Ve büyüdükçe kız gibi davranışlarım sona ermişti. liseye başladığımda artık bana top demiyorlardı. normal bir erkekten hemen hiç bir farkım yoktu. fakat ben hayatımın en büyük travması olan " bana top demeleri gerçeği"ni - ve kızların bana asla bakmayacağını düşündürten şey de buydu- atlatacağım günü iple çeksem de, bütün sorunların bana öyle demediklerinde geçeceğini düşünsem de liseye başlayınca bunun hiç bir etkisi olmadı sanki. ben hala erkekleri düşünüyordum. ama kendimi gay pornoları izlememeye hep zorluyordum ve kızlara da duygusal ilgim şiddetlendiği için sdc seks yapacağım gün gelecek ve o gün kızlarla da seks yapabileceğimi göreceğimi düşünüyordum. ve üniversiteye gelene kadar da hep kız arkadaşlarım oldu ve normal pornolar izledim. ama hep anal pornolar seviyordum ve oradaki erkeklerin kızlara ne kadar sert davrandıklarını izleyerek kendimi çok nadiren erkeklerin yerine koyuyordum onuun dışında erkeklerin erkekliklerini izliyordum.

Ama hayatımda hep sırılsıklam aşık olduğum kızlar olmaya devam ediyordu ilginç bir şekilde ve bir erkeğe hala duygusal birşey hissetmiyordum. onları sadece seks için arzuluyordum. bana sahip olmalarını istiyordum.

üniversiteye başladım. artık annemden kaçmalıydım. çünkü 15 yaşıma kadar annemle aynı yatakta uyumamın gay olmamdaki en büyük etkilerden biri olduğunu düşünüyordum. beni çok seviyordu ama ben hep annemle sevişmekten ve bu düşüncenin aklıma gelmesinden korkuyordum. anneme asla bir ilgim yoktu ama olmasından çok korkuyordum garip bir şekilde. bazen annemin benimle ensest bir şeyler yapacağını düşünüp çok korkardım. ama annem asla öyle bir kadın falan da değildi.bilmiyorum neden korkardım bu ihtimalden. fakat ben hep kızlarla sevişme fikrine annemle sevişiyormuşum gibi hissettiğim için alışamadığımı ve bu yüzden kızlara duygusal ilgi duymama rağmen cinsel ilgimi erkeklere yönelttiğimi düşünüyordum. bu yüzden de üniversite için şehirdışına gitmeliydim. bu sırada aşık falan olmadığım ama öpüştüğümde ve göğsünü ellediğimde beni feci şekilde erekte eden bir kız arkadaşım vardı. ve ondan ayrılıp ondan daha güzel bir kızla çıkmalıydım hem aşık olduğum hem öpüşünce beni erekte eden.

üniversite için istanbulu tercih ettim. össde derece yaptığım için rahattım. üniversitede hayatımın aşkı diyebileceğim aşka tutuldum. dünyanın en güzel kızı o olmalıydı. aynen ilkokulda 2 sene peşinden koştuğum kız gibiydi o da. Adı Eceydi. ama bir gün başka bir kızla tanıştım ve bana o gece oral seks yapmaya başladı. korktuğum başıma gelmişti. bir kız vardı karşımda ve eğer boşalamazsam hep gay olacaktım. boşalmalıydım. uzadı uzadı oral seks ben erekteydim ama aklımdan hep bir kızlayım şu an inanamıoyrum diye düşünüyordum. boşalamadım. daha doğrusu yarıda kestim aslında devam etsem boşalırdım ama sonrasını düşündüm. o kızla ne yapacaktım...
sonra o kız bana bi kaç gece sonra bir film izletti nasıl bir tesadüfse: brokeback mountain

ve bu filmde gaylerin aşık olduğunu gördüm. ben hayatım boyunca filmlerden korkunç derecede etkilenmiştim. pokemon çizgi filmi çıktığında saplantı derecesinde kendimi o çizgifilm karakteri sanmaya başlamıştım. sonra harry potter okumaya başlamıştım ve kendimi onun yerine koyup onun kitaptaki hayatını yaşamaya çalıştım. saçımı herşeyimi ona benzetmeye çalıştım. çevremdeki arkadaşlarımı bile onun arkadaşlarının rollerine koyuyordum ve her arkadaşıma kitaptan bir karakter ismi verecek kadar delirmiştim. bu uzun yıllar sürdü. sanırım aralarda düzelsem de harry potter hastalığım toplamda bir 7 yıl sürdü. bunun neden anlatıyorum çünkü izledğim bir filmden veya okuduğum bir kitaptan hayatımda hiç kimsenin etkilenmediği kadar çok etkileniyorum ve kendi kişiliğimi o romandaki kişiye benzetmeye çalışıyorum, tabi görüntümü en başta kişilikten önce. bu gay temalı brokeback  mountain filmini izledikten sonra ben 1 hafta kendime gelemedim. çevremde ölsem ilgimi çekmeyecek erkeklere onlara aşık olabilir miyim acaba diye bakmaya başladım ve sonunda yıllardır ara sıra meraktan girdiğim gay odalarına bambaşka arzularla, bir erkek arkadaş bulmak için girdim. seks için değil. bu sefer seksi kesinlikle istemiyordum. erkekler seks olarak hiçbişey ifade etmiyordu. sadece duygusal bişeyler yaşamak istiyordum. ama kimle tanıştıysam gerçekten gaydi ve hem sevgilisi olmamı hem seks yapmayı istedi. ben kimseyle mutlu olamadım. buluştum tanıştım biraz takıldım o  internetteki gay alemindeydim artık ama seks olarak kimse bana bir şey ifade etmiyordu artık. hele kızlar hiç mi hiç. onları unutmuştum bile. sadece erkekler yani gayler ve onların ilgisini çekme arzum vardı. beğenilmek. çünkü kızlar gibi değillerdi. hayatımda hiç bir sevdiğim kız beni beğenmemişti oysa çok yakışıklı bir erkektim ve ben gerçek bir erkek olmadığım için, ve onlar da bendeki erkeksilikten yoksunluğu hissettiği için beni beğenmemişlerdi. oysa gayler beni beğeniyor ve bunu açıkça da dile getiriyordu.
kendimi zorladıkça cidden erkeklere derin duygular beslediğimi de düşünmeye başladım açıkçası. gerçi ilk öpücükten sonra bitiyordu herşey. sevmiyordum sevişmeyi falan ve ikimizin de erkek olduğu gerçeğini hatırlıyordum ama olsun. artık duygusal şeyler hissediyordum onlara karşı hatta kızlardan falan hoşlanmıyordum artık. belki Ece'den sadece, o en büyük aşkımdan. ama o kadar.

Bu şekilde 2 sene geçirdim. tam 2 sene önce 19 şubatta ilk duygusal anlamda erkek arkadaşımla buluşmuştum. ve şimdi tam 2 sene geçti üzerinden ve 10 aylık bir erkek arkadaşım var aynı evi paylaşıyoruz çoğu zaman. onu çok seviyorum insan olarak ama onunla da olmuyor. aşık falan da değilim. erkeklere sahte bir his geliştirdim ama tanıdıkça onlarla da olmuyor. aşık olduğumu sanıyorum fakat bir erkekle olma alışkanlığından bu böyle gidiyor sanrım. seks konusunuysa hiç açmak istemiyorum. sdc pornolardaki sert, duygusuz ve sapkınca şeyleri seviyorum. bir tarafın eziyet çektiği diğer tarafın zevk aldığı, zorla karşı tarafı kullandığı pornoları seviyorum sadece. gerçek hayatta seks anlamında hiçbirşeye hiçbir ilgim yok.

ne yapacağımı bilemez durumdayım. hayatta kızlarla vajinal seks hariç herşeyi denedim diyebilrim. ama aşık olduğum insanla sevişmedim hiç. aşık olduğum bir kızla hiç öpüşmedim. bilmiyorum nereye gidiyorum. bana yardım edebilir misiniz? her zaman bi yerinden döndürüp kızlara ilgimi kazanırım ve erkekleri unuturum diye düşünüyordum fakat artık o internetteki erkeklerin ilgisi olmadan ne yapacağım bilmiyorum. onlara ukala ukala cevaplar vermek, benim egomu şişirdiklerini benim için çırpındıklarını gerekirse benim için pasif olmayı kabul ettiklerini görmek bana çok büyük keyif veriyor. Beni kurtarın çünkü artık her istediğim an dönebilirmişim gibi hissetmiyorum. yarın istanbula erkek arkadaşımın yanına dönüyorum. bana sarılacak yine ben istemeye istemeye karşılık vereceğim. öpecek ben istemesem de. ve beni elinde tutmak için pasif olacak yine ve ben yine aktifken kendimi erkek gibi hissetmeyeceğim.. off

beni kurtarın.

Fen lisesi , ortaokulda bu ismi duyduğumda şöyle bir gururlanırdım , nasıl insan lisedeyken odtü , boğaziçi , itü adını duyduğunda bir garip hisseder. Aynen öyle olurdum. Tam olarak ne olduğunu da bilmiyodum ortaokul 1. sınıfta falan ama en iyisi oymuş derlerdi . İnsanoğlu bu ya ne olduğunun önemi yok , en yükseği en iyisi  olsun gerisi hallolur. Hem hayallerimi süsleyen üniversitenin ve mesleğin yolu da ordan geçiyormuş. Kafaya koymuştum , girecektim fen lisesine. En iyi eğitimi alacak , hep çalışkan kültürlü arkadaşlarım olacak oradan da istediğim üniversiteye zıplayacaktım. Sınav yaklaştıkça fen lisesinin ne kadar önemli olduğunu daha da anladım ve son gaz çalışmaya başladım. En kötüleri bile tıp fakültesine yerleşiyormuş da - gerçi tıp fakültesi hiçbir zaman aklımın ucundan bile geçmedi ama - aynı zamanda sosyalmiş de falan falan. Kısacası gözümde büyüdü ve ulaşılmaz bir noktaya geldi fen lisesi. Canımı dişime takıp çalışcaktım falan , ama bi süre sonra  sınava hazırlanırken durumlar hiç de öyle göstermiyordu. İlle de fen lisesi başka yolu yoktu ama hocalar anadolu lisesine girersen iyi diyordu. Tarih 13 Haziran 2004 güneşli bir pazar günü , o zamanki adıyla LGS ye girdim ve beklenmedik şekilde iyi geçti sınavım. Neye göre iyi tabi orası tartışılır , sınavım daha kötü geçip bir Anadolu Lisesine yerleşmiş olmayı tercih ederdim heralde , eminim daha iyi olurdu lise hayatım. İlde 3. oldum sonra  Ankara dan İstanbuldan özel okullardan teklifler yağmaya başladı ama gözüm hiçbişeyi görmüyodu , devlet fen liselerinin başarısı yanında , özel okullar falan hikaye kalır gibi masallara inanıyodum. Biraz da çevre ve arkamdan konuşulacak lafları düşünerekten asla yaşamak istemediğim asosyal , özgüvenimi benden çalan gereksiz hocaların sınavlarıyla dolu 4 sene ye attım imzamı. Lise bitince farkettim ki etrafımdaki arkadaşlarıma tavrım değişmiş , " aman canım sizin ki de okul mu ben Fen Lisesinde okuyorum" görgüsüzlüğüne düşmüşüm. En başta herşey iyi güzel , bütün sınıf sanki kardeş , özellikle yatılı olanlar - ben dahil- yediği içtiği ayrı gitmez , gece yok birbirini boyar , yok delilikler yapar ama zamanla milletin birbirinden gizli etüt almaya çalıştığı bir ortama dönüştü. gerçektanlamda  sadece 2 tane arkadaşım kaldı mezun olurken. Çünkü kardeşim dediğin arkadaşlarınla aynı zamanda rakiptin. Şimdi üniversitedeki sınıfımda hepsi benimle aynı mesleği yapacak ama bu düşmanmış gibi tavırlardan esinti yok. Belki yatılı olmanın , 24 saati bir arada geçirmenin de getirdiği şeyler var. Sınıfta en yüksek notun 40 olduğu yazılı sınavlar ve "bundan 80 in altında alıyosanız ÖSS yi unutun" gibi garip teorileri olan gereksiz hocalar insanda " heralde bende yeterli kapasite yok" , " ben değilim , başaracak olanlar var ama ben değil" durumlarını insanda meydana getirir. Özgüven denen olayın dibine odunu koyar , hiç acımadan da çakar kibriti. Ama ne için . Koca bir hiç. Ben seçmek istediğim mesleği söylediğimde " uf ne diye fen lisesinde okuyosun o zaman " derlerdi . Fen lisesine gelen ya tıp seçer ya eczacılık ya diş hekimliği ( gerçekten bu mesleklere gönül vermiş olanlara sözüm yok tabi , benim takıldığım doktor olunca mutluluğun anahtarını eline alacağını sanan tipler ) . Ama ben neyse ki bunlara kanmadım , lise seçerken etrafıma itimat ederek karar vermek hatasını yapmadan herkese kapadım kulağımı ve istediğim bölümü  tercih ettim. 2 yıldır üniversitedeyim bir kere bile pişman olmadım bu kararımdan dolayı. Koyun gibi tercih zamanı yüksek puanlardan başlayıp sırayla yazan  arkadaşlarım , hala her telefonda ya da yüzyüze görüşmemizde " helal olsun sana , ideallerinin peşinden gittin , bende şunu istiyodum keşke seçseydim " gibi pişmanlık sözleriyle konuşurlar. Üstelik lise hayatında , içindeyken farkedemedikleri , bu şımarıklık ve rekabet adına kendilerini ve kişiliklerine saygınlıklarını kaybetmiş olmaları da cabası. Etrafındaki bir çok gerçek dostlarını bu yüzden kaybedip , çıkar üstüne kurdukları dostlukların birer birer yıkıldığını görmek en acı olanı olsa gerek.Hala arasıra aklıma geliyor , keşke herhangi bir özel okulun teklifini kabul etseydim , yada anadolu lisesinde okusaydım , lise hayatım yazılıdan 30 bekliyorum diyip 90 almayı marifet sanan çok sevgili arkadaşlarımla uğraşmak  , yapabildiğim en sosyal şey futbol oynamak , dünyanın sonu fizikten karneme 3 düşmesi , dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanmak gibi garip oluşumlar yerine daha sağlıklı geçerdi . Şimdi üniversitedeki arkadaşlarım , liselerinden sevgiyle özlemle bahsederken , ben " Oh Allahım bitti de kurtuldum ! " diye söz ediyorum. Çok objektif bakmadığımın farkındayım ama fen lisesinin insanları zehirlediğini , gözlerini kapattığını , gereksiz hırs kurbanı ve başarı sarhoşu ettiğini düşünüyorum.

fen lisesi....ortaokulda insanların düşlerini süsleyen fen lisesi...kendimi bildim bileli hep en iyiyi istedim...ortaokulda da bu böyleydi tabii ki.puanlara baktığımda en iyi puanlı olarak ankara fen lisesi ve atatürk anadolu lisesi vardı ve o iksinden birine girmeliyim diye düşünüyordum...ailem lgs döneminde beni fen lisesi yönünde hiç zorlamadı hatta bütün okulları gezdik ve birlikte karar verdik.bir yanım diyordu ki fen lisesi yaz her açıdan çok iyi müthiş bir eğitim alıcaksın türkiyenin en iyileriyle olucaksın hep bunu istedin;öteki yanım diyordu ki burası asosyallerle dolu en iyi anadolu lisesine git sosyal yönün de olsun...ve sonuç açıklandığında puanım da tutuyorken fen lisesine giriyim diye düşündüm.anadolu lisesine girdiğimde ya fen lisesi olsun dersem?ya orası daha iyiyse?
ama yiğidi öldür hakkını yeme demişler...birçok konuda süper eğitim aldık...hocalarımız konularına çok hakimdi birçok şeyi üst düzey gördük..ama çok kötü hocalarımız da vardı yani her şey 4 4 lük değildi
ama ben 3 yıllık fen lisesi eğitiminin insanları psikolojik olarak travmaya uğrattığını düşünüorum...gerek içinde bulunduğunuz çevre(her ilden her kesimden insan), gerekse yatılı kalmanın zorluğu gerekse derslerin zorluğu.derslerin zorluğunu bir kenara bırakıyorum çünkü çoğumuz oraya derslerin zorluğunu kabullenerek geldik.ama ortam itibariyle kötüydü.o kadar farklı insan bir aradasınız ve hiç birinin özelliği diğerine uymuyo.evet bu gelişim konusunda ve hayatı tanımak kousunda gerekli bi şey belki ama çoğumuz bunun altında eziliyoduk.manevi yönden insanlarla mücadele etmek zorunda kalıyosunuz...tabi rekabet de cabası
ayrıca okuldaki kız erkek oranını düşünüce bir erkeğin fen lisesinde ilişki yaşaması ve bu ilişkinin ona bir şey katması çok zor...realist olmak lazım ne yazık ki bu böyle ve bu büyük bir eksiklik bence...ayrıca fen liselerinin yeterli bir rehberlik sistemleri olduğunu düşünmüyorum..ben 1-2 kez ihtiyaç duyup gitmiştim beni dinlemekten başka bi şey yapamadı rehber öğretmen.ancak fen liselerinde insanların çoğu kez psikolojik desteğe ihtiyaçları oluyo...en azından rehber öğretmen bunu sağlayabilirdi
üniversiteye geçince fen lisesindeki bu eksiklikleri tamamlamak için çok uğraştım...neyse ki tamamladım ve neyse ki fen lisesideyken de bi sorun olduğunun ve benim esasen farklı olduğumun farkındaydım.neyse ki normal bir fen lisesi değildim
anneme babama sorsanız hala ben fen lisesine gittiğim için mutlular...beni bu konuda zorlamadılar ama ben fen lisesinden mezun olduktan sonra şunlar şunlar eksikti ben şunları yaşamadım dedikçe hayır sen şunu da yaptın bunu da yaptın sinemana tiyatrona gittin gzdin de şeklinde karşılık veriyolar....ama dıştan bakıldığında bunları yapıyo gibi gözükebilir ama içte uyandırdığı duygular ya da okulun genel havasının yarattığı durum çok farklı..diğer liselere göre bir çok şeyi eksik yaptığımızı düşünüyorum.ders ve başarı konusunda acayip yüksek bir tatmin varken duygusal tatminsizlikle mezun oluyo fen lisesindeki insanlar...
geriye dönüp baktığımda gerek hocalarla olan yakınlığımla gerekse katıldığım proje yarışmasıyla monoton olan fen lisesi hayatıma hareket katmaya çalışsam da bunlardan ileri gidemedim ne yazık ki...çünkü benim sosyal aktivitelerime eşlik edecek insan profili yoktu...çünkü diyelim ki adam karstan vandan erzurumdan gelmiş burslu okuyo zaten hayatını zor idame ettiriyo bu adam için gezmek lüks zaten böyle bi teklifle gidemezsin vs.gibi şeyler var.
fen lisesindeki güzel anılarımı hatırlasam da şimdi diyorum ki belki de gerek yoktu...evet ben sonra anadolu lisesinden mezun olan insanları sosyallik ve hayat anlamında yakaladım ama böyle ekstra bir çabaya ne gerek vardı??o yüzden kimseye fen lisesini çok da önermiyorum...
 
saygılarımla...

IV. OTURUM


   BEN ve EŞ'İN GELECEKLERİNE DAİR ÇÖZÜMLEMELERİ

   ( SAHNE I BEN YOLDA )

   Tanrının metafizik vahiy kırıntısı diye nitelendirdiğimiz benliğe yönelik mesajlar içeren ayetlerini algılayabilmek tanrısal bir lisanı çözümleyebilmekten başka ne olabilir ki? İnsanın insanla iletişimindeki lisanı, insanı anlamak açısından yetersizdir. Böyle olunca da insanın tanrı ile olan iletişiminde görüntüler arasındaki nedensel bağlantıları soyut açıdan anlamlandırabilmesi gerekir ki bu açıdan bakıldığında " Düşünmez misiniz? " uyarısı mutlak bir gerek şarttır.

   " V e Adem'e bütün isimleri öğretti, sonra o (alem)leri-yani: bu isimlerin müsemmalarını, yani delalet ettikleri şahısları- meleklere gösterip éhaydi, davanızda sadıksanız, bana şunları isimleriyle haber verin!" buyurdu. " 02&31

   Ben, bir cuma günün kutluluğunda kendisini bekleyen süprizleri merak ederek yürüyor. Tanrı'nın vahiy kırıntısı ayetlerinin geliş sancılarını hisseder gibi oluyor.

   Yaşlı bir kadının yanına oturuyor. Siyah başörtüsü, mavi bir elbise ve çanta. Yaşlı kadı soruyor:
- Evladım bu otobüs filan yere gider mi?
- Evet
- Memleket neresi? Evli misin? sorularını umarsamaz mış gibi bir halet-i ruhiye içinde ama yine de gereken cevapları veriyor.

   Birden anlaması gerekeni anlama uyanıklığında bulunuyor. Ben, eşle buluşmaya giderken yaşlı kadının aslında metafizik bir uyarıcı olduğunu anlıyor. Yaşlı kadın:
- Aman evladım tanımadığın biri ile evlenme. Oğlumun eşi o kadar kötü ki onunla evleneceğine bir çobanın kızı ile evlense idi daha hayırlı olurdu. Çocuğunu yetiştirmesini bilmez, yemek yapmaz, neyi nerde giyeceğini bilmez. Aman evladım sen,  sen ol evleneceğin kızı tanımadan evlenme!...

   Yaşlı kadınla beraber durakta iniyorlar. Ben, yaşlı kadını binmesi gereken otobüse kadar götürüyor. Yaşlı kadın:
- Oğlum! Allah ne muradın versin? Allah razı olsun?

   Ben, metafizik uyarılmanın farkında olarak dört beyaz, bir kırmızı gülü pazarlık yapmadan satın aldı. Daha sonra eşle buluştular. Ben ve eş babanın yanına gitmek üzere otobüse bindiler.
Ben, konuşmamayı yeğliyor. Eş bu durumdan doğal olarak sıkılıyor.
Otobüsten inerken beklenmedik bir olay oluyor ve eş'in eli kapıda sıkışıyor. Eş doğal olarak gergin fakat bunun aslında metafizik bir uyarılma olduğunun henüz bilincinde değil. Ben, yaşlı kadın vasıtasıyla  metafizik olarak uyarılmanın sevincini yaşamaktan dolayı gayet memnun. 

   ( SAHNE II BEN ve EŞ BABANIN YANINDA )
 
   Ben, eş'i baba ile tanıştırıyor. Bilirsiniz ki ilk tanışmalarda bir gerginlik yaşanır. Babanın yerinde bir müdahalesi ile bu durum ortadan kalkıyor. Baba, ben'le eş'i baş başa bırakıyor.

- Eğer ki  geleceğim adına bir şeyler yapacaksam yanımda birisinin bulanarak beni bütünlemesi şart. Çünkü yapacağım atılımlar bir anlamda kesin olarak ben ve eş adına olacak. Yanımda beni destekleyecek ve bana mutlak güvenmeye cesaret edebilecek bir eş arıyorum. Eş, böyle bir eş olabilecekse ancak eş olarak kabul edilebilir. Yoksa kaprislerini, kişiliğinin tedavi edilmesi gereken yönlerini, histerik-narsisistik tapınmalarını ve benzerlerini dayatacaksa eğer eş, eş olarak eşlik edemeyecektir ve yanlış yapılmış bir seçim olacaktır. Anlatabiliyor muym?

   Ben'in gayet emin tavırlar sergilemesi eş'i sarsıyor. Bir anlamda agresif çatışmaları ile yüzleşiyor. Fakat tanrı'ya inanmak gibi bir inancı varsa eğer tanrı'nın kendisine gönderdiği işaretleri anlamak gibi bir yükümlülüğü de varolmaktadır.  Beraber yaşadıkları zaman göreceli olarak ilerliyor. Eş, kararsız mış görünümündeki bir kararlılıkla:
- Evet diyor.

   ( SAHNE III BEN, EŞ ve YOL  )   

Yolda yürürken eş:
- Sizin kadar dövmek istediğim bir insana rastlamadım dedi. Fakat bu ifadenin ne gibi bir anlamı içerdiğini bilmeden. Psiloloji, insanın kendi sırlarının kapısını açacak en güzel anahtarlardan biri. Yeri gelmişken söylemekten çekinmeden söylemiş olalım ki tasavvuf anahtarı artık paslaşmış bir anahtardır. Bu paslaşan anahtarı temizlemeden, insanın kendi sırlarının kapısını açması mümkün değildir.

   Günün ikinci metafizik uyarılması da yapılıyor. Dört beyaz gül arasından kırmızı gül yere düşüyor. Eğer ki ben ve eş bütünleşeceklerse
ateş olan kırmızı gülün yakıcılığından sıyrılarak saadet olan beyaz güller gibi olacaklar. Ben, eş'e seslenirken:
- Beyaz gül diyecek

















I. ARA DÖNEM

   Ben,  bayram sabahında namaza giden bir çocuk gibi ülkenin en huzurlu ibadet mekanına gecenin karanlığında esen rahmet meltemlerine sığınarak yürüyor. Sanki onu görmeyi uman biri ile karşılacak mış gibi. Sabah namazına duracakken beklenen şahıs hafiften gülümseyerek yanına yaklaştı ve kucaklaştılar. Tanrı'nın metafizik bir ödül göndereceğinin işaretini görmemek kör olmak demektir. Yeni bir metafizik uyarılma:

   Sen peygamber değilsin, sırların bundan ötesini asla anlatmayacaksın. Sen sukuneti sahipleneceksin. Anlatmayacaksın fakat anlayan anlayabildiği kadar anlayacak.     

II. OTURUM
 
   BABA ve OĞUL'UN SÖYLEŞİLERİ
   
   Geleneksel olarak söz büyüklerin olduğu için önce baba başlamış oldu ve:
- Seni gerçek hayata sokmamışlar dedi. Onun için insanları tanımıyorsun. Bir yandan iyi niyetli davranmaya çalışıyorsun bir yandan da tanımadığın için hep tuhaf duruma düşüyorsun. Gerçek hayatı tanımadığın için göremiyorsun. Paranoid bir yan var sanki paranoid de değil belki.
- Şu anda
- Kendime hayali bir dünya yaratmaya çalışıyorum. Ömrümün kalan süresini "tanrı" olarak sürdüreceğim. Böyle bir fantazi, paranoid bir deneme. Her açıdan, herşey aslında benim emrimde ve ben yönetiyorum dünyayı. Fakat kimse bundan haberdar değil kimseye de söylemiyorum. Onlar benim yönettiğimi bilmiyorlar, öyle yaşıyorlar. Aslında herşeyi ben yönetiyorum bunun aksini kimse ispat edemez. Çünkü ne kadar çalışırlarsa çalışsınlar sonuç olarak ben buna inanıyorum. İnandığım için de ikna edilemem. Paranoidlere aksine yönelik bir kabulü benimsetemezsin.
- Ne açıdan.
- Her açıdan yani diyemezsinki sen "tanrı" değilsin. İnanmış olarak ispatlamaya çalışıyor ve herşeye dair açıklamalarda bulunabiliyor.
Benim açımdan bakınca doğru olanla yanlış olanı ayırd edebilme yetimin kaybolduğunu görüyorum. Gerçekle karşılaştığım durumlarda
nasıl davranacağımı bilmiyorum.
- Hayatın kendisi ile karşılaştın ve aldatılmalara, ilişkilerin sahtekarlığına karşı nasıl savunmalarda bulunacaksın?
- ...Öyle olunca da tuhaflaşıyorsun. Doğru olan ne yanlış olan ne? Genel olarak küçükken de kararsızlık vardı. (Gerçek hayattan alıntı yaparak bir yaşantısını oğul ile paylaşmış oldu.) Gerçek hayatta nasıl karar verileceğini, kime nasıl davranacağımı bilmiyorum. Hepsi kayıp olduğu için her verdiğim karar doğru da olabilir, her verdiğim karar yanlış da olabilir. Hayatın dışında olanlara dair bilgim olmadığı için böyle bir fantazi geliştiriyorum. Olağanüstü bir savunmayla kendime ait pembemsi bir dünya yaratıyorum. Fakat ego'm  biraz güçlü olduğu için inanmıyorum ve paranoyaya kaymamış oluyorum.
- Kaysa.
- Dağılır, hayatla bağlar kopar ve gerçekten paranoid olunabilir.
- Kırılmanın olması için ne yaşanması gerekli.
- Kendi benliğime yönelik çok şiddetli bir travma yaşamam gerekir ki
- Tanrı olmadığını anladığında
- Tanrı olmadığımı zaten biliyorum. Onun için paranoyaya kaymıyorum. Anlatabiliyor muyum? Bildiğim için zaten paranoyaya kaymıyorum bilsem kayarım (dil sürçmesi). Bilsem kayarım dedim. Bak ne dedim. Bildiğim için kaymıyorum diyorum sonra da bilsem kayarım diyorum. Hayatı gerçek anlamda bilmiyorum aslında bilsem de bilmesem de tanrı olduğuma inanıyorum. Tanrı olmadığımı bilsem kayarım aslında tanrı olmadığımı bilmiyorum.
- Tanrılığına zarar gelmesini istemiyorsun. Sanki biliyormuş gibi. Tanrı'ya bağımlı olmak tanrı'yı da "tanrılar"laştırmak anlamına gelir.
- Öyle işte... Kendine hayali bir dünya yaratıp herşey farklıymış gibi, insanları bildiğini zannediyorsun. Benim ps...... kimliğimle gerçek hayattaki kimliğim ayrı... O hayali dünyada varlığını bedensel olarak yok edip tamamen ruhsal bir varlık haline gelip tanrılaşarak seni insan yapan niteliklerden ve niceliklerden uzaklaşmak.
- Beden ölümlü olduğu için ölümlü olandan sıyrılıp ölümsüz olduğuna inandığın ruha sığınmak... Bedensel olarak yaşananları umursamayarak ruhsal yaşantılara yönelmek...
- İnsan olmaktan kortuğum için tanrı olmaya çalışarak insan niteliklerini ve niceliklerini yitirmek.
- İnsan gibi nasıl yaşanır?
- Bilmiyorum ki bu sorunun cevabı bende yok. Terapi odasında biliyorum belki de orada tanrı olduğum için biliyorumdur. Dışarıda bilmiyorum.
- Eğer bunalıma girilecekse  bunalımlı yaşantıların  paranoid düşüncelere göre belirlenmesi gerekir ki en büyük olana yönelerek tanrılığıma inanmalıyım yani depresyon, melankoli, mani, şizoid, histerik, obsessif vb saçmalıklarla küçülmemek yani büyüdükçe büyüyerek tanrı olduğuna inanmak.
- Tanrı olmayı deniyorum
- Psikoz sana gelmeden sen ona gitmelisin yöntemi bir çözüm olarak önerilebilir mi?
........................
- Korkumu söylüyordum. Psikoz sana gelmeden gittiğin zaman dağılabilirsin. İstek anlamına da geliyor. Gideyim, dağılayım ve tanrı olayım ki o zaman asıl tanrı olmuş olacağım. Şu anda nevrotik düzeyde bir tanrıcılık...
- Kaygılı bir tanrı
-  Mantığım kabul etmediği için "sen tanrı değilsin" diyor ama oraya gidince psikoza kaçmış olacağım ve korkum biterek tanrı olacağım. Orada tanrılık nasıl yapılır bilmiyorum. Bir ara şey demiştim bilmem hatırlıyor musun? Ben (sürekli olarak kullanılan ben ifadesi diğerlerinden farklı  vurgulanarak söyleniyor) Tanrı'yı yaratsaydım tanrı bu hayattan memnun olmazdı. Tanrı kullarını zor olan bir hayat için yarattı
- Kendin hüsnün hublar şeklinde peyda eyledin
  Çeşm-i aşıktan dönüp sonra temaşa eyledin   (La Edri)
  (Ey Tanrım! Kendi güzelliğini sevgililer şeklinde ortaya çıkardın ve sonra döndün aşığın gözünden onları seyrettin.)
- Yani herşeyi tanrı yapıyor fakat yapılanlardan etkilenmiyor. Birisine gazab ettiğinde herşey kontrolü altında... Şu masayı o tarafa çekebilirsin fakat masa memnun olmayabilir. Fakat tanrı eylemlerinden hiçbir şekilde etkilenmiyor. Anlatabiliyor muyum?
-  Acaba.
-  Öyle değil mi? Herşey senin hakimiyetin altında anlatabiliyor muyum? Acıyı çeken ben niye böyle birşey yaşamak zorunda kalsın. Onun için diyorum ki ben tanrı'yı yaratsaydım tanrı hayatından memnun olmazdı.
- Gizli bir hazine idi bilinmek istedi.
- Bilinmesini istediği için yarattı fakat ben acı çekiyorum. Hayata mahkum ediyor anlatabiliyor muyum? Hiç yaratmayabilirdi. Sen diyelim ki birileri seni tanısınlar, varlığını kabul etsinler diye hayatlarını yönetiyorsun fakat senin keyfin için, sen bilinmek istediğin için ben acı çekiyorum ve yaşamaya da mahkumum.
-     " 1- De: O Allah tek birdir;
        2- Allah; o (eksiksiz), Samed'dir;
              3- Doğurmadı ve doğurulmadı;
          4- Ona bir denk de olmadı" 112&01-04
   Tanrı, ikincisi olmayan, hep bir, evvel ve ahir, ortaktan münezzeh, yegane bir, her şey kendisinin ve her dileğin mercii, hiç eksiksiz, herkesin ve herşeyin ulaşmayı arzu ettiği şanlı, ulu olan bir Tanrı olarak tanrı gibi tanrı olmayı isteyenlere fırsat vermeyince tanrılaşmak isteyenler asıl tanrı'yı inkar ederek  başkalaşıyorlar yani paranoidleşme sürecinde yaşıyorlar.
- Bir nevi öyle oluyor. Ben yaratsaydım, ben bilinmek isteseydim ve O'nu böyle bir hayata mahkum etseydim bundan memnun olmazdı.
- tanrı gibi tanrı olmak için uğraşıyorsun ve herşey kayıp gidiyor elinden ve asıl tanrı'ya isyan ediyorsun.
- Aslında bütün bunlar entellektüalizasyon . Ben babam gibi olmak istiyorum ve babam gibi olamadım anlatabiliyor muyum? Babam bana yaklaşmadı, sahip olmadı ve onun babalık kimliğini, insan olma kimliğini alamadım. Model alamadım, vermediği için ona öfke var. Nazi kamplarındaki yahudiler saldırgan tarafla özdeşim kurarak diğer yahudilere işkencelerde bulunmuşlardır. Nazi kamplarındaki yahudiler gibi babamla özdeşim kurmak istiyorum. Fakat vermedi, yapamadı ve ona öfkem var. Ben baba olsaydım ve o da oğul olsaydı, o bu hayattan memnun olmazdı. Onun rahatlığı ile söyleyebiliyorum. Yoksa tanrı ile ilgili böyle söylemlerin günah olduğunu biliyorum. Ayrıca bunun bir entellektüalizasyon olduğunu da biliyorum.   
    Kimliğim yok. Onun verdiği kimliği ben reddettim ve başka bir isim aldım. Gerçek oğul ismini verdi fakat başka bir isim aldım. Onun istediği gerçek, sadık, doğru oğuldan ayrıldım. O beni yarattı ve bana kendi özelliklerini vermedi.

    ( denilebilir mi ki, tanrının dışında tanrılaştırdıklarımızda tanrısal niceliklerin ve niteliklerin bulunmaması gerçeği ile karşılaşınca yaşanan kırgınlıklar büyük olur).

   Ben onun kadar olmak istiyorum. Piç bir oğul kimliği. Baba mıyım oğul muyum belli değil. Baba olmak istiyorum fakat değil olduğum içindir söylediklerimi söyleyebiliyorum. Yoksa Allah ile bir hesaplaşmam yok sonuçta olan şudur; babanın varlığını inkar edemezsin ya! ben varsam babam da vardır. Mesela Allah bilinmek istediği için, keyfi için varoldum ve acı çekiyorum. Niye onun keyfi için acı çekeyim ki diye düşünce var ya, onu düşünürken şey diye düşünüyorum bir yandan da; kafir ol, inanma ve böyle bir sorunun olmasın. Hayır böyle olmasını istemiyorum. Onun varlığını kabul ediyorum ve onunla cebelleşiyorum.
- Tanrı'nın yaratırken insana kendisinden bir nefha üflemesinden olsa gerektir ki insan bir noktadan sonra tanrı gibi olmaya yöneliyor.....................................................................................
- Yok olmak yani ölmek. Yok olmana da izin vermiyor ve ölümünü de o tayin ediyor. İki hafta önce panik bozukluğunu çok iyi anlamış oldum. Sıkıntı, kalp çarpıntısı, delirecekmiş gibi olma hali vb o anda kavradım ki o günlerde ölmek istiyorum. A... A... Bey yıkıldı yani yine bir baba yıkılmış oldu. Baba kendi başının çaresine bak diyerek oğulu reddetti.
- Geçmişteki gibi yeni baba imgesi  reddetti.
- Buna ben zemin hazırladım. Zekisin dedikçe ilgilenmedim ve babayı red edecek pozisyona getirmiş oldum. Baba olarak bir Y.... Bey ve İ....... Bey var. Bakalım onlara ne yapacağım. Mesela, İ....... Beyden terapi bitmeden bir noktada bırakarak kaçtım. Bitsin dedim ve bitirdim. Anlatabiliyor muyum? Asıl sorun da bu oluyor. Benim gerçek Allah'la bir hesaplaşmam yok. Asıl meselem içimdeki tanrımla hesaplaşmak yani kelebek olmak.
- Bir günlüğüne de olsa o keyfi yaşayarak kelebek gibi olmak.
-Fakat kozalarımızdan vakitsiz çıkıyoruz. Kozadan çıkıp kelebek olacakken kozayı erkenden yırtarak çıkmak. Ne kelebek ne de kozanın içindeki böceksin. Tanrı da benim böcek de benim.
- Sabır
- Sabırla ilgili değil. Geçiş sürecinde metamorfoz deniyor ya kozadan çıkarken travma yaşadığım son dönemde hiçbir şey benim elimde değildi. Baba manyak bir baba, anne psikotik bir anne. Çık çıkabiliyorsan kozadan. Bir kozaya kaçıyorum bir dışarı. Bir kelebeğim bir tanrıyım yani baba gibiyim anne gibiyim aynı zamanda anne tarafımda var. Ne olduğum belli değil. Bana kelebek de denilebilir böcek de denilebilir anlatabiliyor muyum? Kozanın dışarıdan bir el tarafından yırtılması olunca bir gün sonra kendim çıkacakken bir gün önceden travma yaşıyorum. Ondokuzuncu gün veya daha erkenden yumurtayı kır bakalım ortaya çıkacak olan ne olduğu belli olmayan bir canlı olacaktır. Aynı zamanda o yavru yaşıyor olacak ve kötü olanda onun ölmüyor olması, o kimlikle yaşamaya mahkum edilmesi...
- Terapist onun kozayı yırtıp çıkacağını görüyor mu?
- Görüyor tabii ki canım. Önce ortamı kozalaştırıyor, kucağına alıyor, seviyor, güven verici bir ortam hazırlıyor ve sen yeniden bir süre sonra kelebek olup kozayı yırtmaya başlıyorsun. Oedipal döneme geçiş yaparak bir nevi terapistinle çatışmaya giriyorsun. Bilinçli olarak yapmıyorsun anlatabiliyor muyum? Dışarıdan çevre belirliyor, senin kozanı birisi yırtıyor ve sen çırılçıplak olarak ortada kalıyorsun. Terapist yeniden başlıyor.
   Ben ve ben'in dışındaki hayatı bilmek. Ben kozada yaşamak istiyorum yani güvenli bir ortamda yaşamak istiyorum. Onun içinde paranoid bir yan var. Herşeyden şüphelenerek, her an zarar görebilirim endişesi ile  güvensiz olarak yaşamak. Herşey dönüp dolaşıp metamorfozda kalıyor. Ne öylesin ne de böylesin.
-  Tanrı inanmak veya inanmamak açısından seçme şansı veriyor ve sınava tabi tutuyor.
- Şunu demiyor ki " Ey kullarım! İnanmak yada inanmamak özgürlüğüne sahipsiniz. İnanmayanlar ölüp gidecek, inananlar ise cennete gidecek ". Ya benim varlığımı kabul edeceksiniz yada kabul edeceksiniz diyor. Şunu yapsın ki dünyada da ahirette de hep mutlu yaşatsın. Hiç imtihana tabi tutmasın
- Anne-Baba olarak otoritelerimiz yeri gelmiştir dışlamışlardır, yeri gelmiştir oyunlara dalıp eve geç kalınca içeri almamışlardır. Ceza yöntemiyle terbiye etmeyi denemişlerdir. Ama ben bu yaştan sonra anne-baba'ya geniş ufuklu bakınca yanlışlarından dolayı suçlayamıyorum. Çünkü o yanlışlarının arkasında sahiplenme isteklerinin olduğunu görüyorum. Kendileri ile bütünleşmemizi beklediklerini görüyorum. Bu beklentiye yönelik eylemlerin arkasında iyi bir niyet olduğunu düşündüğüm için onları suçlayamıyorum.
- Ben babamı olduğu gibi kabullendim fakat o beni olduğum gibi kabullenmedi. Benim gibi ol dedi. Ben de ona sen olduğun gibi ol ben sana karışmıyorum sen de benim gibi ol. (Yine dilim sürçtü) Sen olduğun gibi ol dedim sonra sende benim gibi ol. Sen de kul ol yada seni yaratmış olayım.
- Olduğu gibi kabul edince seni değiştiremiyor.