Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Eşcinseller, anayasa alt komisyonunda


TBMM Anayasa Uzlaşma Komisyonu bünyesindeki alt komisyon, Sosyal Politikalar Cinsiyet Kimliği ve Cinsel Yönelim Çalışmaları Derneğini dinledi.


Dernek Yönetim Kurulu Başkanı Sedef Çakmak, 14 maddeden oluşan önerilerini komisyona iletti, görüşmenin ardından CHP İstanbul Milletvekili Melda Onur ile gazetecilere açıklamalarda bulundu.

Çakmak, derneklerinin, lezbiyen, gay, biseksüel ve trans bireylerin haklarını savunduğunu ifade ederek, bu bireylerin yaşadıkları hak ihlallerine karşı anayasal güvencenin sağlanması için talepte bulunduklarını, komisyonun da kendilerini çağırdığını söyledi.

Anayasanın eşitlik maddesine, cinsel yönelim ve cinsiyet kimliği ibarelerinin de eklenmesini istediklerini belirten Çakmak, şöyle konuştu:

"Bu bireylerin mağdur olduğu konulardan biri genel ahlak kavramıdır. Bu kavram, anayasanın bir kaç maddesinde yer alıyor. Çok muğlak bir terim ve ahlakın kişiden kişiye değişen bir tanım olması nedeniyle gay, lezbiyen, biseksüel bireyler, genel ahlak nedeniyle çok çeşitli hak ihlallerine maruz kalabiliyorlar. Hatta bu bireylerin haklarını savunan dernekler hakkında, genel ahlak ilkesi nedeniyle kapatılma kararı bile çıkarılabiliniyor."

Çakmak, ayrıca, Türkiye Cumhuriyeti devletinin, sosyal, hukuk, laik devlet olması; aileden önce bireye, bireyin ekonomik, sosyal haklarına önem vermesi gibi taleplerini de ilettiklerini sözlerine ekledi.

Melda Onur da anayasanın bütün kesimleri kapsayıcı olması gerektiğinin söylediğini anımsattı.

Hepsi eşcinsel imiş meğer!

Hrant Dink’in –Toprağı bol olsun- katlinin sene-i devriyesinde mahkemeden de karar çıkınca o çok tartışılan slogan yeniden dillerde: Hepimiz Ermeniyiz!

Konumuz yüzde kaçımızın Ermeni olduğu, yahut bu sloganın meşruluğu değil... Bu gündeme paralel olarak yürüyen ve içinde bulunduğum bir mevzu söz konusu... Bazılarımız Türklük ve Müslümanlığın kendilerini doyuramamışlığından olsa gerek “Hepimiz Ermeniyiz” derken, yine bu kesimle aynı fikriyata mensup bir kesim de lisan-ı halleriyle “Hepimiz eşcinseliz” demeye getiriyorlar.

Yargıtay’ın, Vakit’i eşcinseller aleyhine bir yazıya yer verdiği gerekçesiyle hazırladığımız haber tartışılıyor şu sıralar...

Bizim haberin ardından elemanlar panikleyince almışlar kalemi ellerine, “Bir açıklama yapalım” demişler. Heyhat ki, “Akit bize saldırmış, bunu hemen kazanca çevirmeliyiz” mantığıyla yaptıkları açıklamayı da yüzlerine gözlerine bulaştırmışlar. Basın açıklaması yapmayı dahi becerememişler; habere, makale demişler; kendi açıklamalarını öne çıkaracakları yerde “Yeni Akit: Zenne, sapıkların filmi!” diyerek Akit’in reklamını yapmışlar.

Biz haberimize “Eşcinsellerden kültürel atak” başlığını koymuşuz, ki bu elemanların kitap çıkartıp, film çekmiş olmaları bunun delili olsa gerektir.

Biz haberimizde “lobi” kavramını kullanmışız, ki diaspora benzeri bir lobi faaliyetinde bulunmuyorlarsa bile saldırıya geçmekteki profesyonel davranışları bile böyle bir lobinin varlığını izaha yeter!

Biz haberimizde ‘sapık’ tabirini kullanmışız, ki inancım ve almış olduğum terbiye bu ifadeyi kullanmamı gerektiriyordu.

Biz bunları deyince olanlar oldu:

“Vay efendim sen misin ‘sapık’ diyen”... “Biz adamı böyle linç ederiz” diyorlar.

Ne şaşırıyorum, ne de hayret ediyorum!

Ateş olsalar cürümleri kadar yer yakacaklarını biliyorum çünkü...

Ama hiç beklemediğim kimselerden hiç beklemediğim tepkileri alınca ister istemez sükût-u hayale uğruyorum.

Bir tanesi, sonradan görmeler gibi sonradan İslamcı, sonradan demokrat, sonradan muhafazakâr gazetesinde reklamını yapıyor filmin...

Bir tanesi “Gereksiz yere filmin reklamını yapmışsın” diyor...

En insaflı eleştiri buydu heralde.

Bir de filintalar var; Afilifilintalar diye bir sitede yayın yapıyorlar... Herhalde bundan sonras için isimleri Pembefilintalar diye değiştirme kararı almışlar ki yayınları bunu gösteriyor... Görünce “İslamcı adamlar” dersin bunlara... Gökhan Özcan, Hakan Albayrak falan var arkalarında... İşte bu sözümona İslamcılar bile eşcinselliğin ‘sapıklık’ olmadığı düşüncesinden hareketle eşcinsel lobisinin değirmenine su taşıyorlarsa ya sözün bittiği yerdeyizdir, ya da konuşulması gerekenlerin başında!

Her neyse...

Anlaşılan kimse yarın çocuklarının elleriyle bir daire işareti yapıp “Baba ben böyle oldum” diyecek olmasından korkmuyor!

Fahrettin Dede
Akit Gazetesi Muhabiri
dogubulteni@gmail.com

----- Forwarded Message -----
From: Ustun Ongel <uongel@cu.edu.tr>
To: psy-l@yahoogroups.com
Sent: Wednesday, January 18, 2012 4:14 PM
Subject: [psy-l] re: escinsellik

 
Gülseli Baysu:
<<Dolayısıyla eşcinsellik doğuştan gelmez yada geldiğine dair kanıt yoktur demek sizi belli bir politik söylemle aynı cepheye düşürürür. Bu politik söylem muhafazakar ve homofobik bir söylemdir. Eğer doğuştan gelmiyorsa değiştirilebilir 'düzeltilebilir' der çünkü bu söylem. Dolayısıyla Fevzi bey bu söylemde bulunurken bunun nereye düştüğünü öğrencince bu kadar şaşırmamanız gerekir.>>
 
 Öne çıkardığınız vurgular, insan "iradesini" yok sayan, insanı geriye götüren bir bakışın ürünü. Gey ve lezbiyen olma konusuna bakmadan önce "erkek" ve "kadın" olmaya bakılması gerek. Siz, kadınlığınızı cinsel organınızla, fizyolojinizle, biyo-kimyanızla mı tanımlıyorsunuz? Doğuştan getirdiğiniz "beden", ona yüklenen "anlamlarla" kadına dönüşmüyor mu? Öte yandan "özdeşleşme" önemli ama tek açıklama değildir, verili bir kültürde bir bireyin kişiliğinin ve kimliğinin nasıl oluştuğunu anlamak istiyorsak, tüm indirgemeci/kestirmeci açıklamalardan uzak durmamız gerekiyor.
 
Öte yandan düşündüğünüzün tersine, "düzeltme" vurgusunu yapanlar, maalesef bu oluşumun doğuştan olduğunu kabul edenler arasından da çıkıyor; madem "genetikle" ilgilidir bu konu, bulalım şu lanet olası geni ve değiştirelim, di,yorlar.
 
O nedenle, cinsel kimlik konusunun (gey veya lezbiyen veya kadın veya erkek veya ...) doğuştan olduğuna dair hiçbir kanıt olmadığını söylemek (YOKTUR böyle bir kanıt), bu işin düzeltilmesi savunusu içinde olanların yanına götürmez bizi. Bilakis, insan kendini var eder, iradesiyle, farkındalığı ve bilinciyle, hangi etkiler altında olduğunu görür, değerlendirir, ve nasıl istiyorsa da öyle yaşar, demeye götürür bizi. Eğer bunu diyebilirseniz, mevcut kaba erkek-kadın ayrımına dayanan ve erkek egemenliğinde süren düzenin de belki (değişmese de) biraz yerinden oynamasını sağlayabilirsiniz.
 
Kaç yıl önce yazdığım yazıyı da okursanız, belki burada kısaca açmaya çalıştığım şeyin ne olduğunu daha iyi görebilirsiniz...
 
"Erkekliğin, Kadınlığın, Geyliğin ve Lezbiyenliğin Sosyal Psikolojik ve Kültürel Kurulumu Üzerine"
http://www.ustunongel.com/index.php?ll=detay&src=56
 

 
 
 
 

-----Original Message-----
From: gulseli baysu <gulseli_baysu@yahoo.com>
To: psy <psy-l@yahoogroups.com>
Date: Wed, 18 Jan 2012 01:29:19 -0800 (PST)
Subject: Re: [psy-l] eşcinsellik

 
 
Sevgiler
Öncelikle bu tarz tartışmaların ve konuşmaların çok önemli ve faydalı olduğunu düşünüyorum
Eşcinsellik doğuştan mıdır sorusu neden bu kadar önemlidir? önemli olan herkesin seçtiği yada olduğu gibi kabul görme hakkı değil midir?
 
Bu soru politik bir sorudur. Dolayısıyla eşcinsellik doğuştan gelmez yada geldiğine dair kanıt yoktur demek sizi belli bir politik söylemle aynı cepheye düşürürür. Bu politik söylem muhafazakar ve homofobik bir söylemdir. Eğer doğuştan gelmiyorsa değiştirilebilir 'düzeltilebilir' der çünkü bu söylem. Dolayısıyla Fevzi bey bu söylemde bulunurken bunun nereye düştüğünü öğrencince bu kadar şaşırmamanız gerekir.
 
Eşcinsellik doğuştan gelir ve dolayısıyla tercih değildir ve değiştirilemez söylemi ise homofobi söylemin karşısında duran ve eşcinsellerin haklarnı savunan bir söylemdir. Eğer doğuştansa o zaman bizi değiştiremezsiniz olduğumuz gibi kabul etmelisiniz der yani bu söylem. Bir çeşit ırk, siyah yada beyaz olma durumu gibidir.
 
Şahsen bütün tartışmaların bu sorunsal üzerine odaklanmasından rahatsızım. Doğuştan yada değil farklı olana olmak isteyenin haklarına saygı göstermemiz gerekir diye düşünüyorum. Din yada dinsizlik bir tercihtir ama yine de belli bir dine mensup insalara yada ateistlere, agnostiklere, deistlere azınlıkta da olsalar saygı göstermemiz gerekmez mi? Haklar ve özgürlükler üzerinden tartışmak gerekir diye düşünüyorum, çünkü asıl sorun bugün eşcinsellerin, heteroseksüllerin sahip olduğu hakların ülkemizde hiç birine pek çok ülke de de ancak bir kısmına sahip olmalarıdır.
 
Dediğim gibi bu tartışmaları son derece faydalı buluyorum ve bu tartışmaya katılan büyün arkadaslarıma teşekkür ediyorum
Sevgilerimle
Yrd. Doç. Dr. Gülseli Baysu
Istanbul Kemerburgaz Üniversitesi

Bir seks bağımlısının öyküsü: UTANÇ


“Kadınlar beni pek sever, doğrusunu söylemek gerekirse ben de gayet başarılıyım kadınlarla ilişkilerimde” bu sözlerin sahibi seks bağımlısı İngiliz komedyen Jeff Leach, 300'den fazla kadınla cinsel ilişki yaşadığını ve artık bu soruna çare bulmak istediğini söylüyor.

Steve McQueen'in son aylarda büyük yankı uyandıran ve seks bağımlısı bir erkeğin yaşadıklarını anlatan filmi "Shame" (Utanç) bu hafta İngiltere'de gösterime giriyor. Peki, seks bağımlısı olmak nasıl bir şey? Bu soruya kendi hayatından kesitlerle yanıt veren seks bağımlısı bir İngiliz, 27 Yaşındaki komedyen Jeff Leach cevap veriyor.

Şimdiye kadar 300'den fazla kadınla cinsel ilişki yaşadığını ve artık bu soruna bir çare bulmak istediğini söyleyen Leach, “Bazen haftada 10'dan fazla kadınla yattığım oluyor. Ama artık kendimi değiştirmeye kararlıyım” diyor ve içinde bulunduğu durumu şöyle anlatıyor:
 
“Tek bir kişiye sadık kalacağım bir ilişkiyi yürütüp yürütemeyeceğimi görmek istiyorum. Başından beri nerede hata yaptığımı anlamak istiyorum. Her bekâr kadına, yatılabilecek biri gözüyle bakmak beni sefil ediyor, yoruyor. Kendimi anlamsız ve gayet yüzeysel hissediyorum. Ve sonuçta, çok büyük bir yalnızlık duyuyorum.
 
“SEKS BAĞIMLILIĞINI KONTROL ALTINA ALMAK İSTİYORUM”
30'uma yaklaşıyorum. Arkadaşlarım yavaş yavaş bir düzen kurmaya başladı, ben de bunun hep böyle devam etmeyeceğinin farkındayım. Ortalama bir İngiliz erkeğinin hayatında 13, İngiliz kadınının da 7 kişiyle cinsel ilişki yaşadığı söylenir. Ben bu istatistiğin çok ötesindeyim. Seksle ilgili davranış tarzımın normal olmadığını fark ettim. Bağımlılığa yatkın biriyim ben, alkol ve uyuşturucu gibi diğer bağımlılıklarımı kontrol altına aldıktan sonra, seks bağımlılığım, yüzleşmek zorunda olduğum son engel bir bakıma.
 
"KIZ ARKADAŞIM BENİ 'BENCİL' DİYE TANIMLADI"
Ölürken tek başıma olmak istemiyorum. Baba olmak istiyorum. Kendimi daha iyi anlayabilmek için, neden tek kadınla yetinebilen bir erkek olamadığımı anlayabilmek için, eski sevgililerimle konuştum.300'ü aşkın kadınla yatmış olmak, tabii yüzlerce telefon konuşması yapılmasını, e-posta, Facebook ve Twitter mesajı gönderilmesini gerektiriyor. Eski kız arkadaşlarım, eski sevgililerim, geçmişte kalan 'bir gecelik macera"larım, bana olumlu destek verdiler, adım attığım bu yolda bana gerçekten yardımcı olmak istediklerini söylediler. Eski kız arkadaşım Nicola, beni 'bencil' diye tanımladı. "Çok bencildin, birçok defa kendimi çok rahatsız hissettirdin bana. Jeff ne istiyorsa onu yapıyordu" dedi.
 
Birlikte en uzun ilişkiyi yaşadığım Claire, "hep üzüntü yaşama, kırılma korkusu çektiğini" söyledi. "Senin iyi bir erkek olabileceğini düşünmüyordum. Seninle bir ilişkiye girmek istemiyordum. Bir kadın olarak seni tatmin edebileceğime, dikkatini hep üzerimde tutabileceğime inanmıyordum. Beni aldatırsan bunun beni mahvedeceğini düşünüyordum" dedi Claire.
 
Bunları işitmek beni üzdü. Acaba geçmişte kaç kadın "ondan hoşlandığımı söylemektense, kendimi korumak için, onu uzak tutmalıyım" demişti ve ne fırsatlar kaçırmıştım kim bilir?
 
Clare adlı bir diğer eski kız arkadaşım da, kolayca incinebilir tarafımı gizlediğimi söyledi. İlk aşkımla yaşadığım acıyı bir daha tekrarlamak istemiyordum. Peki, ama incinebilir olmaya nasıl razı olabilecektim?
 
Her kadınla geçirdiğim zamanı sınırlı tutarak, bir kadınla bir gece birlikte olup kendisini dünyamın merkezindeymiş gibi hissettiriyor, sonra iki üç hafta boyunca hiç aramıyor ve böylece kendimi o ilişkiden uzaklaştırma olanağını buluyordum.
 
SEKS BAĞIMLILIĞI NEDİR?
Seks ve ilişki alanında uzman psikoterapist Paula Hall ile görüşmeye gittim. Bana bağımlılık belirtilerini söyle saydı:
 
"Seks bağımlılığı, her türlü kontrol dışı cinsel davranış demektir. Bir takım cinsel davranışlar içine giriyorsanız ve o ilişkiden ne elde ettiğinizi anlamıyorsanız, niçin o ilişkiye girdiğinizi aslında bilemiyorsanız, yine böyle bir şey yaptığınız için pişmanlık duyuyor ama tekrar tekrar aynı şeyi yapmaya yöneliyorsanız, bu durumda büyük olasılıkla bir bağımlı olduğunuz söylenebilir."
 
Paula Hall bana, "Kendini sevmeyi öğrenmen gerek. Ve kendi başına yaşayabilmeyi" dedi.
 
"SEKSİ BİR İLİŞKİNİN DIŞINDA KALMAK İÇİN KULLANIYORSUN"
Çocukluğumu hatırlıyorum. Ailemle mutlu bir çocukluk geçirdim, tatillere giderdik, babam omuzlarına bindirir gezdirirdi. Annem babam iyi geçiniyor gibiydi. Sonra, 7-8 yaşlarımdan itibaren tek hatırladığım şey, anne ve babamın kavgalarıydı. Acaba bir yanım, birbirine bağlı insanların ilişkilerinin bile ne kadar sefil hale geldiğini gördükten sonra, kendimi böyle bir duruma sokmamam gerektiğini mi söylüyor bana?
 
Seks ve ilişki terapisti Paula Hall, benim cinsel davranışlarımı irdelerken, "Seksi, bir ilişkinin dışında kalmak için kullanıyorsun. Sürekli olarak birçok ilişkiye birden girmek suretiyle, tek bir kadına bağlanmaktan kurtulmuş oluyorsun. Sanırım bu bağımlılığının kökeninde, duygularını yaşamaya fırsat bulamamış, sesini duyurmaya çalışan küçük bir çocuk var. Korkularını, onlarla yüzleşinceye kadar alkol, uyuşturucu ve seksle boğmaya devam edeceksin" dedi.
 
"DEĞİŞME ARZUSUNDAYIM"
Bütün bu dinlediklerimden öğrendiğim şey, sürdürdüğüm hayat biçiminin kısa ömürlü olduğuydu. Kadınların, benim hakkımda, "evet, cinsel tarafı var ama bu maceracı yanı, birini sevebilecek ve biri tarafından sevilebilecek düzgün bir adam olmasını engellemiyor" diye düşünmesini istiyorum.
 
Michael Fassbender 'Shame' filminde seks bağımlısı bir erkeği canlandırıyor.
 
Artık gayet iyi anladım ki, kendimle mutlu olmaya ve kendimi sevmeye başlamadan, bu mümkün olmayacak. O yüzden de bu işin üstesinden geleceğim... Ama bu, düşündüğümden çok daha zor oldu. Bir psikoterapistle birlikte çocukluğuma dönmek, terk ettiğim çok sayıda kadından yaptığım hataları dinlemek bende derin bir bunalım yarattı. Yine de geçirdiğim bu süreç, cinsel isteklerimi kontrol altına alma ve kadınlarla yeniden dostluk kurabilme anlamında, yeni bir dönem başlattı hayatımda.
 
"BU BİR HASTALIK"
Niçin böyle olduğumu, bir bağımlı olarak, sık sık yaşadığım sıra dışı arzuları niçin hissettiğimi anlayabilme yolunda yürüyorum. Belki bu hastalığımdan hiçbir zaman kurtulamayacağım; inanın bana, bu bir hastalık gerçekten de...
 
Ama hiç değilse artık dürüstçe kendimle yüzleşebiliyor ve durumumu iyileştirmek için çaba harcama cesaretine sahip olduğumu biliyorum.”

http://www.dipnot.tv/21127/Bir-seks-bagimlisinin-oykusu-UTANc.aspx

EŞCİNSEL TERAPİ
Psikolog Hüseyin KAÇIN
0 555 326 22 91
www.escinselterapi.net

Hepimiz dünyaya gözlerimizi açtığımızda bize gülümseyen  gözlerle karşılaşırız. Annemizin kucağında Babamızın ocağında hayata tutunmaya çalışırız. Eğitim sürecimiz küçük yaşlardan itibaren aile bünyesinde gerçekleşir. Aile ortamının sıcaklığında nasıl yemek yeneceğinden, ilişkilerimizi nasıl geliştireceğimize değin sosyal kodlarımız belirlenmiş olur. Sosyal ilişkiler kurma becerimizi ailemizin değerleri ile örtüşerek geliştirmiş oluruz.  Ailenin bireyin kişilik ve kimliğinin gelişimindeki etkisi yadsınamayacak kadar büyüktür. Ailelerin bir kuşaktan diğerine geçiş sürecinde çok sayıda sosyo-ekonomik, kültürel, psikolojik  vb değişimlerde otaya çıkmaktadır.  Toplumsal dönüşümlerin temelleri öncelikle aile içinde şekillenmektedir.  Çocuk için anne sevgi baba ise güven kaynağı olmaktadır. Anne babanın kişilik yapısı psikolojik açıdan sağlıklı ise çocuğun psikolojik yapısında  ona göre olumlu gelişim gözlemlenecektir. Eğer ki anne baba duygu ve düşüncelerinde çatışmaları olan bireyler ise çocuk açısından güvensiz bir ortamda yaşamak kaçınılmaz bir yazgı olacaktır.  Sevginin ve güvenin olmadığı bir ortamda çocuğun kişilik yapısında “güç”lenme olmamaktadır.  Güç dengesi kuramayan çocuğun psikolojik gelişiminde aksamalar ortaya çıkmakta ve çatışmalı bir süreç başlamaktadır.  Anne babasından sevgi ve güven duygusu alamayan çocuklar  bilinçaltı cinsel dürtülerinde anne yada babasına  cinsel imgeler taşımaktadırlar. Psikoterapi süreçlerinin ilerleyen aşamalarında eşcinsel bireylerin yüzleşmelerinde, terapi aynasında görünen, uzak, ilgisiz yada  tersi “ aşırı korumacı “  ebeveynlerin çocuk için gerekli duygusal ihtiyaçları karşılayamadıkları gözlemlenmektedir.Suçluluk duyguları ve kaygılarla hayata tutunmaya çalışan çocuk kendi içinde kendisi ile savaşmaktadır.  Çocuklukta barışı olmayan bu savaşı gençlik çağına kadar çocuk hep keybetmektedir.  Ergenlik döneminde cinsel kimlik kazanma sürecinde kendisi ile çatışması yoğun olarak süren eşcinsel bireyler  başka erkekleri kendilerinden daha güçlü görerek onlara duygusal yatırımlar ve aktarımlar geliştirmektedirler.  Çocukken karşılanmayan duygusal ihtiyaçlar  bedensel tatmin arayışlarına yönelmektedir.  Anne sevgisi ve Baba güveni alamamış eşcinsel birey ruhsal çatışmalarını dindirmek için Güç  kazanmaya çalışmaktadır.  Kendisini suçlu ve değersiz hisseden  kişi bu gerçekle çatışmasını çözümlemek için bilinçaltı bir süreçle fantezi (hayal) kurgularına sığınmaya başlamaktadır.  Kendisinin güçsüz ruhunu;  güçlü sandığı kendicinsinde aramaktadır.  Güçsüz bir erkek olarak güçlü sandığı erkeklere olan duygusal aktarımları belli bir aşamadan sonra erotikleşmektedir. Fantezi dünyasında kendi içindeki barışı olmayan savaştan kendisini kurtaracak  kahramanını bulan eşcinsel birey zihninde kurguladığı erotik oyunlar oynamanın zevki ile hayatta belki de ilk defa bir umut keşfetmektedir.  “Kurtarıcı güç” kendisine yıllardır ihtiyaç duyduğu sevgiyi (anlayış)ve güveni (değer)kendisine verecek inancındadır.  Çocuklukta bilinç gelişiminde yaşanan savaş  ergenlik döneminde bilinçaltında fantezi çözümlemelerle bir barışa dönüşmektedir.  Fantezi yöntemi ile elde edilen bu barışın getirdiği psikolojik rahatlama ile bu “kurtarıcı güc”ü ödüllendirmek için ona erotik yatırımlar yapılmaktadır. Eşcinsel ilişkiler kurma dönemi bu süreçte başlamaktadır.  Eşcinsel ilişkilerde cinsel arzular anksiyete giderme boyutunda olmaktadır. Eşcinselliğin kimliğin yarattığı bunalım ve arayış döneminde tutkular ve arzular  tutunarak, duygusal ihtiyaçları gidermek için “aşk”la başlayan ilişkiler genellikle cinsel birleşme odaklı cinsellikle sınırlanmaktadır.  Zamanla “aşk” mağduru olan eşcinsel bireyler ;    bu fantezi (hayal) “kurtarıcı güc”ün sahteliği “gerçeği” ile yüzleşmek zorunda kalıp  depresif duyguların etkisine girerek sıkıntılı, gergin bir süreç yaşamaktadırlar. Bu ruhsal kavşakta eşcinsel birey bilinçli olarak ya iyileşme arayışı sürecine girecek yada bilinçaltı fantezi çözümlemesinde bu sorunu duygusal arayışlarını baskılayıp sadece cinsel arayışlara indirgeyecektir.  Birinci şıkkı seçen kişiler için başlangıçta heyecanlı fakat daha sonra zor bir süreç başlayacaktır. Kaygılınarak, utanarak  ve belki bir umut diyerek ama umutsuzca bir psikolog kapısını çalmak gerekecektir.   İlk terapide yoğun kaygıları nedeniyle psikologla göz teması kurmaktan kaçınan “danışan”, sürecini yani yıllardır içinde sakladığı sırrını çekinerek ve sıkılarak dili döndüğünce anlatmaya  çalışmaktadır. Zaman zaman gözyaşlarının eşlik ettiği sürecin sonlarına doğru bir rahatlama ortaya çıkmaktadır.  Terapi odasında güven duygusu oluşmuşsa iyileşme sürecine ilk adımlar atılmış olmaktadır.  Çocuklukta yaşanan duygusal yada cinsel travmalar psikologa iyileşme umudu ile anlatılmaktadır. Eşcinsel danışan büyük sırlarını içinde sakladığı ruh kutusunu açar. Yalnızlığını ve sırrını paylaşabileceği terapi limanına sığınmıştır.  Artık onun istek ve irade gemisi  fırtınası ne zaman çıkacağı hiç bilinmeyen bilinçaltı-bilinç okyanusunda yol almaya başlamıştır. Umulan iyi bir yolculuk olması ve  güvenli kimlik adasına çıkmaktır.

http://www.edirnekenthaber.com/yazar.php?id=3041  tıklayınız

Yıllar sonra babamla sahnede hesaplaştım

Duyduk duymadık demeyin! Bu ülkede taşlar yerinden oynuyor, konuşulmayan şeyler konuşuluyor, tartışılmayan şeyler tartışılıyor.

En çarpıcı örneklerinden biri ensest. Bir üniversite öğrencisi Arascan Dönmez, babasıyla yaşadıklarından yola çıkarak bir oyun yazıyor. Daha doğrusu, bir performans. Adı, ‘Ağustosta Karla Dans'. 23 haftadır oynuyor. Aşağıda okuyacaksınız zaten, Arascan'ın çocukluğu felaket geçiyor. Ne anne var, ne baba. Baba madde bağımlısı, hapislere girip girip çıkıyor. Anne ortalıkta yok, başını alıp gitmiş. Ve bu kadar sıkıntı, acı yetmezmiş gibi, bir de cinsel istismar. Ne var ki bu genç adam, bütün okullarında yüzde 100 burslu okuyor. Parlak, zeki biri. Pek çok ödülü var. ‘Ağustosta Karla Dans' performansıyla da önemli bir şey yapıyor, yaşadığı zorlukları sahnede anlatarak kendini iyileştirmeye çalışıyor. En büyük destekçilerinden biri Profesör Bengi Semerci. Yaşadığın felaketin olumsuzlukların kurtulabilmesi için onu destekliyor, cesaretlendiriyor...

HAMİŞ: Bir sonraki gösterisi yarın şermola Performans'ta, ilgilenenlere duyrulur...

Ailenizin kökleri nereden?
- Makedonya'dan. Selanik göçmeni. Bursa, Osmangazi'ye yerleşiyorlar.

Gözünüzü açtığınızda...
- İstanbul'dayım.

Çocukluk?
- Uzmanların patolojik olarak tanımlayacakları bir çocukluk. Orada oraya savrulmuş; acılı, acıklı. Bir yaşındayken, annemle babam ayrılıyor. şiddetli geçimsizlik. Annem her şeyini alıp gidiyor, beni bırakıyor...

Neden?
- Bir röportajda sorduğunuz bu sorunun, hayat boyu cevabını bulmaya çalıştım! Velayetim onda olmasına rağmen, hazır değil, iyi değil, ruhen sağlıklı değil. Erken yaptığı bir evlilik. Hayatını yaşamak istiyor, özgür olmak istiyor, beni bir türlü benimseyemiyor.

Baba?
- O zaten bu hikâyede bir var, bir yok. Var olduğunda da hayatımın içine ediyor. Babam, ben bildim bileli, cezaevine girip çıkıyor. Sekiz yaşıma kadar babaanne, dede ve halayla yaşıyorum.

Anne figürü?
- Babaanne. Belli bir yaşa kadar onu anne olarak biliyorum. Ama sürekli, “Neden arkadaşlarımın annesi gibi topuklu ayakkabı giymiyor? Neden makyaj yapmıyor? Neden yaşlı?” diye üzülüyorum.

Baba figürü?
- İşte orada işler karışıyor. Babaanneme, “Anne” diyorum. O zaman da dedeme “Baba” demem lazım değil mi? Ama ona “Dede” diyorum. Bu arada, sürekli fotoğrafını gösterdikleri ve “Bak, senin baban bu!” dedikleri bir adam var. Ama o adam hiç gelmiyor, hep tatilde olduğu söyleniyor. Bitmeyen tatil. Bazen arıyor, beni konuşturuyorlar. O zaman da, “Yani babaannemle o fotoğraftaki adam mı evli?” diye soruyorum. Her şey kafamda karmakarışık.

Gerçek anneniz peki?
- Ha bir de o var tabii. Sekiz yıl sonra, birden ortaya çıkıyor, artık anne olmaya hazır! Ben ilkokul ikideyken, beni güpe gündüz kaçırıyor. Öz annem ya, buna hakkı olduğunu düşünüyor. Birlikte Gölcük'e taşınıyoruz, psikolojim iyice bozuluyor. Beni okula filan da göndermiyor. Annem olduğunu söyleyen ama duygusal herhangi bir bağımın olmadığı bir kadın ve bir üvey kardeş... Meğer o sekiz yılda annem bir daha evlenmiş, bir çocuk daha yapmış, ikinci eşinden de boşanmış ve ‘fotoğrafta gördüğüm adam'a, yani babama dönmek istiyor. Aklınca, aileyi yeniden bir araya toplayacak. Babam da, o sırada Bolu Yarıaçık Cezaevi'nde. Hayatımın en fena üç yılını Gölcük'te ve Bolu'da geçiriyorum.

Annenize mi, babanıza mı benziyorsunuz?
- İkisine de benzemek istemiyorum!


KENDİ KENDİMİN AİLESİYİM

Hangisine daha yakınsınız?
- İkisine de değilim. Onların ikisine de, bir çocuğun anne ve babasına baktığı gibi bakamam.

Aile sizin için ne ifade ediyor?
- İnsan, kendi içinde fiziksel ve ruhsal bir denge oluşturabilmişse, tek kişilik bir aileye sahip olabilir. Henüz böyle bir iddiam yok. Ama deniyorum, kendimi oldurmaya çalışıyorum. Sorunun cevabına gelince, bendeki aile kavramı, anne, baba ve çocuktan oluşmuyor. Ben, kendi kendimin ailesiyim.

Hikâye nasıl devam ediyor...
- 10 yaşında annemle babam yine ayrılıyor. Eşyalarından korktuğum, odalarında dolaşmaktan ürktüğüm, uyuduğumda bile arkamda ayak sesleri duyduğum Bolu'daki o evi, annem ve kardeşim terk ediyor, yerine yine babaannem geliyor. Babaannem hayatımdaki tek güneş, beni tekrar okula yazdırıyor. O kazık yaşımda, ilkokul 2'yi yeniden okuyorum, ama başarılıyım, 3'ü okumadan valilikten bir izinle 4'e atlıyorum. şiir yarışmalarında ödüller alıyorum. Okula gönderilmediğim üç yıl boyunca annem hep aptal olduğumu söylüyor, oysa hiç de değilmişim. Tam yeniden kendime güvenimi kazanacakken, babaannemi kaybediyorum.

Of felaketler peş peşe gelmiş...
- Hem de nasıl. Babaannem ölünce, hop yeniden ıstanbul. Bu sefer de halamla yaşamaya başlıyorum, onun da eşiyle sorunları var, dört yıl da orada sığıntı gibi yaşıyorum. Ortaokulu bitirmeye yakın, babam cezaevinden çıkıyor, hafta sonları babamla kalıyorum.

Babanızla ilişkiniz nasıl?
- Birden bire, hayatım kurtuldu zannediyorum. Tutunacak bir dal bulmuşum. Ona tapıyorum, bayılıyorum. Artık hayat boyu beni sevecek, kafamı okşayacak biri var: Babam. Parfümler süren, güzel giyinen bir erkek. Beni etkiliyor ve farklı etkiliyor. Hafta sonlarını iple çekiyorum. Okul çıkışı, koştur koştur onun arkadaşıyla yaşadığı eve gidiyorum. Babamla yakınlaşmak istiyorum, bütün o yılların acısını çıkarmak istiyorum, beni sevsin istiyorum. Akşamları ona sarılıp uyumak çok hoşuma gidiyor. Onun çekyatında birlikte uyuyoruz. ışte o uyumalar, günün birinde benim ‘Ağustosta Karla Dans' adlı bu oyunu yazmama sebep oluyor.

Babanızla yaşadığınız tam olarak neydi?
- Ortada normal olmayan bir durum vardı. Ama daha önce bir babam olmadığı için normal nedir bilmiyordum. Babasını çok seven, hatta babasına aşık bir çocuktum. Babamın madde bağımlılığı vardı, içeride arkadaşıyla sohbet eder, müzik dinler ya da porno izler sonra yanıma gelirdi. Yıllarca o kadar hiç kimse yoktu ki beni seven, onun varlığı, bana sarılması beni mutlu ederdi. Ama işte baba-oğul gibi değildi ilişkimiz. Tabii bunu çok sonra fark ettim. O sarılmaların bana verdiği zarar, bende yarattığı tahribat çok ağır oldu. Yaşanan şeyin adını koymamı istiyorsanız, ensestti.

Sonra...
- Sonra tekrar cezaevi. Bu arada liseyi bitirdim, Bilgi Üniversitesi'ne girdim ve sahne ve gösteri sanatları yönetimi okumaya başladım. ıkinci sınıftayken hapisten çıktı. Tekrar bir araya geldik. Geçmişi son kez açıp kapatmak ve kafamdaki soruların cevaplarını alabilmek için, onunla tekrar iletişim kurmaya çalıştım. Hatta, biseksüel olduğumu anlattım. Kıyameti kopardı. Bölük pörçük zamanlarda bir araya gelişimiz, herkesle herkes gibi oluşumuz ama hiçbir zaman bir baba-oğul gibi olamayışımız bende bu duyguları yarattı ve bu oyunu yazdım. Bir nevi, içimdekileri dışarı çıkarıp kendimi tedavi etmeye çalışmak...

Ne kadarı yaşadıklarınız, ne kadarı kurgu...
- Otobiyografik öğeler taşıyor ama kurguyla iç içe geçiyor. Ama tabii ki kendi yaşadıklarımdan yola çıktım...

Ensest, bu toplumun en ağır tabularından biriyken, pek çok insan ensesti gizlerken, sizi bu performansı yazmaya iten tam neydi?
- Yaşadıklarımı gizlemenin kime ne faydası var ki? Aksine, bas bas bağırmak, kusmak geliyor içimden. Başkalarını bilemem, ben kendimi dışa vurarak, paylaşarak iyileştirme yolunu seçenlerdenim. Ne kadar küçük olsanız da, insan bir şekilde ayırabiliyor iyi dokunmalarla, kötü dokunmaları. O dokunmaların masum olmadığını...
Daha da fecisi, sevgiden kaynaklanmadığını da biliyor. Ya da bir gün, kafasına dank ediyor. Sevgiye o kadar muhtaçtım ki, ses de çıkaramıyordum. Bunun suçluluğunu da çok yaşadım. Hep şöyle dedim kendime: “Bunları bana yapmasına izin veriyorum, öyleyse istiyorum, öyleyse suçluyum!”
Oysa sadece babamın sevgisini kazanmak istiyordum. Ve sonunda, o tekrar cezaevine girince, gittim, yaşadıklarımı bir klinik psikoloğa anlattım. Ensest kavramını işte o zaman öğrendim. Sonra Bengi Semerci'ye mail attım. Bugün hâlâ ayaktaysam, biraz da onun sayesinde. Hep onun yazılarını okuyordum, mailime cevap verince, gittim yüz yüze de konuştum, kendisinden çok destek gördüm.

PERFORMANSIN EN ÇARPICI YERİ FİNALİ

Bu performansı yazan da, yöneten de, oynayan de sizsiniz. Ne zaman aklınıza geldi böyle bir şeyi yapmak...
- Babamla gerçek hayatta yüzleşemediğim için bunu bir performansa taşıdım. Bu, tek kişilik bir oyun.

Biraz anlatır mısınız?
- Yaşadığı ensestin yıl dönümü 10 Ağustos gecesi, babasını sıradan ve ucuz bir uyku ilacıyla uyutup onunla dolaylı yoldan iletişime geçen, hem kendini, hem yılları, hem de o geceyi babası üzerinden tedaviye kalkışan, birçok konuda kararsız olsa da, artık kendi cinsel tercihi konusunda kesin bir karara varabilmiş 23 yaşındaki bir gencin hikâyesi bu. Üç de videosu var bu oyunun. Birincisinde, sekiz yaşında bir çocuğu izliyoruz, madde kullanan, porno izleyen bir babaya korku dolu gözlerle bakıyor. ıkinci videoda dokunmalarla, ensest anlatılıyor. Üçüncü videoda da, artık o küçük çocuk büyümüş, babasıyla hesaplaşmasını bitirmiş, üzerinde bir battaniye var. Sonunda da o battaniyeyi atıp çırıl çıplak kalıyor, en cesur haliyle bir bilinmeze doğru gidiyor, nereye gittiğini bilmiyoruz.

Siz sekiz değildiniz ensesti yaşadığınızda...
- İşte kurgu olan o bölümler. Ensesti daha çarpıcı bir şekilde anlatabilmek için çocuğun yaşını küçülttüm, henüz gay olarak da tanımlamıyorum kendimi, oyundaki çocuk tanımlıyor. Ama oyundaki baba da cezaevine girmiş ve çıktığında oğluyla görüşmek istiyor. Bir erkek arkadaşının evinde olduğu öğreniyor. Kapıyı, oğlunun çıplak erkek arkadaşı açıyor, arkada da kafasında sarı bir perukla oğlunu görüyor. Birden bire deliriyor, “Siz i.ne misiniz? Nesiniz? ı.neleeer!” diye bağırıyor. Çocuk da babayı uyuttuktan sonra diyor ki, “Ortada ne seni suçlayan var ne o geceyi! Esas soru soracak biri varsa, o da benim, sen değilsin. Nasıl bir i.nelik olduğunu sana şimdi göstereceğim” diyor. Aslında babanın bu çıkışı ve riyakârlık içinde oluşu, çocuğu bütün bunları yapmaya itiyor. Artık uzantıya sahip her şey çocuk için penis. O yüzden sahnede açık-kapalı, direkt ve endirekt yoldan verilmiş örtülü, örtüsüz bir sürü penis var. Muz, su pompası vesaire. Ama en çarpıcısı oyunun finali. Ancak bu şekilde bu hesaplaşmayı bitireceğini düşünüyor ve yatakta uyuyan babasına bakarak, baş parmağına prezervatif takıyor ve şöyle diyor: “Yok, yok bu bir intikam gecesi değil. Karakterim seninkiyle aynı değil. şimdi sen de benim kadar savunmasızsın. Sana her şeyi yapabilecek durumdayım ama merak etme sana, bana yaptığınla karşılık vermeyeceğim.” Akabinde de babasının üzerine işiyor. Yatağının üzerinde beyaz bir maske var. O maske, aslında babanın suratı. Alt tarafını boş bırakıyorum, oraya herkes kendi ensestini koysun diye. Evet sert bir oyun, finali de öyle. Ama insanlar o kadar gerilmiş bir halde izliyorlar ki, resmen sonunda rahatlıyorlar...

ÖNCE KORKTUM SONRA SUSTUM YILLAR İÇİNDE DE ÖLDÜM

Oyunda şöyle bir yer var: “Parkta babasıyla oynayan bir çocuk gördüğümde kendimi düşünüyordum, bizi düşünüyordum. Seninle bir gece oyun oynadık. Aylardan ağustos'tu, ayın 10'uydu. Yer, park yerine bir oturma odasıydı. Kumların üstünde değil, bir çekyattaydık, vakit öğlen değil, geceydi. Bu, iki kişilik bir oyundu. Sen birazdan bir sürü şey içecek, kendinden geçecektin, ben de savunmasız bir şekilde uyumak için seni bekleyen o çocuk olacaktım. Ve her gün, o önünden geçtiğim parkın kaydırağına çıkar gibi, o gün de tek tek merdivenlerinden çıktım oturdum. Tam kayacaktım, aşağıda sen olacaktın, beni tutacaktın ama ben kayamadım. Bacaklarım kaydırağın sonuna ulaşamadı. Bir başındaydım ortasında. Önce takıldım, sonra korktum, sustum, yıllar içinde de öldüm!” Kendini bu şekilde ifade eden bir insanın ruhsal açıdan ne durumda olduğunu bizler değil, bir psikiyatr
açıklayabilir ancak.

CEMİL İPEKÇİ “ZAYIFLA” DEDİ 30 KİLO BİRDEN VERDİM

Neden tek kişilik oyun değil de, performans olarak nitelendiriyorsunuz?
- Çünkü serim, düğüm, çözüm yok. Her seferinde bir yere varıyor ama asla kendini tamamlamıyor. 24. haftaya girecek. Bıkmadan, usanmadan her hafta gelip 20 lira para verenler var. 70 dakikada bitmesi gerekiyor ama bazen 110 dakikayı buluyor. Sonra izleyicilerle soru cevap kısmı başlıyor, insanlar çıkıp kendi yaşadıklarını anlatıyor ve oyunu değerlendiriyor.

Tam olarak ne zaman aklınıza geldi böyle bir şey sahnelemek?
- Beş sene önce. Sahnede boş bir yatak olacak. Karakterin üzerinde bir bornoz. Yatakta uyuttuğu babası... Ama oyunun başından sonuna kadar o babanın bir fonksiyonu yok. Hiç konuşmuyor. Bornozlu karakter gidip gelip ona bir şeyler söylüyor. Bu resim vardı kafamda. Ama metin henüz yoktu. Ben sondan gittim. Önce o bornozu bulmaya çalmıştım. Cemil ıpekçi'ye ulaştım. Çok açık sözlü davrandı, “Böyle bir yağ kütlesine bornoz filan dikemem. Zayıfla gel!” dedi. 110 kiloydum. Haklıydı. Gittim, kilo verdim.

Kaç kilo verdiniz?
- 30 kilodan fazla. Şimdi 74 kiloyum. Sonra baktım ki kilo vermek yetmiyor, kaslanmak gerekiyor. Kıvanç Tatlıtuğ'un hocalarını buldum, Karen ve Tony Hill. Hikâyemden etkilendiler, bana destek verdiler. Karen holistik beslenme uzmanı, Tony da fitness eğitmeni. Ayrıca Ayla Algan'dan da oyunculuk dersleri alıyorum, Fa Coach Akademi'den de koçluk eğitimi.

KOD ADI ‘BİRLİKTE UYUMAK'TI

Ensesti yaşadığım dönem, aynı zamanda kendi cinselliğimi de sorguluyordum. “Ben neyim?” diyordum. Yönelimimle ilgili yanlış bir şey yapıyorsam, bunların düzelmesi için dua ediyordum. Yıllardır görmediğim bir baba var. Parkta oynamamışım, birlikte bir şey paylaşmamışım, tensel temas yok, baba duygusu yok, kokusu yok. ışte bütün bunların hepsi, seneler sonra bir çekyatın üzerinde yaşandı. Adı da, ‘birlikte uyumak'tı. ılk kez ona bu kadar yakındım. Ama aynı zamanda şu da vardı: Ben sadece kızlardan değil, erkeklerden de hoşlandığımı fark ediyordum. Ve yanımda yatan bir erkek bedeniydi. Yıllarca yanımda olmadığı için de, “Ama o senin baban!” demedi içimdeki ses. ıtiraz etmediğim için de hep kendimi suçladım. Ama sonradan anladım ki, ne olursa olsun, onun bunu yapmaması gerekiyordu. O mesafeyi koruması gerekiyordu. O yüzden yaşadıklarım ensest!

Toplumda tabu kabul edilen bir konuyu insanların gözüne sokarsam, beni perişan ederler diye korkmadınız mı?
- Hayır, niye korkayım? Tam tersine, yıllardır hasır altı yaptığımız yetmedi mi, sakladığımız, sustuğumuz? Her altı erkek ve her dört kız çocuğundan biri bu ülkede ensestle felaketiyle karşı karşıya değil mi? Oyunumun sonunda anlıyoruz ki, çocuk olduğu için hakkını arayamayan kişi, yıllar sonra kendisine yapılan haksızlığın karşısına dikiliyor. O yüzden bu performans, insan hakları kapsamında değerlendirilmeli.

Gerçekten bütün o yaşadıklarınızı atlatabildiniz mi?
- İki seçeneğim vardı önümde: Ya bütün bu yaşadıklarıma ‘kader' deyip, böyle bir anneye babaya sahip olduğum için kahredecek, kendimi arabeske vuracaktım ya da “Bütün bunları yaşamam gerekiyordu” deyip, ders çıkaracaktım. ikinci şıkkı tercih ettim.

Ne dersi çıkardınız?
- Size garip gelebilir ama şuna inanıyorum: Alim bir babanın evladı da olabilirdim. Bu manyak anne babayı seçtim. Tanrı da onlara dedi ki, “Sizi görevlendiriyorum. Onu kesinlikle sevmeyeceksiniz, omuzlarına kaldıramayacağı yükler vereceksiniz çünkü o, 23 yaşına geldiğinde çok iyi bir oyun yazacak ve insanlığa faydalı olacak. Ama bütün bu noktalara gelebilmesi için bu süreçlerden geçmesi gerekiyor.” Eskiden çilehaneler varmış. ınsanlar olgunlaşmak, büyümek ve bir kademe yükselebilmek için o çilehanelere gidip çile çekermiş. Benim öyle bir yere gitmeme gerek kalmadı. En büyük çilehane ailemdi. Ama şimdi hepsi geride kaldı. Bütün geçmişimle helalleşirken, annemi de, babamı da affederken, sanatın dönüştürücü etkisinden yararlanıyorum. Belki de gerçekten benim gibi şeyler yaşamış insanlara faydam dokunur...

DÜNYADA CEZASI MÜEBBETE KADAR GİDİYOR

Ensestin cezası ABD'de 10 yıldan başlayıp müebbet hapse kadar gidiyor. Fransa'da 20 yıldan az değil, İngiltere'de ömür boyu hapis cezası istemiyle dava açılıyor. Tabii bu oyunla, TCK'da bir değişiklik gerçekleştiremem ama farkındalık yaratabilirim. Kim bilir, belki bir çocuk koruma merkezinin kurulmasını da sağlayabilirim.

http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/19489733.asp

Susturan Gerçeğimiz: Ensest

Toplumca en çok korkmamız gereken şeyin o akşamları ailecek oturduğumuz sofralar olduğunu, devletlerin bile aslında sır olmayan kimi bilgilerinin saklanamadığı bu dünyada aile denen o kara deliğin hangi sırları sakladığını düşündünüz mü?




Mert Fırat ve İlksen Başarır'ın ortak emeğiyle yola çıkan ve Başka Dilde Aşk'ın yolundan toplumun halının altına süpürmekte sakınca görmediği yanlışlarına değinen "Atlıkarınca"yı seyredenleriniz bu kara deliğin boyutu hakkında fikir sahibi olacaklar. Dahası, bir toplumun kendiyle yüzleşmesinin bir yolu olarak sinemanın ne kadar etkin kullanılabileceğini de görecekler.
Özcan Deniz'in "Çok fazla politik film yapılıyordu, romantik bir film yapmak istedim" diyerek son dönemlerde artan sosyal içerikli sinema eserlerini garip biçimde karalaması, Fakir Baykurt ve benzeri romancıların zamanında "memur ahlâklı" olmakla, sanki memur ve ahlâklı olmak suçmuş gibi eleştirildikleri günleri anımsatıyor.
Tam bu memur ve ahlâklı olmak meselesine değinmişken toplumumuzdaki "ahlâk" normlarının nedense hiç uğramadığı tek yere, babaların o küçük diktatörlüğü olan aileye geri dönmekte fayda var. Aileler ekonomik, sosyal ve psikolojik yapılar. Virüse en yatkın yanları ise milliyetçi, heteroseksist ve muhafazakâr yanlarıyla erkeğin etrafında şekillenmeleri.
Türkiye'nin utancını yorganların altındaki sessizliklerden beyaz perdeye taşımak zor olmuş olsa gerek. Mert Fırat'ın oynadığı karakterin (Erdem) ailesi üstünde yarattığı o baskıyı da yorganın altında yaşananlar, ya da ensest eylemiyle değil, ensestin topluma bu biçimde saklanması gereken bir "küçük kötü alışkanlık" olarak yutturulmasıyla açıklayabiliriz. Peki ya bunu beyaz perdeye aktarım biçimi?
Her şeyin ötesinde çocuk pornosu da dahil olmak üzere her şeyin küresel olarak böyle tartışmaya açıldığı bir dönemde bir ensest filmi eleştirel biçimde çekmenin ne anlama geldiğini biliyoruz. Filmi yapan ekip o tehlikeli sularda sonsuz bir tedirginlikle dolaşmış olabilir; ancak film boyunca bu yapım süreci tedirginliğini hissetmiyorsunuz.
Filmi geçip toplumsal bunalımımıza dönersek meselenin hiç de geçiştirilebilecek gibi olmadığını görüyoruz. Susma alışkanlığının özellikle aile içi fiziksel, psikolojik ve ekonomik şiddet ile kurduğu bağı çok iyi görüyoruz. Hatta, ekonomik olarak güçlü bir kadının (muhtemelen eşinden daha yüksek maaş alan ve daha iyi bir kariyeri olan) eşi ile bir iktidar kavgasına girmekten çekinişinin, en haklı olduğu anda bile onla kavga etmesini engelediğini gözlemlemek mümkün.
Ensest söz konusu olduğunda başvurulacak makamın ne olduğu ise apayrı bir mesele. Tecavüzün bile "tecavüzcüsü ile evlendirilme" gibi hastalıklı bir yöntemle saklandığı bir atmosferde aile içi dayanışmanın dışında bir dayanışmaya daha ihtiyaç olduğu ortada.
Sosyal Hizmetler ve Çocuk esirgeme Kurumu'nun (SHÇEK) ALO 183 hattı da filmin başında reklamı yapılan aile içi şiddete karşı korunma hattı da aslına bakarsanız aile içi şiddetin belki de en sert hali olan ensestin de çözümlenmesi için birer fırsat. Ancak en azından SHÇEK'in bugüne kadarki kayıtlarından öğrendiğimiz kadarıyla ensest için bugüne dek kategorilendirilmiş bir başvuru yok. Dahası SHÇEK henüz Alo 183 hattını enseste karşı korunma ve danışma için bir yöntem olarak da sunmuş değil.
Senaryosu ithal, çekim tekniği ve üslubu yerli filmlerin istila ettiği sinema salonlarına, sanatsal olarak cesur bir örneği daha önce Nazan Öncel'in "Demirden Leblebi" adlı şarkısı ile giren ensest,  "Atlıkarınca" ile beyaz perdede.
Öldürülmedikleri ya da öldürmedikleri için adını duymadığımız birçok çocuk  "Çocuklar büyüklerin yanında sevilmez, kucağa alınmaz" gibi kurallar etrafında sevgisizce büyürken bir yandan da kadınları öldüren erkek sevgisine benzeyen o insanın dilini düğümleyen karanlık odalarda bir geleceği nasıl inşa edeceklerini düşünüyorlar.
Devletin, STK'lerin ve her yurttaşın "ensest" kelimesine de, eylemin ifşasına  da alışma vakti gelmedi mi? Umuyorum ki ailenin karanlık çukuruna bakmayıp eşcinselleri sanki yeterince düşmanları yokmuş gibi hedefe koyan Aliye Kavaf'tan sonra yapısı değişecek olan bakanlığın başına bu karanlık çukura inmeye niyetli biri gelir. Belki o zaman halının altına süpürülen karanlık biraz aydınlanır.(SU/NV)
* Sarphan Uzunoğlu, İzmir Ekonomi Üniversitesi