İletileri Göster
1
Eşcinsellik - Hayatlardan parçalar, hayata mektuplar (ziyaretçi karalama defteri) / Cocukluk - yalnızlık
« : 22 Mart 2020, 08:56:04 öö »
Merhaba,
Ben 30 yaşındayım, Almanyada yaşıyorum. Cocukluğumdan beri hem kadınlara hem erkeklere aşık oluyorum. Ilk erkeğe aşık olmam ben 9-10 yaslarında iken oldu. Sonraki zamanlarda'da aşık olduğum erkekler oldu. Şu an yine bir erkeğe aşık oldum, onu düşünmekten kendimi alı koyamıyorum. Kendim muhafazakar biriyim. Kücük biryerde kalıyorum. Bu yüzdende kücüklüğümden beri hicbir uzun ilişkim olmadı, kendim muhafazakar cevremde bozuk olduğu icin. Annem Babam kavgalı, Babam 70 küsür yaşında depressiv, kız kardeşim bana düşman, abilerim icki icer kapı pencere kırarlardı. Kader beni bu yalnızlık icerisinde bilgisayar mühendisi yaptı. Bugün, ayaküstü konuştuğum kişiler olmasına rağmen, düzenli oturup konuşacağım kimsem yok. Bu tür iletişimleri yeterli, doyurucu bulmuyorum, derin sevgi iceren bir ilişki arıyorum ve bu yüzden sürekli yalnızlık hissediyorum. Sırf bu yalnızlık hissinden mantıksal bir evlilik gecirip kısa sürede boşandım.
Psikoloğa gidiyorum, fakat avrupada bu erkeklerden hoşlanma durumu normal karşılanıyor. Camidede konuşabileceyim kimse yok, cünki burda dinini yaşamıyor insanlar.
Ne yapacağımı bilmiyorum: Yalnızlık sorununu nasıl cözeceğim? Güzel, kız görünümlü erkeklere hic bakmamam, konuşmamammi gerek? Bunları bilmiyorum.
Ben 30 yaşındayım, Almanyada yaşıyorum. Cocukluğumdan beri hem kadınlara hem erkeklere aşık oluyorum. Ilk erkeğe aşık olmam ben 9-10 yaslarında iken oldu. Sonraki zamanlarda'da aşık olduğum erkekler oldu. Şu an yine bir erkeğe aşık oldum, onu düşünmekten kendimi alı koyamıyorum. Kendim muhafazakar biriyim. Kücük biryerde kalıyorum. Bu yüzdende kücüklüğümden beri hicbir uzun ilişkim olmadı, kendim muhafazakar cevremde bozuk olduğu icin. Annem Babam kavgalı, Babam 70 küsür yaşında depressiv, kız kardeşim bana düşman, abilerim icki icer kapı pencere kırarlardı. Kader beni bu yalnızlık icerisinde bilgisayar mühendisi yaptı. Bugün, ayaküstü konuştuğum kişiler olmasına rağmen, düzenli oturup konuşacağım kimsem yok. Bu tür iletişimleri yeterli, doyurucu bulmuyorum, derin sevgi iceren bir ilişki arıyorum ve bu yüzden sürekli yalnızlık hissediyorum. Sırf bu yalnızlık hissinden mantıksal bir evlilik gecirip kısa sürede boşandım.
Psikoloğa gidiyorum, fakat avrupada bu erkeklerden hoşlanma durumu normal karşılanıyor. Camidede konuşabileceyim kimse yok, cünki burda dinini yaşamıyor insanlar.
Ne yapacağımı bilmiyorum: Yalnızlık sorununu nasıl cözeceğim? Güzel, kız görünümlü erkeklere hic bakmamam, konuşmamammi gerek? Bunları bilmiyorum.