Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Ağustos 2021 - Tekerrür.

 Memlekete döndüm. Gelir gelmez iş buldum, şuan geçici bir iş ancak anlaşabilirsek devam edeceğim. Ailemle birlikte kalıyorum, kafam rahat, konforluyum. Terapilere devam ediyorum, geçen gün ziyarete diye gittiğimde Fatih ve Metin'le karşılaştık. Salon oldukça kalabalıktı, daha önce karşılaşmadığım çok fazla danışan vardı. Bizim zamanımızda 2 gün olan terapiler şuan haftada 3-4 gün gerçekleşiyor. İlgi yoğun.

 Terapilere de çok seyrek gittiğim gibi buraya da çok seyrek yazıyorum. Gidişatımda stabillik var uzun süredir ve bu beni rahatsız ediyor. Ne ileri ne geri gidiyorum. İlginç bir ara formdayım.

 Memlekete dönmeden önce şöyle bir durum yaşadım. Bir gün bekar evimdeyim, kafamı kaldırmış gökyüzünü izliyorum. Yalnız başımayım, sokaktaki tek tük insanı kesiyorum kenardan köşeden. Sonra gidip porno izlemek istedim. Açtım izliyorum, saatlerce belki. İzlediğim porno ise eşcinsel pornosu. Ancak ne bir zevk alıyorum ne de içim cız ediyor. Sonra tekrar balkona çıktım, başladım ağlamaya. Ama hüngür hüngür. Bu durum uzun süredir bende var, cinselsizlik hali mi desem artık. İstek çok azaldı, iki tarafa da az ilgi duyuyorum. Ancak kadınlara karşı az da olsa hissetiklerim beni tatmin ediyor. Bu yüzden duygusallaştım ve "başardım, başardım" diye sevinç naraları atıyordum. Bu ağlama krizi 3 sene önce terapilere başladığım sıralarda vuku bulmuştu bu da ikinci oldu. Asıl olay ise ben balkonumda hüngür hüngür ağlarken iki sokak ötemde bulunan arkadaşımın da tam tersine duygularla ağladığını birkaç gün sonra öğrenecektim...



 Bahsetmek istediğim bir mevzu var. Terapilere devam ettikçe hayat kaliteni arttırmakla beraber, insanları da çözmeye başlıyorsun. Bunun en bariz örneğini vermek istiyorum. Üniversite yıllarında içinde bulunduğum bir grubun bir üyesi var ki o arkadaşın küçükken tacize uğradığını ve eşcinsel olduğunu düşünüyor ancak emin olamıyordum. Yani böyle bir soruyu ona nasıl sorabilirsiniz ki öyle değil mi? Bu arkadaş bundan aylar öncesinde bir konuşmacı getirdi, işte arkadaş eşcinsellikten bahsetti, neden olduğunu nasıl olduğunu anlattı, gayet güzel konuştu şimdi adını anımsamıyorum. Ancak benim de şans eseri o ortamda bulunduğum bu toplantıda diğer bir arkadaşıma bu konuşmacıyı kimin getirdiğini sorduğumda bahsettiğim arkadaşın ismini verince jeton bende düştü. Hangi heteroseksüel, eşcinsellik konusuna eğilir ki Allah aşkına? Bu arkadaşın eşcinsel olduğuna ve arayış içerisinde olduğuna kani oldum. Daha sonradan ortak arkadaşlarımızda bu arkadaşın bir sıkıntısı olduğunu, odasından çıkmadığını vs. söyleyince konuya iyice eğildim. Evine bir bahane sık sık uğrar selam verir çıkardım. Sonrasında ise o ben eve girdikçe karşılamaya ve muhabbet etmeye başladı.

 Gel zaman git zaman aradan aylar geçti, bende artık okulu bitirmiş eve dönmek için hazırlık yapıyorum. Son kez arkadaşlarla görüşüp vakit geçirdiğimiz 1 ay kadar kaldım. Son haftanın bir gecesinde bu arkadaşı arayıp evime çağırdım. Aslında bu muhabbeti sormak istiyor ama nasıl sorarım diye kafamda kurguluyordum. Yani eğer konu bu değilse bile ne olduğunu bilmek istiyor, elimden gelen bir şey varsa son dakika da olsa yardımcı olabilmek istiyordum. Eve çağırdım, bir saat kadar sonra geldi. Kapıyı açıp karşıladım, bir yandan çay koyuyorum etrafı toparlıyorum. Arkam dönük konuştuğum bir sırada "Kendimi buraya zor attım" dedi,. Arkamı döndüğümde elini yüzüne bastırıp hıçkırarak ağlamaya başladı. İşimi gücümü bırakıp karşısına oturdum. Ne olduğunu sordum. Bir duraksama oldu. Tekrar ağladı. Ciddi anlamda içini dökmeye ihtiyacı vardı.

- Ben küçükken eğer yanlış hatırlamıyorsam tacize uğradım. Bunu artık kaldıramıyorum.

Bu seferki ağlama krizi daha yüksek tonajdaydı. Halini görünce ve bu ilk cümlesinden zaten olaya artık tamam kesinleşti diyen ben

+ Eşcinsellikten mi bahsediyorsun, yani eşcinsel misin? diye sordum.

Evet anlamında kafayı sallayıp ağlamaya devam etti. Gözlerimle temas dahi kuramıyordu ağlamaktan. Bende var gücümle sarıldım, teskin etmeye çalıştım. Sonra bir yarım saat kadar konuştuk, o içini döktü ben dinleyip kendimce yorum yaptım. Söylediğim her şey ona mantıklı geliyordu, gözlerinin içinde görüyordum bunu. Sonra Hüseyin bey'den bahsetti. Bu forum sitesinden. Birkaç günde sağlam araştırma yapmıştı. Bir süre sonrada terapilere başladığının haberini aldım. Şuanda iyi gidiyor anladığım kadarıyla.


Sağlıcakla kalın.

Mart 2021 - Covid Bahane Ortam Şahane

Sık sık girip yazamıyorum buraya. Hüseyin Hocanın dediği gibi, üniversite hayatım boyunca yaptığım tembelliği son senelerde telafi etmekle uğraşıyorum. Bunu şuanda gayet iyi başarıyorum aslında. Sadece gereğinden fazla yoğunum. Ama şunun bilincindeyim, yolun sonuna varmak üzereyim. En azından bir şeyleri telafi etmenin sonuna geliyorum.

Mezun stresimle sizi fazla meşgul etmek istemem. Gereğinden fazla kararsızlık, hedefimden sapma söz konusu olabiliyor. Yapmak istediklerimin altında eziliyorum, bilmiyorum bu duygu size de tanıdık geliyor mu? Hiç olmadığı kadar başarısızlık korkusu bürüyor etrafımı. Kendi alanımda, yani bir makine mühendisi olarak adım adım yetkin biri olmaya doğruyu ilerliyorum, ama ya hayalimin mesleğine ulaşabilecek miyim? Şuan farklı bir dalda yüksek lisans yapma gibi bir hedefim var, farklı bir bölümde. O yüzden şuan YDS, Yökdil, Ales ne varsa onlarla uğraşıyorum. İlk dönem çalıştığım için bunlara vakit ayıramadım ama şuan ise oldukça kısıtlı bir zamanım var. 2 Mayıs itibariyle yol haritam biraz daha netleşmiş olacak. Bir ay sonrasında da mezun olacağım. Yeterli şartları sağlayamazsam ne olacak? Evet İstanbul'a ailemin yanına dönüp pek ala iş hayatına atılabilirim, elime mesleğimi almış olacağım. Fakat bu ne kadar sürecek, ne zaman evleneceğim? Eğer açıkta kalırsam ne olacak?

Gibi konular aklımı yoruyor. Tabii her şeyin ötesinde, vaktimin çoğunu verimli geçiriyorum. Günde en az 5-6 saat kadar kütüphanede sınavlara hazırlanıp yeni bulduğum kurumsal bir iş yerinde stajımı haftanın iki günü gerçekleştiriyorum. Yakın bir arkadaşım var, onunla spora gidiyoruz, kütüphanede beraber çalışıyoruz genelde. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyor. Zaman zaman çok sıkıcı olsa da genel anlamda bana pozitif etkisi olan birisi. İki erkek arkadaş olarak sağlam vakit geçiriyoruz, ki uzun süredir buna ihtiyacım olduğunu biliyorum. Hüseyin Hoca o arkadaş ile devam et, ona onay veriyorum demişti. Haklı.

Eşcinsellik konusunda da dediğim gibi önemli gelişmeler kat ettim. Şuan bir kıza açılmak için yol yapıyorum mesela. Tabi ara sıra eşcinsel içeriklere gözüm kaymıyor değil. Ara evredeyim. Geriye gitmiyorum ama ileri gitmek için de tembellik gösteriyorum, 3 senedir olduğu gibi. Tabii şunun farkındayım, şuan ki stabil durumum da aslında iyi. Çünkü elimi versem kolumu kaptıracak dönemlerden geçtim. Hala ayaktayım.

Kendim için çok şey yapıyorum artık, birinci öncülüm kendim. Çok yararını gördüm bunun. Tabii eskisi kadar ailemi, okulumu, arkadaşlarımı da ihmal etmiyorum artık. Bu sene herkesin için kötü ama benim için toparlayıcı ve tohumların filizlendiği bir sene oldu. En yakın zamanda İstanbul'a dönüp hafta sonlarını Hüseyin Hocanın ofisinde geçirmeyi istiyorum.

Allah'a emanet olun.

Ağustos 2020 - Tahrik ve Tatmin

 Doyuma ulaştığınıza inanıyor musunuz? Ergenliğe girdiğim günden itibaren eşcinsel duygular ile karşısındaki erkeği arzulayan bir danışan olarak şunu çok net ifade etmekte yarar görüyorum. Eşcinsel birey tahrik olabilir ama tatmin olamaz.

 Şöyle düşün, bir gün bir otobüstesin, okuldasın, iştesin veya yolda yürüyorsun. Karşından tam da olmak istediğin gibi bir erkek çıkageliyor. Gözlerini istemsizce ona çeviriyorsun, aslında o olmak istiyor ama onunla olabilme ihtimali seni çok daha fazla cezbediyor ve tabii geliyor. Aslında tahrik oluyorsun. Mümkünse o kişiyi daha fazla süzüyor, gözlerinle o adamla birlikte oluyorsun. Mümkün değilse bir başkasını arıyor gözlerin. Aklına girdi bir kere, kaçış yok. Bir bakmışsın tahrik edilmiş olan sen bir anda akıma kapılıp gidiyorsun. İşte efendim eşcinsel içerik izliyorsun diyelim. Tam doyuma ulaşacaksın ki, o doyum bir türlü gelmiyor. Tamam yapmak istediğini yaptın ama yapman gerekeni yapmadın. Bu yüzden o an işini görmüş olsan dahi, bir sonraki tahrik çok daha hızlı gelebiliyor ve yine aynı sonuçlanırsa artık kısır döngüye girmiş oluyorsun. O doyuma ulaşana kadar uğraşıyorsun. Her tahrikte sanki bak bu daha iyi bir itici güç diyorsun ancak sonuca ulaşamıyorsun. Farklı pozisyonlar, farklı fikirler geçiyor aklından, ama yok abi olmuyor işte.

 Bu benim kendimi keşfettiğimi sandığımdan beri yaşamış olduğum döngünün çok kısa bir şeması. Hüseyin Bey bu konuyla alakalı olarak şunu söylemişti. Bir erkekten hoşlanırsan, bu seni tahrik etse bile mastürbasyon yapma. Boşalmak zorunda değilsin. Heteroseksüel fantezileri kurabilirsin. Gerçekten benim için devrim niteliğinde, kısır döngüye girmekten alıkoyan bir tavsiye oldu bu. Çünkü inanın bana homoseksüel ilişki fantezilerinde genelde hadi olsun bitsin/sıkılmışlık hissine karşılık verilen sanki 60 yaşına gelmişim de artık ilişkiden sıkılmışım gibi bir hale bürünüyor. Tamam başka yolları/pozisyonları olabilir. Ancak onu yaşadığında da bir başkasını arıyorsun. Arkadaşlar bir tane sikiniz var, haliyle bu işin de bir tane yolu var.

 

 Bu nacizane tavsiyeden sonra genel rutinimden bahsedebilirim. Şuan yazlıktayım, uzun süredir babamla birlikte kalıyoruz. Yer yer ben onun yemeğini aşını yaparken bazen o da bana kahvaltı hazırlayıp beni kaldırıyor. Babamla her şeyimi anlatmadan önceki ilişkimize göre ciddi bir yol katettik, bilmeyenler için söyliyim, eşcinsel eğilimlerimin olduğunu ve terapiye gittiğimi biliyor. Baya şakalaşıyoruz, muhabbet ediyoruz şu sıralar. Geçen gün bir arkadaşım kalmaya gelmişti, eşcinsellik haricinde beni iyi tanıyan, bir çoğu şeyimi bilen bir arkadaş. Bana şunu söyledi, herhalde babanla en iyi sen anlaşıyorsundur. Normalde arkadaşlarımı tanımayan babam o gün arkadaşıma ciddi bir misafirperverlik göstererek muhabbetimize çokça dahil oldu. Bu ise beni içten içe mutlu etti. Ayrıca kardeşim de bir haftadır bizimle, babam ben kardeşim sanki bir bekar evinde kalıyormuşcasına beraber takılıyoruz. Gerçekten keyifli geçiyor. İleride dönüp baktığımda tebessüm edeceğim anılar biriktiriyorum şu sıralar. Şunu söylemem lazım, babamla şuan yaşadığımız bu yakınlığı herkesten daha fazla hakettim. Bir yandan online olarak yaz okulu alıyorum, derslerim çok iyi gitmese de, çok da fena değil. En azından uğraşım var.

 Beni zamanında yüreklendirip, babama açılmaya zorlayan Hüseyin Beye minnetarım. Şuan bu ilişkiyi ona borçluyum.

 Ayrıca heteroseksüel içerikler beni günlük hayatta çok fazla tahrik etmese de beni ciddi anlamda tatmin ediyor. Ertesi güne mutlu kalkıyorum resmen. İhtiyacım olan buymuş, babayla yakınlaşmak ve heteroseksüelliğe yaklaşmanın verdiği huzuru hissetmek. Tabii ki yer yer eşcinsel içeriklere kayıyorum ama uzun süredir eşcinsel fanteziyle mastürbasyon yapmıyorum. Eski yazılarımı gördükçe bu da ciddi bir ilerleme benim için.

Kalın sağlıcakla.

Bok vardı da gidip paket aldım

Mayıs 2020 - Son Durum

 Zayıf, az kilolu bir insanım. Ama Karantina süreci itibariyle 6-7 kilo aldım ve bu hızla ilerliyor. Ayrıca tek tük de olsa spora başladım.

 Sigarayı bırakalı sanıyorum 50 gün olmuştur, yediğim yemeğin tadını alıyorum, ayrıca kilo almamda en büyük etken bu çünkü iştahım da arttı. Ayrıca koku alabildiğimi bilmiyordum

 Normalde bir bekar evinde kalan ve her hafta birkaç kez mastürbasyon yapan biriydim ve bu sayıyı 2 haftada bire düşürdüm. Hüseyin bey "Eşcinsel fantezi kurarak mastürbasyon yapma, heteroseksüel isteği gelene kadar bekle. Yapmak zorunda değilsin " demişti. Katılıyorum, çünkü homoseksüel fantezili her mastürbasyon sizi birkaç adım geriye atıyor. En kötü ihtimalle aktif olduğunuz fanteziyi tercih edin. Pasif olmayın. Yapmış olduğum son 6 mastürbasyon tutkulu bir şekilde heteroseksüel ilişkilere dairdi. Kimi zaman açıp eşcinsel içerik izlesem de sonunu heteroseksüel ilişki ile getiriyorum. Ve şunu da itiraf edeyim, bir erkek eşcinsel olarak hiçbir zaman tatmin olamaz. Bu yüzden çok eşliliği yani gördüğü her kişiyle sevişmeyi tercih eder, Nicolosi'inin Onarım Terapisi'nde de bu araştırmalara yer veriliyor.

 Sosyal olarak daha önceden olduğu gibi kimsenin sıkıntısını derdini omuzlarıma almamaya gayret ediyorum. Şuan bir süreç yaşıyorum, eşcinsellikten uzaklaşıyor ve sigarayı bırakıyorum. İlk kez bu kadar iyiye gidiyorum ve bunu baltalayacak herhangi bir girişimde bulunmayacağım. Bu dediğim gerçekten önemli, herkesin derdinizi omuzlarınıza alamazsınız, alsanız da bir işe yaramıyor zaten. Ha şunu da belirteyim, oldum olası birinin ötekini çekiştirmesini, laf taşımasını, arkasından bak bu şöyle demesini iğrendirici bulmuşumdur, umuyorum kimse bana bak "Ahmet şöyleymiş, Mehmet böyleymiş" diye gelmez, bozuşuruz açık ve net. Herkes kendi işine baksın.

 Şimdi beni iyiye götüren bu hareketin kaynağı uzun süreli bunalmışlık, bir yere varamama ve bin türlü olaydan kaynaklanıyor. Bu birikmiş anılar, yaşanmışlıklar bende yılbaşında itici bir kuvvet oluşturdu. Ve 2020'nin 1 Ocağı olduğunda dediğim gibi belli başlı kararlar almıştım. Bunları yazıp önemli bir yerde tutuyordum. Tabii 2,5 ay sonrasında Koronavirüs sayesinde her şeyin durağanlaşacağını, aile evine geri döneceğimi bilmedeğim halde bu kararları uygulamaya başlamıştım zaten. Karantina ise sigarayı bırakmama, kilo almama, pasiflikten çıkarak heteroseksüelliğe doğru ilerlememe sebep oldu. Her şeyden öte artık kendime ve ileri ki mesleğime vakit ayırıyorum.
 
 Bir itirafta bulunayım: Bu yazımda daha önce "Temmuz 2019 - En Stresli Günlerim" başlığı altındaki yoruma bakarsanız bir erkekle yakınlaşmam olduğumu göreceksiniz, neredeyse bir sene geçti bunun üzerinden. Ama o olaydan 1 2 ay sonra yaşadığım bir olayı anlatmadım. Gizledim. Utandım. Yine benzer bir şekilde bir erkekle tanıştık, benden bir 10 yaş kadar büyük, esmer ve yapılı biriydi. İlk niyetim bir aktif gibi davranıp ona göre muamele görmek yönündeydi; evine gitmeye, biriyle daha fazla yakınlaşmaya niyetim yoktu. Ama sonuç olarak adamın arabasına binip evine kadar gittim. Adama sakso çektim. Bir ara pasif olmamı istedi ama daha önceden terapiye gelen bir kişinin tavsiyesine uydum "Ne olursa olsun, pasif ilişkiye girme. İstediğin yere git istediğini yap ama pasif olma.", o an fren yaptım. Olmaz dedim, bir anda ne raddeye geldiğimi fark ettim. Aktif olmak için oraya giden ben kendimi siktirmek üzereydim. Ne numarasını ne ismini almadan çıktım oradan. Metroya kadar yürüdüğüm o yarım saat hayatımdaki en boktan andır. Ve öyle bir anı ki bu, şu sıralar beni geriye ittiren tek anı budur. Aklıma defalarca ve her seferinde farklı bir şekilde gelerek beni şu sıralar o kadar yıpratıyor ki, belki artık son bulur ümidiyle buraya yazıyorum.


 Yazılarımı okuyanlar nasıl karmaşık bir zihin yapım olduğuna bence şahit olmuşlardır. Yavaş ama çok derin düşünerek genelde bir çoğu şeyi kaçırırım. Bu da beni hayalciliğe sürükler. Kendi içimden çıkamadığımda, düşüncelere boğulduğumda genelde foruma girip yazmayı tercih ediyorum. Haliyle yazdıklarım iç karartıcı, ilerlemeyi göstermeyen yazılar şeklinde bürünüyordur mutlaka. Şunu kesinlikle vurgulamak zorundayım, bu terapi olmasaydı şuan bilmem kaç kişiyle münasebet yaşamış ve muhtemeldir ki kendini alkole veyahut maddeye vermiş biri olacaktım. Ne kadar dindar bir ailenin çocuğu olmamın, vakıflara medreselere gitmiş olmamın, annemin çarşaflı olmasının hiçbir önemi yok, sadece işleri geciktirici etkisi var.

 Sağlıcakla kalın.

En kısa zamanda yazacağım inşallah, normalde bugün niyetlendiğim için bir kaç kelam da etmek istedim. Selamlar.

Ağustos 2019 - Dert Ortağı

 Gözlerimi açtığımda otobüste, kampüsün içerisinden geçerek eve gittiğimi fark ettim. Yaz ayı olmasına rağmen kampüsün içerisindeki ağaçlar bir hayli yaprak dökmüştü ve otobüsün ön camında 3 adet serçeyi otobüsün önüne çarpmamak için kanatlarını çırparken gördüm. Yaklaşık 1 saattir yoldaydım, düşüncelere o kadar dalmıştım ki eve yaklaştığımı o anda fark etmiştim. O sırada düşündüğüm şey, arkadaşlarımın benim üzerimde neden bu kadar tesir ettiğiydi. 1 yıldır görüşemediğimiz bir arkadaşım sabah ortak bir gruba mesaj atmıştı, burada bir düğüne geldiğini ve merkezde buluşabileceğimizi söylüyordu. Hızlıca kahvaltımı yaptım ve kalkıp yola koyuldum. 1 saat kadar yol teptikten sonra oraya vardığımda gelemeyeceğini söylemişti. Kendisi samimi olduğumuz ve ailesinin onu Konya'ya geri çağırmasından dolayı görüşemediğimiz bir kimse. Baya kırılmıştım. Akabinde Mehmet geldi, kendisi de o sebeple oradaydı. O gelmeyince bizde meydanın yanındaki bir kıraathaneye oturup muhabbet ettik.

 Bu aralar Mehmet'e içinde bulunduğum durumdan bahsetmeyi çok istiyorum. Aslında daha öncesinden birkaç sıkıntı yaşadığımı söyleyerek vakıftan onun iznini alarak ayrılmıştım. Buna rağmen muhabbetimiz kaldığı yerden devam edebiliyordu. O süreçte bir çoğu insan bana yüzünü dönerken, Mehmet öyle yapmadı. İşte sırf bu ve birkaç senelik beraberliğimizin getirdiği samimiyete güvenerek acaba anlatsam mı diye düşünüyorum. Şimdi akla iki soru geliyor. Birincisi, önceden anlattığın insanlarla yaşadığın sıkıntıları Mehmet'le de yaşar mıyım? İkincisi ise, neden sosyal çevremdeki birine bunu anlatmayı bu kadar önemsiyorum?

 Birinci sorunun cevabı yok. Şu ana kadar çevremde 5 kişiye bu sıkıntımı açtım ve uzun müddet bok gibi bir ilişkimiz oldu. O yüzden sonrasında ne olacağını bilmiyorum. İkinci sorunun cevabı ise beni bir çıkmaza sokuyor. Hüseyin bey bir keresinde odasına girip "Ben dostumu arıyorum" diyen bir adamla tanıştığını söylemişti. Adamın maksadı onu Allah'a ulaştıracak bir dost aramasıydı. Bu konuyu bahsettiği arkadaşı Hüseyin Kaçın'ın kendisine iyi bir dost olacağını söyleyerek ona yönlendirdiğini anlattı. Aradan 20 küsür yıl geçmiş ve ikisi de o an terapi odasının bekleme salonunda karşımda duruyorlardı. Anılarından ve yaşanmışlıklardan gülerek bahsediyorlardı. Bana dönerek "Sana ne Muhammed ne de Semih yol arkadaşı olur. Onlar seni Allah'a ulaştırmaz, hiç kimse ulaştıramaz, insan kendisi Allah'a ulaşır." dedi. İşte bu konuda çok haklıydı, ben ise derdimi insanlara anlatarak hiçbir karşılık görememiştim. Beni Allah'a ulaştıran, üzerinden geçtiğim bu günah çukurundan hiçbiri beni kolumdan çekip çıkarmadı, buna babam da dahil. Aralarında bana en yakın olan öz be öz olan babam. Diğerleri ise sadece arkadaşlarım. Haliyle Babam durumla biraz daha uğraşmak zorunda ama sadece para vermekle yetiniyor. Ve "Ders takıntılarımın" nasıl olduğunu soruyor. Sonrasında ise Sahabe hayatından nasihat veriyor, siyaset yapıp ülke kurup ülke yıkıyoruz. Benim gibi biri için yeterli mi? Kesinlikle değil.

 Bu konuyla ilgili olarak insanlarla yaşadıklarımı göz önünde bulundurunca böyle bir ihtiyacın hala sönmediği ortada. Çünkü hiç birinden istediğim karşılığı alamadım. Ancak yine aynı yaşadıklarımdan ders çıkarırsam, kimseye anlatmamam gerektiği sonucuna varıyorum. Bir nevi paradoks içerisindeyim.

 Her şeye rağmen şu son haftada benim için iyi gelişmeler oldu. Eşcinsel olduğumu anlattığım ilk arkadaşım olan Eymen ile o günden beri konuşmadığımız halde seneler sonra onun çağırmasıyla bir araya geldik. O gün İstanbul'dan gitmek için akşama bilet almıştım. Evden erken çıkıp bavulumla Hüseyin Beyin yanına, terapi salonundakiler ile muhabbet etmeye gitmiştim. Bekleme odasında tanıştığım insanlarla muhabbet etmek bir hayli zevkli oluyordu benim için. Hepimiz benzer süreçlerden geçmiştik ve her şeye rağmen birbirini anlayıp saygı duyan bir kitle vardı önümde. Dışarıda tanıştığım bir çoğu insandan çok daha samimi geliyorlardı bana. Çünkü hepimizin ortak isteği eşcinselliği yenmekti. 5 6 saat kadar orada takıldım. Akabinde Eymen mesaj atıp nerede olduğumu sordu. Fetihkapı'ya çağırdım onu, surların dibinde küçük ve nezih bir sosyal tesiste oturduk. Aradan onca sene geçmesine rağmen aynı muhabbete kaldığımız yerden devam edebilmek keyfimi yerine getirmişti. Benim zamanında ona anlattığım hadiseyi ne o dile getirdi ne de ben bahsetme gereği duydum. Sonrasında beni gideceğim yere kadar bırakıp yolcu etti. Eymen ile uzun süre nane limon olmuş olsak da o gün ki hareketi benim için yeterliydi. Çünkü beni ben olduğum için seviyordu ve arkadaşlığımızı korumak istiyordu.

 Ayrıca, lisede bir sene aynı evde kaldığımız Macit vardı bir de. Onunla da aynı şeyleri yaşamıştık ve uzun bir müddet konuşmadık. Ancak arkadaş çevresinin buluşmasıyla, ara sıra istemeyerek bir araya gelmemizle birlikte aradaki duvarı kırmıştık bundan birkaç ay öncesine kadar. Kendisi bu yaz yanıma gelip buraları gezmek istediğini söyledi. Haliyle benden korkmayacağının farkına varmış olacak ki benim evime bir iki günlük yatıya geleceğini söyledi.

 Aslında olay çok basite indirgendi. Benim eşcinsel olduğumu söyleyerek ürküttüğüm insanlar, beni ben olarak sevdikleri için geri dönmeye başladı. Ben aslında imtihan edildim. Arkadaşlarını bu denli önemseyen biri olarak, arkaşlarımın beni terk etmesine alıştırıldım. Ve şuan geri dönmeleri yüzümde bir tebessüm bırakmaktan öteye gitmiyor, çekip gittiklerinde beni üzdükleri kadar etkilemiyor. Ve ola ki derdimi yine birine açarsam o kişiden hiçbir medet ummadan bunu başarırsam, işte o zaman eşcinselliği bırakıp karşımdaki insan ile bir dost olarak dertleşebilmeyi öğrenmişim anlamına gelir.

Temmuz 2019 - En Stresli Günlerim

 Son bir ay içerisinde şu siteyi açıp yazamayacağım kadar bir keşmekeş içerisindeydim. Kısaca özetlemekte yarar görüyorum.

 Bayram tatilinin akabinde sınavlarım olduğu için ilk kez bir bayramı ailem olmadan geçirmiş oldum. Bayramda kalıp ders çalışacaktım güya, ancak sevimsiz bir strese girdim. Bu sırada her sene olduğu gibi bu sene de ev arkadaşı değiştim ve yeni bir eve taşındım. Ev bulma süreci arkadaşın babasının da yanımıza gelmesiyle sınav haftası içerisinde gerçekleştiğinden ister istemez sınavlarıma yansıdı. Allah'a şükür bu sefer güzel bir ev kiraladık ve yeni arkadaşımla burada son 2 senemi geçirmeyi planlıyorum. Evi tuttuktan sonraki hafta sonu doğum günümdü ve sınavlar henüz bitmemişti. Ancak ben kendimi biraz saldım ve eşcinsel biriyle tanışıp dışarıda gezip yemek yedik, numaralaştık. Bu hareketimin yegane nedeni, içinde bulunduğum sınav ve ev taşıma stresiydi, ne yazıkki bende bu şekilde dışarıya yansıdı. Final sınavları bitti ve ben 8 dersimin altısından kalmıştım, bir hafta sonra bütler yapılacaktı ve bende yaklaşık 2 aydır eve gitmediğim için derslerimi gidip İstanbulda çalışmaya karar verdim. Ancak yine tahmin ettiğim gibi olmadı, hali hazırda son 2 aydır dersler sınav ev stresi içerisinde olduğum için çabalamak artık çok zor geliyordu. Yinede bir şekilde çalıştım ve bütlere girdim. Ancak şuan 4 dersim açıklandı ve sadece 1 inden geçmiş durumdayım. Bu foruma ilk girdiğimde ortalamam 3.20 idi, şuan 2.00. Hüseyin Hocayla tanıştığımdan beri ortalamam hızla düşüyor. Tabii ki şaka yapıyorum onunla ilgisi yok, biz yüzlük kağıt veriyoruz hocalar geçirmiyor, harcanıyoruz bu okulda...

 Bu arada dayanamayıp vakfa geri döndüğümü itiraf etmedim. Streslerimden bir tanesi de o ne yazık ki. Ama bu süreçte şunu keşfettim, şuan sınavlarım bitmesine rağmen 1 haftadır İstanbul'a gitmedim ve vakıf işleriyle uğraşıyorum, bu süreçte ise hiç olmadığı kadar erkekleri düşünmüyorum ve erkeksi yanımın kabardığını söylemeliyim.

 Şimdi ev hususunu biraz açmam lazım. Şuan 3 senedir tanıştığım sınıf arkadaşımla eve çıktım, kendisi aynı zamanda kafa dengim ve birbirmize oldukça sadığız. Bölüm birincisi olması da cabası. Benim için akademik başarı olmazsa olmazlardan olduğu için bana yardımcı olacağına inanıyorum. Eski ev arkadaşım ise vakfın bu sene açacağı öğrenci evine geçeceği için ayrıldık, yoksa aramızda bir tatsızlık olmadı. Normalde benim de oraya geçmemi bekliyordu herkes fakat geçen sene bizim eve gelen giden bile çok fazla olduğu için artık rahatsız olmaya başladım ve hemen herkes o evlere taşınırken ben oraya taşınmadığım için herkes bana neden oraya geçmediğimi soruyor. Ben ise geçiştirmeyi tercih ediyorum. Benim için kesinlikle böylesi çok daha iyi. Bu süre zarfında vakıfta arkadaşlar çok laf ediyor ancak ilginç bir şekilde hiç alınmıyorum eskisi kadar. Önceleri çok kafaya takardım ancak bu ayrılık sürecinde kendimi biraz daha toparladığım için alınganlığım büyük ölçüde azaldı.

 Doğum günü meselesine gelelim. O gün dediğim gibi oldukça stresliydim. Günün sabahında kütüphaneye diye evden çıktım, sırtımda çanta elimde laptop ile kütüphaneye geçtim ancak bir saat zor dayandım. Aklıma hep erkekler ve onların vücutları geliyordu ve bende yine hamamda buldum kendimi. Şunu da söylemeliyim, oraya gelen hemen herkes eşcinsel. Ve bir fırsat yakaldıklarında beraber olmaktan hiç gocunmuyorlar, esasında iğrenç insanlar. Bir yere oturdum ve bir adamla karşılaştık. O kadar stresliydim ki, o kadar işin içerisinde kendimi rahatlamaya çalışıyordum aslında, ama yanlış yerdeydim. O adamla biraz yakınlaşma oldu fakat bir yere varmadı. Ben ise sadece biraz konuşmak istediğimi söyledim. Biraz kendimden birazda terapiye gittiğimden ve bunun düzelebilir olduğundan bahsettim. Kendisi beni dikkatle dinliyordu, fikrini biraz değiştirmişe benziyordum ancak inandığını pek sanmıyorum. Sadece merakını biraz gidermiş oldum ve terapiyle ilgili soru işaretleri bırakmayı başardım. Sonrasında hamamdan birlikte çıkıp metroya yürümek için büyük bir parkın içinden geçtik, o sırada samimi bir şekilde muhabbet ediyorduk. Durumdan oldukça memnundum, numaramı istediğinde biraz düşündükten sonra ona verdim, yalan bir isim vermiştim kendime. Aslında birazda yalan bir hayat uydurdum. Çünkü onun dedikleri doğruysa aynı Üniversitede okuyorduk ve bende onunla bir daha karşılaşmayı istemezdim doğrusu. Sonrasında bir lokantaya gittik ve yemek yedik, bu sırada tanıdık biriyle denk gelmekten oldukça korkuyordum. Korkunun sebebi ise onunla sadece muhabbet etmek istemem değildi, benim de içimden daha fazlasını yapmak geçiyordu çünkü. Öyle de oldu, yemek yedikten sonra ilk hamleyi yapan ben oldum. İlk kez bir erkeği öpmüş bulundum. Bunu yazarken bile yerin dibine giriyorum ancak o anın şartlarında yaptığım hatanın pekte farkında olamıyorsun. Ama şunu da bilmek gerekiyor, hata hatadır. Ancak bunun için kendime küsersem, kendimle barışık olmazsam kuvvetle muhtemel daha fazlasını arzulayacağım. Fakat bunun için inancımdan da dolayı tövbemi eder, hüznümü kendime değilde Allah'a kanıtlarsam benim için çok daha iyi olduğu kanısındayım. Hakikaten de öyle oldu, çünkü bu kendime verdiğim bir söz. Olurda kendimi kaybedip bir erkekle birlikte olursam, bir ikincisinin tekrarlanmaması için kendime asla küsmeyeceğim ve son hızla kendimi toparlayacağım. Hiç kimseyle bu kadar yakınlaşmamıştım, yakınlaşmanın daha fazlasını arzulatacağını da bildiğim için kendime set çekmeyi uygun görüyorum. Akşamında ayrılırken beni evine davet etti ancak ben sözümü hatırlayıp bir bahaneyle oradan sıvıştım. Numaram ondaydı ve bana ertesi gün bir fırsat bulup gelmemi yazdı. Ancak ben yine birkaç bahane bularak onu ektim. Aradan birkaç gün geçti ve benden ümidi kesince numaramı engelledi. Ben de geylerin yüzünü ilk kez yakından görmüş oldum. Hüseyin Hoca zaten sıkça tembihlerdi, geyler seviştikten sonra birbirlerinin yüzüne bakmazlar. Gey aşkı diye bir şey yoktur. İki gey en fazla 5 yıl beraber olurlar, bunun sayısı da bir hayli azdır, sonrasında başkalarını bulup ayrılırlar. Haliyle buradan şu sonucu çıkarabilirim, erkek erkeğe aşk yalandır, haliyle kutsal değildir. Ancak normal aşk bir ömür sürebilmektedir ve bunun örneği ile defaatle karşılaştım. Ancak geyler öyle mi? 60 yaşındaki adam dahi o hamama geliyorsa, bir şey beklentisi içerisinde birbirlerine pas veriyorsa işte burada bir sorun var demektir.

 Evet önceki yazımda kendim için "Eşcinsel bir ilişkiden korkmuyorum" diyerek kendime inanıyorum. Bu olayı yaşamış olmama rağmen hala da inanmayı sürdürüyorum. Çünkü umut fakirin ekmeğidir, eşcinselin olmazsa olmazıdır. Bu demek değildir ki bizler boş bir umudun peşinde koşuyoruz. İllaki eşcinselliğin tamamen geçmesini isterim ama tamamen geçmediği taktirde ben bu yolda mücadele ettiğim için hiçbir eşcinsel birliktelik yaşamadan hayatım son bulursa bu benim için zaten imtihanımı başarıyla geçtiğim anlamına geliyor bu emin olun bu benim için oldukça yeterlidir. Kendinize iyi bakın.