Gönderen Konu: ÇOCUK  (Okunma sayısı 6078 defa)

psikolog

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • İleti: 4077
    • Profili Görüntüle
ÇOCUK
« : 24 Mart 2011, 03:04:30 ös »
merhaba,

sitenizde  şiirleri görünce bende bir şiirimi göndermek istedim.
lise öğrencisiyken yazdığım bir dörtlük var, dilerim beğenirsiniz.
milli güvenlik dersi ni veren emekli kurmay albay öğretmenimiz vardı.
yazılı sınavda bilemediğim 1 soruya cevap olarak yazmıştım ve tam not vermesini istemiştim.
o da şiirimi beğenmiş olacak ki tam not vermişti.                                                           
         
         ÇOCUK

Ne güzel şey şu çocukluk
Dert yok,düşünce yok;
Oyun eğlence dersen çok
İnsan hiç yaşlanmasa, hep kalsa çocuk
 
  iyi günler dilerim..

Nuran Rüzgar

psikolog

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • İleti: 4077
    • Profili Görüntüle
Ynt: ÇOCUK
« Yanıtla #1 : 24 Mart 2011, 03:10:12 ös »
ERİMEDEN IŞITMAK

Meğer kendime hayrım yokmuş…

Mum misali çevreme aydınlık verip kendim karanlıkta kalmışım.Üstelik kendimi tüketerek. Hep erimişimde fark etmemişim…Eriyip yerle bir olmuşum da ondanmış birine bakarken başımı kaldırmak  zorunda oluşum.Işığımda kör etmiş beni,kamaşmış gözlerim, gerçeği göremez olmuşum.Sanmışım ki ışık vermek,mum olmaktan başkaca bir şey yok bu dünyada.  “Sen en iyi mum olmalısın” denmiş hep.En yakınımdaki ses  te bunu söylemiş,en uzaktaki de .Zaten  başkaca ses   yokmuş o zamanlarda ,oralarda…  …herkes  aynı sesle büyümüş ,  duyduklarını söylemişler kendinden sonra gelenlere…Galiba bende aynı şeyi söyledim yanımdakilere .Fakat  onlar bana “olmaz” dedi. “ Biz en iyi mum olmak istemiyoruz, mum bile olmak istemiyoruz ki…” Şaşırdım ama anlayamadım ne demek istediklerini.Mum olmak istenmeyebiliyormuş demek ki !...En iyi mum olmak hiçte önemli değilmiş .Ne  olacak şimdi? Etraftaki  çoğu mumdan daha çok aydınlatıyorum, ne güzel , ne özel bir mumum ben diye boş yere gururlanmışım.Çevremdekilerde  inandırmıştı beni  bu duruma oysa.Işığımla kendi gözümü kamaştırmışım ,göremez olmuşum haberim yok.Tükendiğimi, tüketildiğimi anlamadan neredeyse eriyip bitmişim. O, etraf seslerden birileri, bana veya bizlere “Tamam sen mumsun, işini yapacaksın ama bunu yaparken kendini de korumalısın,çabuk erimemek için gayret etmelisin.Duruşun dik olmalı.Haa!... En önemliside güneş ışığı varken boş yere kendini harcama.Sende ondan faydalan, gerektiği zaman aydınlat yeter” dememişler. En önemlisini söylememişler bize. .Kendimizin farkına varmayı öğretmemişler Şimdilerde farkına varmaya çalıştığım şey aslında çok basitmiş.Mum kalıbıyla kalıplanmış olarak yaşamaya şartlamışlar.Bakalım  bundan sonra ne olacak? Birilerinden ses duymayı mı bekleyeceğim ne olmam konusunda.Yoksa eriyen mumlardan yeniden  şekillenmeyi başarıp özgün  bir mum olabilecekmiyim?Ne zaman yanıp ne zaman yanmamayı öğrenecekmiyim?Güneşe rağmen kendi ışığımı fark edip ona değer verecekmiyim, sadece kendimi  önemseyebilecekmiyim.Önce can, sonra canan diyebilecekmiyim? Yarın ola hayrola