Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

İKİNCİ TERAPİ


04/11/2023
   
Ofisinizin kapısını çaldığımda kapıyı N. açtı. Birkaç saniye sonra siz geldiniz. N. ile konuşmamı söyleyip terapi odasına geri döndünüz.
   
N., bugüne dek ilişki yaşamadığım için epey şanslı olduğumu söyledi. İlişki yaşamayanların terapisi bir ila bir buçuk sene sürüyormuş. “Düzcinsel bir insan canı sıkılınca kahveye, camiye giderken eşcinselin aklına hemen ilişki yaşamak geliyor.” dedi. Tabii ilişki çözüm olmuyor, ilişki yaşamak eşcinseli çukurun daha da dibine itiyor.
   
Bu hafta terapide beş husus üzerinde durduk:


1-   Eşcinsel değil röntgenciyim.
2-   Ciddi anlamda duygusal yoksunluk çekiyorum, sevgi eksikliği yaşıyorum. Birini sevmekte zorlanıyorum ve beni sevmek isteyenlere zorluk çıkarıyorum.
3-   Babama çok benziyorum.
4-   Bir erkek seçip onunla sıkı bir dostluk ilişkisi kurmam gerekiyor.
5-   Kadınlardan gelen duygusal ilişki taleplerini reddetmemeliyim. Kadınlarla sevgili olamasam bile onlara birkaç adım yaklaşmalıyım.


Terapi esnasında eşcinsel değil röntgenci olduğumu söylediğinizde bu durumu ilk başta kabullenemedim. Bana soracak olursanız dini sebeplerden ötürü ilişki yaşamamıştım. Bu konuyu on beş dakika boyunca tartışsak da ikna olmadım ta ki dört sene önceki bir sonbahar gecesini hatırlayana dek.


Size bahsettiğim savcı arkadaşım Ankara’ya gelmiş ve birkaç gün bende kalmıştı. O zamanlar henüz bana kötü davranmaya başlamadığı için onun gelişine çok sevinmiştim. Geldiği günün akşamında faranjit oldu, ateşi çıktı. İyileşmesi için elimden geleni yaptım. Yatacağı odaya geçmişti, ayakta bekliyordu. Ateşine bakmak için önce tek elimle alnına sonra çift elimle yanaklarına dokundum. Niyetim ateşine bakmak değil ona dokunmaktı. İtiraz etmedi hatta boynuna dokunmamı işaret etti. O gece her şey olabilirdi. Bir anda kendimi geriye çekip odama döndüm. Beni gerçekten ne engellemişti? Din diyebilir miyiz? Artık o kadar emin değilim. Belki de siz haklısınız ve benim eşcinsel yapılanmam tamamlanmadığı için o gece ilişki yaşamadım. Bu fikrinize terapi esnasında katılmamıştım ancak şimdi olabilir diyorum.


Aktifim diyorum ancak ondan bile pek emin değilim. Kendimi en çok o kimliğe yakın hissediyorum. İstimna yaparken kendimi hep baskın rolde konumlandırdığım için aktif olduğumu düşünüyorum. Aktif aktife ilişki arayanlar ve yaşayanlar varmış. Nasıl olduğunu merak ediyorum. Yarı arkadaşlık yarı cinsellik gibime geliyor. Yine de ideal bir ilişki biçimi olduğunu söyleyemeyiz, çukurun biraz ışık alan kısmıdır en fazla.


Şema terapi kitaplarındaki ölçekleri kendime uyguladığımda iki şema baskın çıkıyordu: duygusal yoksunluk ve kusurluluk. Kusurluluk şemasını epeyce törpülemiş olabilirim ancak duygusal yoksunluk şeması günden güne kökleşerek devam ediyor. Terapiye gelmeden önce de duygu eksikliğimin farkındaydım ancak bu eksikliğin bana zarar verecek aşamaya geldiğinden habersizdim. Çukur sandığım boşluk aslında uçurummuş.


Terapiden sonra Esad ile buluştuk. Üskadar’da bir kafede saatlerce sohbet ettik. O kadar iyi geldi ki. Düzgün kişilikli hemcinslerimle iletişim kurmak benim için çok iyi oluyor. Birkaç gün önce bir eğitim şirketinin sahibi Osman beni aradı. Bir saate yakın konuştuk. Zaman zaman sıkılsam da konuşma bittiğinde pamuk gibi olmuştum. “Konuşmalarından sıkılıyor olsan dahi hemcinslerinle sohbet etmeyi ihmal etme!” demiştiniz. Beni ağırlaştıran her ne varsa üzerimden uçup gitmişti. Sadece ilgi görmek değil ilgi göstermek de iyi hissettiriyor. Okulda benim çok sevdiğim, beni de çok seven bir arkadaş var. Birkaç gün önce bu arkadaşla okulda karşılaştık. Her zamanki kocaman gülümsemesiyle bakıyordu. Tokalaşıp sarıldık. “Nasılsın abi?” diye sordu. “İyiyim, seni gördüm daha iyi oldum.” dedim. Anlamsız bir gülümseme belirdi yüzünde. Ya bu cevabı benden beklemiyordu ya da düzcinsel erkek dünyasının sınırlarını aşmıştım. Ne olursa olsun bu cevabı verdiğime pişman olmadım. Ertesi gün, başka bir arkadaş “Görüşürüz abi!” diyip gülümseyerek sırtıma dokunmuştu. Bütün sıkıntılarım bir anda üzerimden kalkmıştı. Birilerine abilik yapmak hoşuma gidiyor. Kendimden yaşça küçük hemcinslerime karşı daha samimi davranıyorum.


Yakın dostluk ilişkisi kuracağım hemcinsim olarak aynı kurumda çalıştığım Ali’yi seçmiştik. Bu hafta her zamankinden daha fazla yanına uğradım. O da benim yanıma gelmeyi ihmal etmedi. İki gün önce: “Çıkışta bir yerlere gidelim mi?” dedim, geçiştirdi yani kabul etmedi. Kabul etmeyeceğini biliyordum çünkü durduk yere birileriyle buluşmak gibi bir alışkanlığı yok. Ya perdeciye gidecektir birini çağırır, ya evinde televizyon ünitesi kurulacaktır ya da kargocudan kargosunu alması gerekiyordur... Bu da onun iletişim kurma biçimi, bize saygı duymak düşüyor ancak bu yönüyle benim savcı arkadaşa benziyor. Ali de az kişiyle derinlikli ilişki kurmak yerine çok kişiyle yüzeysel ilişki kurmayı tercih ediyor. Bir kişiyle baş başa değil de birden çok kişiyle hep beraber oturmayı seviyor. Dışadönük olduğu için uyaran eşiği yüksek.


2016 yazında yurttan ayrıldıktan sonra bende bir sıkıntı meydana geldi ve o sıkıntı bugüne dek geçmedi. Hava karardıktan sonra kendimi çok kötü hissediyorum. Yatana kadar hiçbir işle uğraşamıyorum. Saatlerimi boşa harcıyorum. Acaba yurttayken hemcinslerimden güç alıyordum da yurttan ayrıldıktan sonra o güçten mahrum mu kaldım? Dışarıdaysam fazla sorun yaşamıyorum. Dışarıda ders çalışabiliyorum, yürüyebiliyorum, arkadaşlarımla sohbet edebiliyorum ama eve gelince üzerime bir ağırlık çöküyor. İki gündür bu hâli kısmen aşabildim. Önceden eve gelir gelmez müzik açardım ve müzik beni uyuştururdu. İki gündür müzik açmadım böylece ev işlerini yapabildim, yürüyüşe çıktım, kitap okudum ve yazı yazdım.


*


Akademisyen olmam gerektiğini söylemiştiniz. Bu fikrinize sonuna kadar katılıyorum. Terapi yazılarını yazmak saatlerimi alıyor ancak bu bana muhteşem bir haz veriyor. Masamda yarım kalmış bir yazının beni bekliyor oluşundan mutluluk duyuyorum. Yazıyı bitirince üzülüyorum. Akademisyen olursam ömür boyu masamda bitmeyi bekleyen yazılar olacak ve vaktimi onları tamamlayarak geçireceğim.


*


Üniversite yıllarımda neden kitaplarla bu kadar yakın olduğumu düşünüyorum. Acaba gerçek insanlarla kuramadığım ilşkiyi hayali insanlarla mı kurmaya çalışıyordum? Çünkü genellikle hikaye, roman gibi kurgusal eserleri okuyordum. Birçoğundan cinsel olarak etkilendiğim seksen kişinin bulunduğu erkek yurdunda delirmemek için zihnimi başka bir yöne çevirmeye mecburdum. Bu durum kariyerimi uzun vadede çöküşe kadar götürse de pişman değilim. Kitap okurken bazı zamanlar kalbim yerinden çıkacakmış gibi olurdu, o kadar heyecanlanırdım.


*


Hayatında ilk kez hamama giren yabancı bir erkeğin videosunu izledim. “Bir hemcinsimle bu şekilde bağ kurmak bana çok iyi geldi, yaşamadığım bir tecrübeydi.” diyor. İki gün önce Klinik Psikolojiye Giriş dersinde hoca psikodramadan bahsetti. Psikodramada danışanın grup liderine dokunması, grup liderinin de danışana dokunmasını önemliymiş. Danışan, grup liderine dokunarak ondan güç alırmış; grup lideri de danışana dokunarak ona güç verirmiş. Erkek çocukların, erkek ergenlerin ve erkek genç yetişkinlerin birbirine sıkça dokunmasıyla psikodramadaki güç alma/verme hususu birbiriyle çok ilişkili değil mi? Dokunarak birbirlerinin erkekliğini onaylıyorlar. “Nikah olmadan kadına dokunulmaz ama erkeğe dokunulur. Birbirimize dokunuyorsak ikimiz de erkeğizdir.” düşüncesi söz konusu oluyor. Dokunmak ve dokunulmak hususunda epeyce eksiğim. Okuldaki saf, temiz, köylü arkadaş sanki bunu biliyormuş gibi sık sık gelip bana dokunuyor. Tokalaşıyor, sarılıyor, elimi tuttuğu zaman bırakmıyor. Bazı insanlar neye ihtiyacımız olduğunu çok iyi seziyor.


*


Bu sevgi yoksunluğunu nasıl gidereceğim hususu kafamı kurcalıyor. Mesala bugün kendimi pek iyi hissetmediğim bir gündü. Bekir ile yarım saat mesajlaştıktan sonra iksir içmişim gibi dirildim. İyi hissetmek için her gün hemcinslerimle vakit mi geçireceğim? Onlarla saatlerce sohbet mi edeceğim? Bu kadar insan ilişkisi çok yorucu olmaz mı? İşinde gücünde olan insanlardan habire ilgi talep edip vakitlerini almamız ne kadar doğru?


*


Başladığım bu yolun nerede biteceğini bilmiyorum. Henüz tedavi değil de teşhis aşamasındaymışız gibime geliyor. Sıkıntının etrafında dolaşıyorum. Sorunun enini boyunu ölçmeye, hacmini hesaplamaya çalışıyorum. Bir şeylerin değişmeye başladığını hissediyorum. Mesala uzun zamandır kaybetmiş olduğum sanatsal duyarlılığımı tekrar kazanmaya başladım. Dün akşam, sonu Sabancı Camii’ne çıkan yol üzerinde, caminin ihtişamlı görüntüsünde kendimi kaybederek yarım saat yürüdüm. Özenle ışıklandırılmış kubbe ve minarelerden büyülendim. Seyhan Nehri’nin kıyısındaki yaprakları eğrelti otuna benzeyen ağaca hayran hayran baktım. Yürüyüş yaparken o hafta yaşadığım güzel anları düşündüm. Okuldaki sevdiğim arkadaşın saatlerce dizimde yattığını, parmaklarımı onun saçlarında dolaştırdığımı hayal ettim. Bu hafta bende olan en belirgin değişim bu oldu: Hafta boyunca hemcinslerime sarıldığımı, onların omzuma yaslandığını hayal ederek mutlu oldum.
   
Zihnimde daha önceleri ayrı ayrı, bağımsız duran bilgiler terapiyle birlikte belli başlıklar altına yerleşiyor. Belirsizlikten belirliliğe doğru gidiyoruz. Sanki zihnimdeki çivileri yanlış yerlerinden söküp doğru yerlere çakıyorsunuz. Müzik zevkimin bile sevgi eksikliğiyle ilişkili olduğunu düşünüyorum. Ben küçükken çoğu kişi müzik dinlemek için Kral TV’yi tercih ederdi. O kanalda çoğunlukla basit, hiçbir derinliği olmayan şarkılar çalardı. Tüm şarkıların aşktan bahsetmesinden rahatsız olurdum. “Başka konu yok mu?” diye düşünürdüm. Bu düşüncem lisede de devam etti. Lise ikideyken rap müzikle tanıştım. Kelimenin tam anlamıyla büyülendim. Hayatta her ne var ise rapte de o vardı. Dinden, sokaktan, korkudan, kaygıdan bahsedilebiliyordu. Halen rap dinliyorum ve bana en gerçek müzik rapmiş gibi geliyor.


Keşke her hafta terapiye gelebilsem. Terapi beni bir hafta dengede tutuyor ama sonraki bir hafta dengesizliği uç noktalarda yaşıyorum. En dip duygulardan en yüksek duygulara her gün onlarca yolculuk yapıyorum. Uçurum kenarlarından sarkıyor, koşan bir atın sırtında tek ayak üzerinde dengede kalmaya çalışıyorum. Tüm olumlu değişimler ilk hafta için geçerli oluyor. İkinci haftada bu olumlu etkileri kısmen yaşayabiliyorum. Yine de yoldan çıkmamaya çalışıyorum.

İLK TERAPİ


29/10/2023


Merhaba Hocam;


Terapi esnasında bana sorduğunuz birkaç sorunun cevabı terapiden sonra aklıma geldi. Bana kadınlardan hoşlanıp hoşlanmadığımı sormuştunuz. Bazen dikkatimi çektiklerini söylemiştim. Bu konuyu biraz daha ayrıntılı anlatmak isterim.


Güzel bir kadın gördüğüm zaman dikkatimi çekiyor. Bakışlarım illaki kayıyor ama birkaç saniye sonra unutuyorum. Suya yazı yazmışım gibi oluyor.


Hayat hikayemi size gönderdikten bir ay sonra ofisinize gelebildim çünkü üç haftalık bir arabuluculuk eğitiminden geçtik. Eğitime bizim kurumdan iki kişi katıldık: Melda Hanım ve ben.


Bir gün eğitimdeyken bir hoca mesleklerimizi sordu. Hemen hepimiz avukattık. Bir kişi hakim olduğunu söyledi. Etkileyici bir kadındı. Ders esnasında gözüm artık ne kadar hâkime hanımın olduğu tarafa kaydıysa teneffüste Melda Hanım: “Hakime Hânım da epeyce etkileyici bir hanımefendi değil mi?” diye laf dokundurmayı ihmal etmedi.


Geçen sene kişilik kuramları dersine katılmak üzere sınıfa girmiştim. Amfinin en ön sırasına oturdum. Solumdakine “Yanınız boşsa çantamı koyabilir miyim?” demek üzere başımı çevirmiştim ki donakaldım. Saçı, makyajı, giyimi ve duruşuyla çok hoş bir kızdı. O da bana baktı ve gülümsedi. Aklım başımdan gitmişti ancak yine de sorumu sorabildim. O da yanının boş olduğunu söyledi. Yirmi dakika boyunca kendime gelemedim.


Genelde iki kadın türü dikkatimi çekiyor. Birincisi fedakarlık şemasına sahip, iyi huylu, iyi kalpli, anaç kadınlar. İkincisi baskın, erkeksi, güçlü kadınlar. İkinci tür bir kadınla evlenmek istemem. Baskın olmadığım bir ilişkiyi devam ettiremem gibime geliyor. Bir gün evlenirsem muhtemelen ilk türde bir kadınla evleneceğim. Dikkatimi çeken ve dikkatini çektiğim ilk tür kadınlar genelde sevgi açlığı çeken, psikolojik şiddet görmeye ve ruhen sömürülmeye son derece müsait kadınlar oluyor. Bu tür kadınlara çekilmemin ve onları çekmemin sebebinin bendeki narsistik eğilimler olduğunun farkındayım. “Madem böyle bir ilişkim olacak o zaman hiç evlenmeyeyim.” demek çok keskin bir hüküm olur. Bunun yerine; “Fedakarlık şemasına sahip, bana hayranlık duyan ancak şahsiyetini yitirmemiş bir kadınla beraber olabilir ve narsistik eğilimlerimi denetim altında tutmak için elimden gelen çabayı gösterebilirim.” diye daha esnek ve makul bir çözüm yolu izleyebilirim. Birkaç sene önce bu türden bir kadın bana evlilik teklifi etmişti. Kabul etmemiştim. Bizi düştüğümüz bu eşcinsellik çukurundan kimi erkekler arkadaşlık yoluyla kimi kadınlarsa evlilik yoluyla kurtarmak için elinden geleni yapıyor ama biz bu yardım tekliflerini hep reddediyoruz.


Şimdi hangi tip erkeklerin dikkatimi çektiğine gelelim. Dış görünüşünü beğendiğim, efendi erkeklere ciddi anlamda bağlanıyorum. Ancak bu adamlara olan tutkum kısa bir süre sonra arkadaşlık duygusuna dönüşüyor ve kendileriyle arkadaş olarak kalmayı tercih ediyorum.


En tehlikeli erkekler benim için ikinci tip erkekler: Güçlü, sosyal, dış görünüşü etkileyici, ağzı laf yapan, manipülatif, çakal, kurnaz, narsistik eğilimleri yüksek adamlar. Efendi erkeklerle karşılaşınca yağmur sesleri, akarsu çağıltıları duyuyor ve kendimi yemyeşil bir ormanda hissediyorsam ikinci tip adamlarla karşılaşınca adeta gök gürlüyor, yangınlar çıkıyor, fırtınalar kopuyor, yer yerinden oynuyor. Babama benzeyen bu ikinci tip adamlardan genelde uzak dursam da bazen etki alanlarına girdiğim oluyor. Bugüne dek en çok hoşlandığım iki kişi bu ikinci tip adamlardı. Şimdi size ikisini de anlatmak isterim.


İlkiyle üniversite ikinci sınıftayken tanıştık. İsmine Mehmet diyelim. Farklı yerlerde kalsak da aynı camiaya mensup olduğumuz için sık sık görüşüyorduk. Onun ilk dikkatimi çeken davranışı yapmacık kabadayılığıydı. Ufacık cüssesine rağmen külhanbeyi gibi davranması bana samimiyetsiz ve gülünç gelmişti. O hâl ve hareketleri, Bağcılar’da doğup büyümesi sebebiyle sergiliyor olabilir
Yakışıklı bir adamdı. Çok sosyaldi. İletişim kuramayacağı insan yoktu. Herkese kırk yıllık dostuymuş gibi yakın davranırdı ancak bu davranışları bana samimi gelmezdi. O gülüşünün ve sıcakkanlı davranışlarının ardında sanki doyumsuz bir güç ihtiyacı vardı. Galiba insanlar da bu durumu sezerdi ki onunla çok yakın olmak istemezlerdi. Mehmet’in biraz yırtık olduğu herkesin dilindeydi.


Lüzumsuz bir kibri vardı. Kurnazdı ancak akıllı ve zeki değildi. Bu yüzden bu kibrin temeli yoktu. Mesela bir keresinde ideal erkek boyunun 1.70 olduğunu iddia etmişti ki kendisi bu boydaydı.


Ben maalesef bu arkadaşın yapmacık davranışlarını samimi zannettim. İçten içe gerçeği bilsem de konduramadım. Mesela yazları beni hiç aramazdı. Ararsam ben bir kere arardım. Hakiki bir dostluğumuzun olmadığı aşikardı ancak ben bu gerçeği göremiyordum veya görmeyi tercih etmiyordum.


Daha önceki yazımda bahsettiğim üzere ben mezun olduktan sonra çok zor zamanlar geçirdim. Bu zor zamanlarda yanımda olmadı. Yanımda olmadığı gibi beni üzecek birçok davranışta bulundu. Aramızdaki bağın koptuğu günü çok iyi hatırlıyorum. Salgın zamanı aramıştım. Bir saate yakın konuşmuştuk. Telefonu kapatırken: “Ben anne babamı bile aramıyorum. Seni de aramazsam kusura bakma!” demişti. Ne cevap verdiğimi hatırlamıyorum. Bu sözünden sonra onu yıllarca aramadım. Çocuğu olduğunda mesajla tebrik ettim. Benimle birkaç kere vatsaptan iletişim kurmayı denedi ancak sert ve kısa cevaplar vererek her mesajında lafı ağzına tıktım. Belli bir süre sonra o da bana yazmaz oldu. Yıllar sonra Antalya’daki başka bir arkadaşımı ziyarete gittiğimde onu makamında ziyaret ettim, sonuçta yılların hatrı vardı. Ama keşke ziyaret etmeseymişim. O güne kadar kurum avukatlığını kazandığımı duyan herkes çok sevinmişti. Mehmet bunu duyunca önce sevinmiş gibi yaptı ancak karın ağrısı sonra ortaya çıktı. Orada başıma İİBF’li birini koyacaklarmış da, ben daha sonra hakim savcılığa geçmek isteyecekmişim de vs. Bir takım herzeleri sıralayıp durdu. Ben onun asıl derdini biliyordum. Avukatlık yapabilecek bir insandı ancak tek maaşla geçinen bir ailenin beş çocuğundan biri olunca savcılığı tercih etmişti. Onun avukatlara karşı öfkeli olduğunu ben önceden de fark etmişim ancak ne olursa olsun kendini tutmalıydı. Bunlar sınavı yeni kazanmış birine söylenecek sözler değildi. Keşke avazım çıktığım kadar bağırıp, tüm öfkemi üstüne boşalttıktan sonra kalkıp gitseydim. Yapamadım. Zaafımız olan insanlara herkese olduğumuz kadar cesur olamıyoruz maalesef. Günün geri kalanını kendini övmekle geçirdi. En çok kendi çalışıyormuş, kendi kadar hiçbir avukat çalışmıyormuş, bu paraya bu meslek yapılmazmış vs. Bitmek bilmeyen, kabus gibi bir gündü.


Ben kendisini ziyaret etmiş olsam da kendisi beni ziyaret etmedi, telefonla tebrik etmekle yetindi. Ona, mesleğimi aşağılamasına ve küçümsemesine rağmen beni tebrik etmesine şaşırdığımı söyledim. Şükür ki en azından bunu yapabildim. O başka bir yere atanınca bırakın aramayı mesaj bile yazmadım. Sonra beni utanmadan atandığı yere davet etti. Mustafa Kutlu’nun bir kitabını filme çekmişler ve onun galası olacakmış. Kendisini soğuk cevaplar vererek reddettim. Şimdi ancak bir yakını ölse ararım. Boşandığını duysam bile aramam, geçmiş olsun dahi demem.


Ben Mehmet’ten önce: “Bir insan nasıl davranıyorsa öyledir.” diye düşünürdüm. Yani bir insan bir insana seviyormuş gibi davranıyorsa seviyordur, sevmiyormuş gibi davranıyorsa sevmiyordur. Halbuki hiç öyle değilmiş. Düşünce ve davranışın arasında uçurumlar olabiliyormuş. Bana vermiş olduğu hayat dersi için kendisine müteşekkirim.


İkinci arkadaşı anlatayım.


Bu arkadaşla birkaç yıl önce üniversite yerleşkesinde tanıştık. İkinci üniversitemde sınıftaki erkek sayısı yirmiyi geçmediği için tüm erkekler kısa sürede birbirini tanımıştı.


Onu ilk gördüğüm andan itibaren zihnim bedenime “Uzak dur!” uyarıları göndermeye başladı. Yakışıklı, sosyal, ağzı laf yapan, çevresindekileri etkilemeyi bilen bir arkadaştı. Ufacık bir hayat tecrübesine sahip olan herkesin beş dakikada fırıldaklığını anlayabileceği bir türdü. Bir insan doğum tarihi hakkında bile yalan söyler mi? Bu çocuk söylüyordu. Önce 2001’de doğduğunu söyledi. Aylar sonra 2000’de doğduğunu söyledi. Babasının ağır ceza reisi olduğunu iddia etti ki bunu söylerken kaşı gözü ayrı oynadığı için yalan söylediğini anlamak çocuk oyuncağıydı. Sonradan babasının galerisi olduğunu dile getirdi. Galeri sahibi bir ağır ceza reisi! Birkaç ay sonra yalanının mantıksızlığını anlamış olacak ki babasının o ay emekli olduğunu söyledi. Babasının mesleğiyle ilgili tamamen yalan konuştuğunu adım gibi bilsem de Adana’da ağır ceza mahkemesi üyesi olan bir arkadaşıma bu arkadaşın babasını sordum. Elbette böyle bir ceza reisi yoktu ve şubat ayında da adliyeden hiçbir hakim emekli olmamıştı.


İki yıllık polis meslek yüksekokulu mezunu olduğunu ve bir süre polis olarak görev yaptığını tanıştıktan bir yıl sonra söyledi. Davranışlarındaki ve sosyal medya hesabındaki bazı emarelerden en azından bu konuda doğru söylediğini anladım. Tabii bu arkadaşın hiçbir sözü tamamen doğru olamayacağndan meslekten neden ayrıldığına dair de yalan olduğu bariz cevaplar veriyordu. İnsanlar aşağlıyormuş, sabah akşam dışarıdaymış, birilerinin kulu köpeği oluyormuş vs. Polislik gibi bir güç erkini asla bırakamazdı. Muhtemelen yapılmaması gereken bir hata yaptı, teşkilat da kendisine ya istifa et ya da ihraç edeceğiz dedi. Kendisi de istifayı tercih etti.


Evli bir kadınla para için beraber olmak gibi sayısız ahlaksızlığı olan –ki bu olayı bana açıkça söylemedi, parçaları birleştirerek buldum- bu arkadaşa başlangıçta hiç yüz vermedim. Zihhim uzak durmamı söylese de nefsim ona doğru çekilıyordu. Bu meyillerime fazla kulak asmayıp uzak durmaya devam ettim. Ama bu arkadaş hiçbir zaman aramaktan, mesaj atmaktan bıkmadı. Olup olmadık zamanlarda elimi sıkıyor; koluma, omzuma, belime, dizime bir şekilde dokunuyordu. Sporcular haricinde düzcinsel erkekler birbirlerinin fiziksel özellikleri hakkında fazla yorum yapmazken kendisi durduk yere parmaklarımın uzun olduğundan ve koluma saatin çok yakışacağından bahsedebiliyordu. Kendisinden yedi yaş büyük olan bana birkaç kere “canım” diye hitap etmesini epey gülünç bulmuştum.


Kendisinden bilinçli olarak uzak durduğumun farkndaydı. “Okul dışında da hiç görüşmüyoruz.” diyordu. Okul dışında görüşmeyi defalarca teklif etmişti de ben hep redddetmiştim. İlginç bir durumdu. Koskoca okulda en çok çekildiğim kişi peşimde koşuyordu ve ben istemiyordum.


Kompulsif derecede cinsel davranışları ve saldırganlık eğilimleri vardı. Kendine zarar vermeyi seviyordu. Bütün bunların gizli eşcinsellik anlamına geldiğini geçen iki yılda fark edememiştim ama şimdi net olarak anlıyorum. Karşı cinsle olan ilişkilerini bana anlatmazdı ama bir şekilde neler yaşadığını anlıyordum. Bir kız buluyor, onunla iki üç ay vakit geçiriyor, ona sevgilisi gibi davranıyor –aslında olan biten cinsel partnerlikten ibaretti- sonra ilişki bitiyor, bir hafta ayrılık acısı çekiliyor ve sözde yas süreci tamamlandıktan sonra yeni sulara yelken açılıyordu. Allahtan temiz kızlara bulaşmıyordu. Bulduğu kızlar da kendisi gibi ipten kazıktan kurtulmuş tiplerdi.


Bu gidiş elbette böyle devam edemezdi. En son kafede çalışan bir kızla vakit geçirmeye başladı. O zamanlarda öfori denebilecek ürkütücü bir neşesi vardı. Yolun sonunun hayra çıkmayacağı belliydi. Yüz bin lira borcu oldu, majör depresyon teşhisi aldı ve ilaçları toplu içerek intihar etmeye kalktı. Şimdi okulda ruh gibi dolanıyor. Bedeni değişmemesine rağmen bütün etkileyiciliğini yitirmesine oldukça şaşırdım. İnsanlar arasında güneş gibi parlayan o çocuk şimdi gölgeden bile silik. Altı boş olsa bile özgüvenin insana iksir gibi fayda verdiğini öğrenmiş oldum. Bu arkadaş bana unutamayacağım bir tecrübe yaşattı. Onu da anlatayım, bu bahsi kapatalım.
İntihar denemesinden sonraki buluşmalarımızdan birinde onu evine bırakacaktım. Vakit geç olmuştu, hava karanlıktı. Etrafta kimse yoktu. Arabadan indik ve arabanın kaputu üzerinde oturarak biraz daha sohbet ettik. Ayrılma vakti gelmişti. Yaşadığı olaylara epeyce üzüldüğümden ona merhametli davranıyordum. Ona sarıldım. O da laf olsun diye değil de isteyerek bana sarıldı. Belki bir dakika boyunca birbirimizden ayrılmadık. Sonra arabama bindim ve evime döndüm. Bu olayın etkisinden üç gün boyunca kurtulamadım. Sokakta gördüklerimin en az dörtte biriyle yatmak isteyen ben, üç gün boyunca ondan başka kimseyi arzulamadım. O ân hissettiklerim çok farklıydı. Sevgiyle yaşanan bir birlikteliğin, sevgisiz yaşanan binlerce birlikteliğin toplamından büyük olduğunu kısmen de olsa tecrübe etmiştim. Tabii bu birliktelik iki erkek veya iki kadın arasında değil, birbirleri için yaratılmış olan bir erkek ve bir kadın arasında olmalıydı.


Etkilendiğim iki kişi oldu demiştim ama bir üçüncüsünden de bahsedebilirim. Bizim kurumda fazla erkek avukat yoktur. Daha doğrusu kurum avukatlığı tam bir kadın mesleği olduğundan erkekler kurum avukatlığından pek tatmin olmazlar ve fırsatını bulunca ya serbest avukatlığa ya da hakim savcılığa geçerler. Bizim kurumdaki biri de Ali, 1995 doğumlu, Malatyalı. Kuruma ilk geldiğimde bana biraz ters davrandı ama onunla iyi anlaşabileceğimi sezdiğimden onun kötü davranışlarına pek aldırmadım. Evini taşırken yardım ettim, birlikte yemek yedik, tıraş olduğunda sıhhatler olsun dedim, fırsat buldukça odasına ziyarete gittim. Kendisi de epeyce sosyal ve sıcakkanlı bir insan olduğundan o da bana karşı aynı şekilde karşılık verdi. Evine gittiğimizde elleriyle yaptığı yemeklerden ikram etti, mesai çıkışında perdeciye gideceğim sen de gel dedi, hatta geçenlerde beni Mostar’dan görüntülü aradı. Epey mutluydu, o mutlu olunca ben de mutlu oldum.


Bu arkadaş yukarıdaki ikisinden kat kat sağlam duruşlu, ahlak ilkelerine bağlı bir insan Menfaati ile değerleri arasında kaldığından değerlerinden yana davranmayı biliyor. Güleryüzlü, hoş sohbet birisi. Eşcinsellik derecesini kestiremiyorum. Elimi sıktığı zaman uzun süre bırakmamasından bir sonuç çıkaramayız. Şimdilik en fazla belki biraz meyli vardır diyebilirim. Daha fazlasını söyleyebilecek kadar onu tanımıyorum ama daha samimi olmak ikimiz için de iyi olacak gibime geliyor.


Gece yatmadan önce birine sarıldığımı hayal ederken ve istimna yaparken genelde ilk iki arkadaşı düşünüyorum –şimdilerde Ali’ye sarıldığımı da sıkça düşünür oldum. İstimna yaparken bazen kılsız tüysüz, zayıf ve oldukça genç bir pasifi de hayal ettiğim oluyor. Bu üçü dışında kimseyi düşünmüyorum. Hepsine karşı aktifim. Sokakta yürürken yapılı erkekler de ilgimi çekiyor ancak onlara karşı pasif olmak istemem, kimseye karşı pasif olmak istemem. Hatta verdiğiniz ödevlerden biri de: “İlişkiyi karşı tarafın başlattığını düşün.” idi. Bunu yaparken başlangıçta epey zorlandım. Arzu edilmeyi pasiflikmiş gibi düşündüm ama sonradan bunun özgüven arttıcı bir eylem olduğunu fark ettim. İlk benim sarıldığımı değil de ilk onun sarıldığını düşünerek başladım. İstimna yaparken de ilk onun başlattığını hayal ettim. Dediğiniz gibi; ayakta, gözlerim açık, meninin çıkışını görerek, boşalmadan önce kendimi durdurup, üç dört kez bunu tekrar ettikten sonra... Fazla zevk aldığımı söyleyemem sadece ödev olduğu için yaptım. Haftada ikiden fazla istimnayı yasakladığınız için bir haftadır bir kere istimna yaptım, onu da dediğiniz şekilde yaptım. Penisi görmek, o geliş gidişlere tanıklık etmek, meninin çıkışını görmek insana özgüven katıyor. Henüz ayna almadım ama alacağım.


İstimna yaparken en çok düşündüğüm iki kişinin babama epeyce benzeyen iki kişi olması tesadüf olmasa gerek. Cinselliği bir aşağılama, zarar verme davranışı olarak mı görüyorum? Babamla cinsellik yaşayıp onu aşağılayamayacağıma göre babama benzeyenlerle cinsellik yaşadığımı hayal edip onları aşağılıyorum. Sadist eğilimlerim var anlaşılan. Narsist eğilimlerim de mevcut. Sokakta yürürken yedi köyün ağası gibi yürüyorum. Önüme kim çıksa devirirmişim gibi geliyor. Ama en ufak bir ses yükselmesinde ödüm kopuyor. İçi boş bir egom var. Pasiflikte ego yok –tamamen teslim olma ve kölelik etme-, aktiflikte içi boş bir ego var –karşındakini teslim alma ve kendine köle etme- düzcinsellikte ise içi dolu bir ego var –hakim konumda olma ama kimseyi de mahkum etmeme.

*


“Her türlü korku, kaygı, suçluluk duygusu eşcinselliği besler.”


“Düzcinsel erkekler aşık oldukları kadını başlangıçta cinsel olarak arzulamazlar. Gözlerini, saçlarını överler. Eşcinsel erkeklerse önce cinselliği düşünürler.”


Terapideyken en çok bu iki ifadenizden etkilendim.


*


Beni Deniz ile tanıştırmanız çok iyi oldu. Sohbetimizin ilk birkaç dakikasında içimde çok yüksek bir hakimiyet arzusu hissettim. Onun benliğini kendi benliğimde yok etmek istiyordum. Bu istek ateş gibi tüm vücudumu sarmıştı. Onun kadınsı ve çekingen duruşu beni tetiklemiş olabilir. Allahtan birkaç dakika sonra bu arzu geçti de eşitler arası bir ilişki kurabildik.


Borderline olduğundan bahsetti. “Şu an senin bile sevgine ihtiyacım var.” dedi. Ben de hepimizin birbirimizin sevgisine ihtiyacı olduğunu, insan kelimesinin ünsiyet (bağ kurmak) kelimesinden geldiğini söyledim. Bir ara sevdiğimiz şarkıcılardan bahsettik. Ebru Gündeş, Esmeray ve Seda Sayan’ı beğeniyormuş. Hepsinin baskın kadınlar olduğunu, eşcinsel dünyasında baskın kadın şarkıcılara büyük hayranlık duyulduğundan bahsettim. Benimle aynı fikirde olduğunu söyledi. Bunun sebebini bulmaya çalıştık ancak bulamadık. Kalkmam gerektiğinde beni kapıya kadar uğurladı. Elimi elinin ucuyla, kadınsı bir şekilde sıkmasını bekliyordum ki tüm eliyle kavrayarak, erkeksi bir şekilde sıktı.


Deniz’in terapisine katılmak bana iyi geldi. Eşcinsellik hakkındaki gerçekleri bilsem de bunları defalarca duymaya ihtiyacım var. Ancak bu şekilde zihnime kazınabilir gibime geliyor. Deniz ile bir daha karşılaşırsam ona şunu söylemek isterim: Eşcinsel aşkta aşık ile maşuk yok, efendi ile köle var.


Deniz; güler yüzlü, olumlu, neşeli, insanlarla kolayca iletişim kurabilen, hoş sohbet bir insan. Çoğu eşcinselde bulunan karamsarlık ve kuyuya düşmüşlük halini onda görmedim. Belki bu sayede kolayca iyileşir.

HAYAT HİKÂYESİ

22/09/2023

İsmim Ömer Yılmaz. 1994 doğumluyum.  Avukatım.
       
Anne ve babam öğretmendir. Anne ve babamın doğu görevi sebebiyle hayatımın ilk iki yılı Erzincan’da geçiyor. Okul müdürü bizimkilerin ders saatlerini birbiriyle çakışmayacak şekilde ayarlıyor ve genel itibariyle bakıcıya ihtiyaç duyulmuyor. Ben iki veya üç yaşlarındayken babam askere gidiyor ve annemle birlikte dedemin köy evinde kalıyoruz. Babam askerliğini Ankara’da yaptığı için sık sık görüşme imkanımız oluyor. Babamı ziyarete gittiğimiz günlerden birinde babamın silahına dokunmaya çalışıyorum babam da dokunmamam gerektiğini söylüyor. Alınıyorum. Bu olayın gerçekleşip gerçekleşmediğinden emin değilim. Belki de bir rüyayı gerçek zannettim. Başka bir hatıramda -4 yaşlarında olmalıyım- kurban kesilirken amcam sert bir ses tonuyla oradan uzaklaşmamı söylüyor. Yine alınıyorum.
       
Baba tarafımda aile bağları epey kuvvetlidir. Hepsi sert mizaçlı insanlardır. Bağıra çağıra öyle bir kavga ederler ki bir daha konuşmayacaklar zannedersiniz ancak barışmaları iki gün bile sürmez. Muhtemelen zaten küsmemişlerdir. Babannem Ankara’nın merkezinde büyümüş bir şehir kızı. Aslen Kırım göçmeniler. Babası babannemi sarı kızım diye severmiş. Avlusunda süs havuzu bulunan müstakil bir evde büyümüş. Eli sıcak sudan soğuk suya değmemiş ancak bu rüya fazla uzun sürmemiş. 17 yaşındayken dedemle evlendirilmiş. Dedemi ilk defa nişanda görmüş. Evlendiklerinde dedem 28 yaşındaymış. Babannem dedemin annesinden ve babannesinden ciddi anlamda baskı görmüş. Bu baskının fizikselden ziyade psikolojik olduğunu zannediyorum. Bu baskılar ve köy hayatının alışık olmadığı zorlukları neticesinde babannemin nevrotik bir insana dönüştüğünü düşünüyorum. Bir keresinde, rüyasında köydeki dereye su almaya gittiğini, derenin buz tuttuğunu, elindeki baltayla derenin buzlarını kırarak kovasını suyla doldurabildiğini görmüş ve tüm gece uyuyamamıştı. Dedemin akrabaları tarafından epey yalnız bırakılmış. İlk iki çocuğu kız olduğu ve üçüncü çocuğu da engelli bir erkek çocuğu olduğu için dışlanmış. Küçük halam bir gün çok şiddetli bir ateşli hastalığa yakalanmış. Babannem, dedemin annesinden at arabasını istemiş. Dedemin annesi: “Köpek bile dokuz doğuruyor. Ölürse ölsün!” diye cevap vermiş. Babannem halamı başka bir araba bularak doktora yetiştirebilmiş.
       
Babamın ailesi, dedemin tüm akrabaları tarafından yalnız bırakıldığından dedem, babannem, babam ve dört kardeşi birbirlerine sımsıkı tutunmuşlar. Bu yalnızlık duygusu babamda halen devam etmektedir. 2003’ten bu yana annemin memleketi olan Osmaniye’de yaşadığımız için babam yirmi yıldır akrabalarından uzakta kaldı. Bu yüzden olsa gerek ne zaman kendi isteğinden farklı bir yol çizmek istesek bu isteği isyan girişimi olarak algılar, tüm dengesi bozulur ve çok şiddetli tepki gösterir.
       
Günler dedem ve ailesi için yukarıda anlattığım şekilde geçerken dördüncü çocuk olarak babam doğar, tüm ailenin gözdesi olur. Bu durum bugün de böyledir. Babam; babannemden, halamlardan ve amcamdan oluşan ailenin adeta reisidir.
       
Kendi hayat hikâyeme geri döneyim. Babam askerdeyken annemle birlikte dedemgilde kalıyoruz. Dedemle annemin arası iyiydi ancak babannemle annem uzun yıllar anlaşamadılar. Dedemgile ne zaman gitsek annem hiç konuşmaz ve gülmezdi. Gerginliği hemen hissedilirdi.
       
Annem Osmaniyeli, beş çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu. Annemin babası çok zeki bir tüccar. 18 yaşındayken köyde hiçbir şey yapamayacağını fark ediyor ve Osmaniye’ye geliyor. Çalışkanlığı ve zekası sayesinde epey zengin oluyor, adeta bir imparatorluk kuruyor. Ailesinden gördüğü dini eğitimin etkisiyle parasını hiçbir zaman çarçur etmiyor. Kendisi hâlen Osmaniye’nin en sevilen hayırseverlerinden birisidir. Kendisini geçen sene yayladan şehir merkezine oy vermeye götürmüştüm. Yirmi dakikalık sohbetimizde dedemin babama ne kadar benzediğini düşünüp hayret etmiştim. Bu hayretimi annemle paylaştım. Annem de benimle aynı şekilde düşünüyormuş. Dedemdeki kendini beğenmişlik, hep kendini övmek, zekilik, uyanıklık, hep ticaretten bahsetmek gibi huylar olduğu gibi babamda mevcuttur.
       
Annemin annesi olan rahmetli anneannem dünyanın en kibar, en zarif kadınlarından bir tanesiydi. Taşralıydı ancak onu tanıyan sarayda yetişmiş zannederdi. Dedem elli küsür yıldır sinir ilaçları kullanır. Dedem  rahatsız olmasın diye anneannem evin hep sessiz kalmasını sağlarmış. Annemgil epey huzurlu bir çocukluk geçirmişler. Anne tarafımda kız çocuklarına epey değer verildiği için annem çok güzel bir çocukluk yaşamış. O günleri hep gülümseyerek anlatır. Ancak bu sessizliğin kimi zaman zararlı olduğunu düşünüyorum. Baba tarafımda insanlar bağıra çağıra bile olsa sorunlarını muhakkak konuşarak çözer ve hiçbir küslük uzun sürmez. Oysa anne tarafımda sorunlar olduğu gibi kalır, konuşulmaz ve herkes birbirinden günden güne uzaklaşır. Öyle ki teyzelerimi ve dayılarımı bayram günleri haricinde neredeyse görmemekteyim. Ayrıca baba tarafımda sadece babannem antidepresan kullanırken anne tarafımda bildiğim kadarıyla üç kişi antidepresan kullanmaktadır.
       
Babam askerden geldikten sonra Ankara’nın bir ilçesine tayinleri çıkıyor ve iki yıl da orada yaşıyor, hafta sonları Ankara Merkez’e dedemgilin evine geliyoruz. İlk oğlun, ilk oğlu olduğum için dedemin en sevdiği torunuyum. Evinde de dükkanında da fotoğrafım var.
       
Ankara’nın merkezinde yaşadığımız beş yıl aile hayatımızın en huzurlu yılları oluyor. Evimiz ve arabamız var. Eve çift maaş giriyor. Bahçeli bir sitede yaşıyoruz. Annem ve babannem arasındaki gerilimleri saymazsak evde fazla huzursuzluk yok. Bu gerilimler beş altı sene öncesine kadar devam etti. İki tarafın da birbiriyle uğraşmayı bırakmasıyla barış oldu. Annem artık babannemgile gitiğimizde somurtmuyor ve babannem de annem aleyhinde hiç konuşmuyor. Bu gerilimlerin kaynağının babannem olduğunu da özellikle belirtmeliyim. Babannem gerçekten geçimsiz bir insandır. Korkunç derecede psikolojik şiddet uygular. Belli belirsiz laflar sokarak insanın damarına basmayı çok iyi başarır. Bu yüzden amcamın ve babamın sinir krizi geçirişine defalarca şahit olmuşumdur. Hiçbir şeyden memnun olmaz. Evinde kalan bakıcı kadınlar altı aydan fazla dayanamaz. Bir şeyi yaptıysanız da yapmadıysanız da suçlusunuzdur, her türlü haksızsınızdır. Memnun edilmesi imkansız bir insan olmasına rağmen sebebini anlayamadığım bir şekilde babam halen babannemi memnun etmeye uğraşır. Sadece pazar günleri babannemi arar çünkü aramazsa babannem laf eder. Babannemle konuşurken hep isteksizdir, hoşnutsuzluğu yüzünden okunur. Babannemi gördüğünde mutlu olmaz. Babamın hep ondan korktuğunu fark etmişimdir. Ve maalesef ki babam babannemin yüzde doksan dokuz aynısıdır.
       
Ankara’daki huzurlu yıllarımızdan bahsediyordum. Bu yıllardaki anne ve babamı zihnimde canlandırdığımda gözümün önüne mutlu insanlar geliyor. 0-5 yaş arasındaki anne va babamı gözümde canlandırdığımda ise babamı mutlu annemi mutsuz görüyorum. Annem yüzünde sıkıntılı bir ifadeyle uzaklara bakıyor. Ağa kızı gibi büyümüş ancak sonra iki yılda bir yer değiştirmek, kendi aile yapısına son derece ters bir ailenin içinde bulunmak, ev ve işi aynı anda idare etmek, babamla babannemin huzursuzluklarına katlanmak zorunda kalmış. Yüzüne bakıyorum ama bana bakmıyor ve benimle ilgilenmiyor. Bir keresinde anneme demişim ki: ”Babannem babama yavrum, oğlum diyor. Sen neden demiyorsun?” Babannem annemin beni babamdan soğuttuğunu söyler ki bu iddianın ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum.
       
Babamla aram o sıralar gayet iyi sanki. Bana bisiklet kullanmayı öğrettiğini ve birlikte camiye gittiğimizi hatırlıyorum. Onun yanındayken epey mutluyum.
       
Dört beş yaşlarındayken kendimi kadın gibi hissediyordum. Annemin eteğini giyer, başörtüsünü takardım. Annemin hamileliği epyce zor geçmiş. Sekiz aylıkken, çok zayıf bir çocuk olarak doğmuşum. 0-5 yaş arasında epeyce hastalıklarla boğuşmuşum. İğneleri ve serumları hayal meyal hatırlıyorum. Sokağa çıkıp oyun oynamama izin verilmemiş. 5 yaşında kardeşim doğduktan sonra fazla hastalanmadım ve bünyem diğer çocuklardan pek de farklı değildi.
       
İlkokul birinci ve ikinci sınıfı Ankaranın varoş bir semtinde annemin okulunda okuyorum. Hemcinslerimle aram fena değil ancak futbol oynamıyorum. Durmadan kızları öpmeye çalıştığımı ve bana sapık dediklerini hatırlıyorum. (Anasınıfındayken de iki üç arkadaş bir kızın eteğini indirmiş ve öğretmenden dayak yemiştik.) Beraber dolaştığım bir kız var. Tek başıma teneffüse çıktığım zaman üst sınıflar: “Sevgilin nerede?” diye laf atıyorlar.
       
İlkokul üçüncü ve dördüncü sınıfı önceki okulumdan çok farklı bir okulda okuyorum. Burası sadece görünüşte bir devlet okulu. Buraya ancak belirli bir meblağ ödeyerek girildiğinden burada genelde orta-üst seviye seküler hayat tarzını benimsemiş ailelerin çocukları okuyor. Beden dersi olmadığı için kimse futbol oynamıyor. Hemcinslerimle de karşı cinsle de aram iyi. Gökhan isminde yakışıklı bir sınıf arkadaşım bir gün hatırlamadığım bir sebepten beni yanağımdan öpüyor. Bu çok hoşuma gidiyor. Çocuğa amcamın kırtasiyesinden bir kalem alıp hediye ediyorum.
       
Bu okulda eski okulumdaki halime nazaran daha usluyum. Bunda otoriter kadın öğretmenimizin de etkisi var. Hata bir gün anne ve babama öğretmen: “Ben öndeki çocuklara kızıyorum, Ömer arkada tir tir titriyor.” demiş. Uslu olduğum kadar da şımarığım. Anne ve babam benim bu okulda çok şımardığımı söylerdi.
       
Yakın arkadşlarıma sınıfta kadın taklidi yapıyorum. Kendi aramızda Beşik Kertmesi dizisini oynuyoruz. Çocuklar Duymasın dizisindeki kadınların söylemlerini ve yürüyüşlerini taklit ediyorum. Bana light erkek diyorlar. Çok hoşuma gidiyor. Sadece kendim gibi davransam bu lakapla anılmayacağım ancak dikkat çekmeye ve kadın gibi davranmaya bayılıyorum.
       
Ben dördüncü sınıfın yazındayken ailem Osmaniye’ye taşınmaya karar veriyor. Birdenbire çok farklı bir çevrenin içinde buluyorum kendimi. Beni o okulda birinci sınıftan beri okumuş olanların olduğu sınıfa değil de o sene okula kaydolmuş olanların bulunduğu sınıfa koyuyorlar. Bu sınıfın sosyo-ekonomik seviyesi diğer sınıftan daha düşük. Burada da kadın taklidi yapıyorum birkaç gün. Tabii bana taktıkları lakap önceki okulumdaki kadar kibar olmuyor, avrat diyorlar. Ancak bu lakaptan da rahatsız olmuyorum. Bulunduğumuz okul özel okul olduğu için ve başarılı olduğum için ezilmiyorum. Galiba bu lakap sadece birkaç ay söylendi çünkü sadece okulun ilk haftasında kadın taklidi yapmştım. Daha sonra unutuldu. Hele 6. sınıf ve sonrasında hiç söylenmedi.
       
Beşinci sınıftan sekizinci sınıfa kadar mutlu bir dört yıl geçirdim bu okulda. Denemelerde genelde ilk onda olurdum. Bu mutlu yıllarda arkadaşım Furkan’ın çok katkısı vardı. Birbirimize çok benziyorduk. İkimiz de futbol oynamazdık. İkiz gibiydik, birbirimizden ayrılmazdık. Birbirimizi hep güldürürdük. Sekizinci sınıfın sonunda gittiğimiz bir kampta herkes dışarıda futbol oynarken biz yatakhanedeki bir ranzanın alt katında karşılıklı oturuyorduk. Herkes dışarıda futbol oynarken bizim içeride oturduğumuzdan ve diğerlerinden farklı oluşumuzdan hüzünlü bir üslup ile bahsetmiştim. Gözleri dolmuş ve “Neredeyse ağlayacağım!” demişti.
       
Bir de bu okul malum yapının okuluydu. Dini gelişimimize önem vermeleri, namaz kılmamızı teşvik etmeleri güzeldi ancak bütün bunların korkunç niyetlerle yapıldığını bilmiyorduk.
       
Okuldaki hayatım ne kadar güzelse evdeki hayatım o kadar berbattı. Babam Osmaniye’ye ticaret yapmak için gelmişti. Bir yandan memurluk yapıyor, bir yandan da dükkanı idare ediyordu. Bir yandan da kendisine yapılan iç güveysi imalarına katlanmaya çalışıyordu. Daha doğrusu o değil biz katlanmaya çalışıyorduk çünkü bütün hıncını bizden çıkarıyordu. Artık her gün evde kavga vardı. Annemle ben her gün azarlanıyorduk. Ne yapsak suçtu. Mesela bir Ramazan Bayramı kahvaltısında annem sucuklu yumurta yaptığı için suçlanmıştı çünkü bir ay oruç tuttuktan sonra ilk kahvaltıda hafif şeyler yemeliydik. Bir sonraki Ramazan Bayramında annem hafif bir kahvaltı hazırlamıştı ancak yine babamın dilinden kurtulamamıştı çünkü babam bu hafif kahvaltı yüzünden aç kaldığımızı söylemişti.
       
Annem sık sık yatak odasına kapanıyor ve karanlıkta tek başına ağlıyordu. Yanına gidip ona teselli vermek isterdim. Gelme demezdi ama odaya geldiğimde benimle konuşmazdı, sessiz sessiz ağlamaya devam ederdi. Artık annemle olan tüm konuşmalarımız babam üzerineydi. Hep birbirimize bu konuda dert yanardık.
       
Babamın yanında kendimi berbat hissediyordum. Dükkana inmediğim için suçluydum, araba kullanmayı bilmediğim için suçluydum –evet on iki yaşında- beceriksizdim, tembeldim. Ben de sık sık odama kapanır ağlardım. Babamın kişiliğini üç maddede özetleyebilirim: 1- A tipi kişilik 2- Psikolojik şiddetin âlâsını görmüş ve âlâsını uygulamış. 3- Narsistik eğilimler. Ailemle akşam yemeğine oturmayı hâlen sevmem çünkü akşam yemekleri bizim evde babamın kendini övme zamanıdır. Tüm gün ne kadar güzel işler yaptığını, herkese haddini nasıl bildirdiğini, herkese nasıl laf soktuğunu anlatır durur. Annemse dinler ve kafa sallar. Osmnaiyede bulunduğumuz yirmi yıl annemi son derece silik bir insan hâline dönüştürdü. Çünkü ağzından çıkan her cümle didik didik ediliyor ve cümlelerinde kastetmediği bir anlam bulunuyordu. Bu yüzden o da susmayı tercih etmeye başladı ancak yine yaranamadı bu sefer de sustuğu için suçlu oldu.
       
Evde bütün bunlar olurken sekizinci sınıfın sonunda liselere giriş sınavından iyi bir puan alıp şehir dışındaki bir fen lisesini kazandım. Evden ayrıldığım için bir dakika bile üzülmedim. Bir damla bile gözyaşı dökmedim. Sevinçten uçarak gittim okuluma ve dört yıl yurtta kaldım.
       
Lisede başarısız bir öğrenciydim. Sadece idare edecek kadar çalışırdım. Kulaklığımı takıp saatlerce müzik dinlemeyi ders çalışmaya tercih ederdim. Kendimi ilk defa lise birdeyken eşcinsel olarak adlandırdım. Daha öncesinde de bu tür eğilimlerimin farkındaydm ancak önemsememiştim. Gerçi eşcinsel olduğumu fark edişimi de pek önemsemedim. Sonuçta yurtta sayısız arkadaşla, sabah akşam gırgır şamata yaparak, müzik dinleyerek hayatım geçiyordu. Tabii okulda beden derslerinde hâlen başarısızdım. Hâlen futbol oynamıyordum ve gözlerim karşı cinse karşı kapalıydı. Bulunduğum yurt da maalesef malum yapıya aitti. Tüm namazlar cemaatle kılınmasına rağmen namaz kılmamayı tercih ediyorum. Kötü bir şekilde bile olsa dikkat çekmek hoşuma gidiyordu.
       
Lise ikinin şubat tatilinde 15,5 yaşında ergenliğe girdim. Gördüğüm bedenlere dokunamamak çok acı veriyordu. Ancak bu acıyı içimde yaşıyordum. Dışarıdan yine neşeli görünüyordum ama yalnız kalınca kulaklıkla karamsar müzikler idinliyordum. Lise ikiden lise dörde kadar iki rap sanatçısının ciddi bir hayranıydım. Birçok albümlerini satın almış ve iki konserlerine gitmiştim. İkisini de her gün saatlerce dinlerdim.
       
Lise üçün baharında namaz kılmaya başladım. Bu bana büyük bir huzur verdi. O sıralar Elif Şafak’ın Aşk romanı popüler olmuştu. Kitaptan etkilenmiştim ancak Hz. Mevlana’yı doğru anlatmadığını fark etmiştim. Kaldığım yurdun karşısındaki kitapçıdan Ken’an Rifai’nin Mesnevi Şerhini aldım. Ken’an Rifai’nin de tartışmalı bir isim olduğunu birkaç yıl sonra öğrecektim ancak o sıralar o kitap beni çok etkiledi. Zaten daha sonraları Mesnevi’yi Amil Çelebioğlu çevirisinden/sadeleştirmesinden okudum. 
       
Lise üçün yazı gelince artık üniversite sınavına hazırlanmaya başladık. Yaz tatiline dershane bir ay ders koydu.  Ankaradaki tatilimi yarıda bırakıp otobüsle Adana’ya döndüm.  Ramazanı Adana’da yaşadım. Öğlene kadar derse giriyor. öğleden sonra dershanenin en üst katındaki yurda çıkıyorduk. Bir de o sıralar başka bir okuldan yaklaşık yirmi kişi bizim yurtta kalmaya başlamıştı. Onlarla çok iyi anlaşmıştım. Birlikte, teravihlere gittik, bici yedik, çay içtik, dondurma yedik... Hayatımda ilk defa bir erkek grubuyla bu derece iç içeydim. Hem benimsemiştim hem benimsenmiştim. Maneviyatı ve sosyalliği yüksek seviyede yaşıyordum. Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştm. Bir daha da hiç o kadar mutlu olmadım. Bir de ilginçtir ki ruhen o kadar tatmin olmuştum ki bedenen tatmin olmaya ihtiyaç duymuyordum. Mastürbasyon yapmıyordum. Erkeklerle dolu bir yurtta yaşayan ve bazen arkadaşlarını yarı çıplak olarak gören bir eşcinsel olarak ben kimseye karşı cinsel arzu hissetmiyordum. Hissedecek gibi oluyordum ancak sanki o hisler bir bardağın duvara çarpması gibi uyandığı an yok oluyordu.
       
Her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi o güzel zamanlar da sona erdi. Ramazan bitti. Arkadaşlarım kendi yurduna döndü ve sınav dönemi başladı. Korkunç bir çöküş yaşadım. Hiç ders çalışamadım. Habire müzik dinliyordum. Kendimi berbat hissediyordum. O sene sınavı kazanamadım.
       
Bu arada kötü geçen ilk sınavdan sonra eşcinsellik hakkında yoğun araştırmalar yaptım. İnternette karşıma Cem KEÇE ve CİSED çıktı. Joseph Nicolosi’nin Erkek Homoseksüeller İçin Onarım Terapisi kitabının pdf’ni bilgisayarıma indirip kitabı baştan sona okudum. CİSED’e mail atıp yardım istedim ancak cevap gelmedi. Kitabı bitirdikten sonra üniversiteyi Ankara’da okuyup terapiye gitme hayalleri kurmaya başladım zihnimde. Ancak nedendir bilmem bu hayaller çok çabuk uçtu zihnimden. Yirmi dokuz yaşıma kadar da terapiye gitme fikri bir daha aklıma gelmedi.
       
Ertesi sene Osmaniye’ye döndüm ve orada dershaneye yazıldım. Ailem beni altı kişilik sınıfların olduğu bir dershaneye yazdırarak büyük bir hata yaptı. Buradakiler hep şımarık zengin çocuklarıydı. Cinsellikten başka hiçbir şey konuşmuyorlardı. Hocalar da onlardan aşağı değildi. Başlangıçta konuşmalarına gülmüyordum ama sonra istemeyerek de olsa gülmeye başladım. O yapmacık gülüşler ağımdan çıkarken ruhum azap çekiyordu. Onlarla o kadar anlaşamıyordum ki teneffüslere bile çıkmıyordum. Ama yine de başarılı olduğum için bana saygı duyuyorlardı. Neyse ki sonraları başka dershanelere giden birkaç arkadaşım oldu da yalnızlıktan bir nebze de olsa kurtuldum.
       
İlk sınav olan YGS’ye kadar iyi çalıştım ve güzel bir derece elde ettim. Ama sonra o sene yaşadığım tüm sıkıntılar içimde öyle bir birikti ki adeta kalbim kurudu, donuklaştım. Hiç ders çalışamıyordum. Korkunç bir bunalımın içindeydim ve çıkamıyordum. İki ay boyunca hemen hemen hiç çalışmadım. O şekilde ikinci sınava girdim. Devlet okulunda tıp okuma şansını kıl payı kaçırdım. Özel okula tıp okumaya gidebilirdim. Ailemin maddi durumu bunu karşılamaya müsaitti. Diş hekimliği de okuyabilirdim ancak babamın yoğun yönlendirmeleriyle Ankara Hukuk’u tercih ettim.
       
Ankara’da ilk altı ay bir akrabamızda kaldım. Sonra bir cemaat yurduna geçtim. Bu cemaatle benim ve ailemin daha önce hiçbir bağlantımız olmamıştı. Bu yurt ile müzik dersinde tanıştığım bir arkadaşım vesilesiyle haberdar oldum. Ben de kalmak için maneviyatlı bir yurt arıyordum. Kaldığım yerin nereye bağlı olduğunu önemsememiştim.
       
Üniversite ikinci sınıfta kendimi okuyup yazan, dergi çıkaran entelektüel bir arkadaş grubunun içinde buldum. Deli gibi okumaya başladım. Günde altı yedi saat okuyordum. Bundan olağanüstü keyif alıyordum. Edebiyat okuya okuya dilim, zihnim ve kalbim incelmeye başlamıştı. Bilgilendikçe ve dil becerim arttıkça dış dünyayı beğenmez hâle gelmiştim. Sadece okurken ve o arkadaş grubunun içindeyken mutlu oluyordum. Aslında bu arkadaş grubunun içinde mutlu olduğum da pek söylenemezdi çünkü hemen hiçbiri dindar değildi ve ben kendimden taviz verdikçe onların içinde var olabiliyordum.

5.terapi
Durgunlaştığım bir süreç  oldu .Yine ibadetlerimin büyük çoğunluğunu erkek olarak yaptım.Kimseyle herhangi bir samimiyet kurma girişimim olmadı okulda.Sürekli annem teyzem ve anneannemin dertlerini dinledim bolca. Ama mesela benimle aynı yaştaki komşum, kız çocuk annesi ,bana kocasının iyi huylarını anlattı.Şaşırdım ilk defa bir kadın kocasının beğendiği huyunu anlattı,işte bir Pazar sabahı uyandığımda kahvaltıyı hazırlamış olsan ,beni uyandırsan diye konuşmuş, kocası da hazırlamış.Aslında olması gereken bu  ama bu şekilde olan kocalar çok nadir var. Her erkek kötü,kaba saba ,anlayışsız değil bunu biliyorum.Bunun dışında anneme gıcık oluyorum ve ondan gittikçe uzaklaşıyorum,babamla görece daha normal seyrediyor ilişkimiz.Zaten terapide yine gözüm doldu ve ses tonum geçen sefere göre biraz daha düşüktü farketmişsinizdir.Ben gerilediğimi düşünüyorum.İçe kapanıklık konusunu aştım ama dışa dönük de değilim.Bu şekilde herhangi bir his değişimim olmadı cinsiyet kimliğimde hatta daha çok takıntı yaptım namaz kılarken vs. daha erkeksi hissettim bu sürede.Hiç arkadaşım yok bu beni zorluyor.Dediğiniz gibi sınıfta girişken olabilirim ama istemiyorum yapmak,içimden gelmiyor kimseyle arkadaş olmak.Zorunluluk dışında kimseyle muhattap olmuyorum.Sizin dediğiniz işte kaç yıldır okuyorsun tecrübeye sahipsin bu noktada diğer öğrencilere sınavların çoğunlukla nerden çıkacağıyla ilgili tüyolar verebilir etrafında insanları toplayabilirsin dediniz.Bunu yapacağımı sanmıyorum galiba ben kendimi değerli görmüyorum.Verdiğiniz tedavi olmuş arkadaşların numaralarını da arayacağımı sanmıyorum,çekiniyorum yani .Hem insanlara yük olmuş gibi hissederim hem de ben artık kendimi anlatmaktan travmalarımı anlatmaktan çok yoruldum,ve size gelenlerin hiçbiri cinsiyetinden memnuniyetsizliği yok bu noktada beni anlayacaklarına inanmıyorum kimsenin.Aklımda kalanlar bunlar.Sonuna kadar buraya yazıcam olumlu sonuç alsam da almasam da tedavi olsam da olmasam da .Yazmak beni rahatlatıyor.

Derste ya da kantinde konuşmaları yönlendirdiğim ve üstü kapalı bir şekilde istediğim yöne çekme mücadelesi vermemin altında yatanın, sadist ve hükmeden yönüm olduğunu anladım. Aynı şekilde; cinsel olmayan müzikler dinleyip sıradan hayaller kurarken bile herkesin bana hayran olduğunu, onları hep zor durumlardan kurtardığımı, belli bir özelliğime âşık olduklarını, bu sebeple onlardan üstün olduğumu hayal ederdim. Kardeşim bir şey isteyince yapmazdım, bu bazen işime gelmediği için olurken bazen de garip bir zevk verdiği için yapmazdım; gıcık etmek, daha çok bana minnet etmesini görmek için. İşte bu hastalıklı düşünme yapım çok gerilerde kaldı. Terapistim bana sık sık; ailemin benimle gurur duyması için pek çok sebep olduğunu, kendimi kötü ve aşağılık hissetmem için sebep olmadığını hatta “Uyuşturucun, seks yaşamın, içkin yok; senden neden utansınlar?” derdi. Beni kendimi her konuda aşağı ve eksik görmemek konusunda ikna etmek için kaç seans uğraştığını sayamadım ama emekleri boşa çıkmadı.
Kesinlikle verdiği ödev ve tavsiyelere dikkatlice uyduğumu söylemem gerekir, çünkü bu çok önemli. Kendimi diğer erkeklerle kıyaslardım, zaman zaman “Acaba ben bu erkek kadar güçlü olabilir miyim? Diyordum. “Şu adamın yürüyüşüne bak, şu özgüvenine bak, ne kadar erkeksi tavırları bakışları var” diyordum. Veya bir ilişkiye girsem; “Acaba ne yapılır ki bir ilişkide? İlişkinin safhaları nedir? Hangi aşamada ne yapılmalı?” hiç bilmiyordum bir kızla ne konuşacağımı. Spor yapmıyorum, müzik aleti çalmıyorum, yemek yapmayı bilmiyorum, bir kız benimle ne konuşabilir, benim neyimden hoşlanabilir? “Çok müzik dinleme, ders notların düşer”, “Çok müzik dinledin, yabancı müzik seni ahlaksız yapar” gibi bir dünya saçmalık sıralayıp dinlediğim müziğin süresine ve türüne bile karışan bir annem vardı” Zayıf ve güçsüz hissediyordum, basit eleştirilere bile alındığım için, kız gibi hissediyordum kendimi, fazla duygusal ve alıngan. Çabalıyordum aslında kendimi eksik hissettigim alanlarda geliştirmeye.Bu noktada yol ve yöntem gösterdi terapistim, her konuda kolaylaştırdı yaşamımı ve kısa sürede bu sorunları aşma yöntemlerini öğrendim. Terapiler bir aşamaya gelince, size komik gelecek ama, babam ve terapistim bana nasıl küfür edeceğimi bile öğretmek zorunda kaldılar. Erkek ortamlarına girmeye başlayınca kızlar ve ilişkilerle ilgili konuşulan ortamlarda, ağzıma bir türlü oturtamadığım küfürlerde sorun yaşıyordum. Ailem tarafından kulaklarım küfürden sterilize edildiği için küfür etmeye alışamadım, gerçekten hangi küfür hangi bağlamda kullanılır veya kullanılmalı kestiremiyorum. Yok efendim eğer herkesin güldüğü eğlendiği bir ortamda “Çok da s..kimde veya “Ebeni s…kiyim” dersem sorun yokmuş. “Ama eğer ortam gerginken dersen sorun çıkar, kötü bir küfür etmiş olursun” diye açıklama yapan babam bir de bana ne dese beğenirsiniz; “Bu yaşında neyin küfür olduğunu, neyin olmadığını ben mi sana öğreteceğim?” Yok efendim eğer biri bana şaka yollu “Senin g…tünü s…kerim” derse, ona “Aç g…tünü ben seninkini s…kerim” demeliymişim. Yok efendim arkadaşımın kız arkadaşının yanında “Bok” diyerek küfür edersem sorun yokmuş, ama “…mına koyayım” dersem çok kötüymüş. Cık cık cık… Ortamdaki arkadaslarimin da tamamen obsesif olduklarindan bir haber ben, onlarin bu söylemlerini de gereksiz ciddiye aliyordum, hangi ortamda ne demek isterseniz deyin, memnun olmayanlar s…ktirip gitmekte ozgurler. Gerçekten örüntüyü keşfetmekte zorlanıyordum, nerede ne demeliyim bilemiyorum, bunalıyorum ve kaçmak, susmak veya arkadaşımın kız arkadaşıyla aynı ortamda bulunmak istemiyorum. Kızlara çok ilgi duymayan biri olarak kızların kiloları hakkında bir fikrim yoktu, 90-60-90 ne demek bilmiyordum 50 kiloluk kıza 75 kilo deyince bir hafta küsüp konuşmamıştı. Burada kendimce kızların en basit şeyleri bile ne kadar abartabildiklerini gördüm. Babam küçükken kızlarla ve sokak jargonuyla ilgili öğretmediklerini eşşek kadar adam olunca öğretmek zorunda kaldı, sohpetlerimiz hep bunlar üzerine oluyor son yıllarda. Tabi en çok terapistim uğraştı bu anlamda beni geliştirmeye. O dönem sürekli gaf yapmamdan dolayı bana küsen arkadaşlar sayesinde yeni bir alışkanlık edindim. Kendimi övüp duruyordum; “Ben şöyle iyiyim, ben böyle iyiyim”. Yeni şeyler alıyor, hava atıyor, ilgileri üstüme çekmeyi seviyordum. Kendimi abartıp çok iyi göstermeye çalıştıkça hata yapıyor ve palavracı konumuna düşüyordum. Aşırı fazla konuşuyor ve onları bunaltıyordum, bunları fark ediyor, ama pek de önleyemiyordum. En sevdiğim ve dikkatlerini çekmeyi hep istediğim kisileri kendimden uzaklastiriyordum. Bir seferinde arkadaşın birisi bana bir el şakası yaptı, öyle bir tepki vermişim ki, çocuk bana bir daha el şakası yapmayacağına söz verip benden özür diledi. Yani kendi açımdan, sarılmak, söylenen latifeli sözlere bir iki latifeli sözle karşılık vermek, el şakası gibi samimiyeti arttıracak şeyleri kendi elimle itmiştim uzağa. Yani yapmak istediğimin tam tersi iste. Daha ilginci ise garip bir asabilik kompleksi de başlıyordu bende onlarlayken. Onlardan daha başarılıydım, onlardan daha yakışıklıydım (hele birinden hayli hayli). Onlardan daha iyi bir maddi durumum vardı, onlardan daha zekiydim ve sınavda onlardan daha iyi dereceler yapmıştım. Daha da ilginci, onların yaptıkları birçok işi onlardan daha iyi yapıyordum. Hatta bana hayran oldukları ve bunu dile getirdikleri zamanlarda bile, onlara karşı gereksiz ve aşırı bir mütevaziliğe girişiyor, kendimi alçalttıkça alçaltıyordum (ki bu da onları şaşırtıyordu). Ama neydi benim onlarda bulduğum bu şey ve diğer herkesin bulamadığı. Ben onları övdüğüm bir iki sefer başka arkadaşlarım bana “Ya onların övülecek neyi var? Onlara özenecek neyin var? Onlardan çok çok daha iyisin.” diyorlardı! “Peki, neydi onları benim gözümde, kafamda, kalbimde bu kadar önemli yapan?” Allah vergisi bir tipe (kendimi dağlara çıkarmıyorum, ama aynaya bakıp Elhamdülillah diyorum yine de, bence ben yakışıklıyım. Tabi bir ara bundan bile şüphe etmişliğim vardı, “Acaba yeterli değil mi” diye.
Tövbe tövbe.) Türkiye’nin en prestijli kurumlarinda eğitim alan, basarili, hocalarının bile “Sen akademisyen olabilirsin rahatlıkla” dediği, Türkiye’nin en prestijli okullarından birinin en zor bölümünde ilk 10’da olan, anne ve babası benimki gibi maddi durumda olan (yine dağlara çıkarmıyorum, ama birçok burslu öğrenciye göre daha iyi durumda), benimki kadar lüks yaşayan ve benimki kadar sık yurtdışına giden, hatta benimki gibi arabası olan kaç kişi var acaba? Ve ben aklımın bana “Evet belki sosyallik hariç her konuda onlardan daha iyisin” demesine rağmen, neden kendimi bir türlü ikna edemiyorum? Neden aklımda seks fantezisi kurarken kendimi aktif hayal etmekte bu kadar zorlanıyorum. Neden kendimi bu kazar zayif ve guzsuz hissediyordum. Korunmaya muhtaç değildim ben, korunmaya muhtaç olma fikri bile beni çileden çıkartıyordu, dayanamıyordum, aklıma gelmesi bile beni irrite ediyordu. “Ben erkeğim; bir erkek güçlüdür, güçlü olmalıdır, ben korunmam, korurum” diye haykırasım geliyordu. Bugun bu fikrim de degisti, o zamanki kurban psikolojisi ve zayifligi reddedisim, maskulenligi yanlis anlayisimi hos goruyorum. Guclu erkek dediğin kuvvetinin farkında olan, ancak bu kuvvetini çevresindeki onemsedigi kişilere karsi saygi ve sefkat olarak yansıtan, küçüklerine sevgi ve tolerans ile yaklaşan, büyüklerine de saygi, hürmet, ve yine tolerans ile muamele eden, dusmanlari ile sorunlarini her zaman konuşma yolu ile çözmeyi tercih eden, ancak gucunun verdiği ozguven ile gerekirse de, son care olarak gucunu kullanmaktan çekinmeyen bir kişidir maskulen erkek. Duygusal olarak dirayetli, olgun, hem kendisinin hem de partnerinin ilişkideki ihtiyaclarinin ve beklentilerinin farkında olan, partneri ile sevgi ve saygi temelli bir birlikte ancak bagimsiz varoluş beklentisini ilişkisinin ulkusu haline getirmiş kişidir maskulen erkek. Şimdi size birkaç sadist fantezimi anlatacağım, bunlar birçok yönden “Sen hastasın” denilebilecek şeyler, lütfen yanlış anlamayın, sadece örnek olsunlar diye anlatmak istiyorum, ve anlatacaklarimin tamami fantezi boyutunda, yani gerçeklik değeri yok. Kendimi her zaman ve her daim güçlü hissetmeyi seviyorum, hayallerimde, , düşüncelerimde, hükmeden olmayı. Gerekirse tatlılıkla, gerekirse acı, kan ve zorla. İnsanların dediğimi yapmadıkları takdirde onları gerekirse tehditle ele geçirebildiğim bir dünya düşlüyorum. İnsanlar nazikçe istediklerime riayet ediyorlar. Belki başımda bir lider var, belki de bulunduğum ortamdaki herkes benle ayni rütbede, beni zayıf zannediyorlar, onları alttan aldığım için, onlara güler bir yüzle yaklaştığım için beni ezebileceklerini sanıyorlar, kontrolün kendilerinde olduğunu zannediyorlar. Onlara göstermem gerekli, kontrolün kimde olduğunu görmeliler. Gruptaki lideri veya bana karşı çıkanları hedef alıyorum, bir diktatöre dönüşüyorum, çok sert kurallar koyuyorum, olmayan ama kafamda var olan, bana sınırsız yetki veren yönetmelikler yardımıyla hepsini insanlık dışı muamelelere tabi tutuyorum. Mesela bir hayalimde; benim dediklerimi yapmayan arkadaşlarımın okuldan ayrılıp o çok uzun zamandır bekledikleri konsere gitmelerini engelliyorum. Giderlerse okuldan atılacaklar, sırf atılmamak için tek yapmaları gereken benim dediklerimi dinlemek. Onlara emrediyorum 72 saat boyunca aralıksız çalışacaklar, sonra 4 saat uyuyup bir 72 saat daha. Bunun nedeni; insan beynindeki nöronların ölmeye başlamaması için kritik sure 72 saat, daha fazla uykusuzlukta hücreler ölüyor. Bu arada ben onlarla dalga geçiyorum, onların sinirlerini iyice zorluyorum, ama bana karşı ses çıkaramazlar, yoksa okuldan atılacaklar, tek bir kelime dahi söyleyemezler, yoksa ne kadar gaddar olabildiğimi onlar da görecekler. Derken bir kız ağlayarak geliyor ve bana karşı isyana hazırlanan erkeklere yalvarıyor, “Ben bunu daha önce de görmüştüm, neden onu dinlemediniz, neden işleri bu hale getirdiniz” diyor. Ve eğer dediklerime uymazlarsa sonuçlarının ne kadar ağır olacağı konusunda onları uyarıyor. Gülümsüyorum onlara; kulağımda kulaklık var, son ses tempolu elektronik müzik dinliyorum, kalp atışlarım hızlanmış, vücudum düşündüklerimden rahatsız, kollarımı birbirine kavuşturup sıkıyorum veya boğazımı, aynı kendimi boğazlar gibi. Ayrıca bir uyarıda bulunuyorum, Sakın ha bana karsı örgütlenmeye kalkmayın. Telefonlarınızı okuyan bir programım var, bana karşı örgütlenenler cezalandırılacak ve daha çok, daha fazla ölesiye çalıştırılacak” diyorum, gülüyorum. Birlik olup bana karşı gelebilecek kişileri psikolojik gözlem yeteneğimle tespit edip onları bir yönetmelik gereği benim emirlerimi dinlemek zorunda olan güvenlik görevlileri yardımı ile birbirinden ayırıp ayaklanmayı önlüyorum. Ayrıca, kendimce cezayı hak edenlere bu muameleyi daha kolay yapabilmek için onlara isimleriyle değil, numaralar veya aşağılayıcı isimlerle hitap ediyorum. En son kontrolü ele almış olmanın rahatlığı var. Evet; kan, acı, gözyaşı var ama şu an herkes ben kibarca söyleyince dediklerimi yapıyor, kimseye bağırmıyorum bile şakalaşıyoruz hatta. Ama herkesin gözünde bana karşı bir korku var, samimi bir arkadaş ilişkisi yine olmayacak diye hayıflanıyorum hayalimde, ama anlatıyorum onlara, “Bakın eğer herkes üzerine düşeni yaparsa ben o hale gelmem bir daha” diyorum. “Aslında ben iyi biriyim, kötü bir niyetim yoktu, ama beni çileden çıkartmayın yeter” deyip gülüyorum. Şimdi bir de benden güçlü bir liderin olduğu hayalimden bahsedeyim. Bir gruptayım, başımda bir lider var, “Şunu yap, bunu yap” diye bağırıp çağırıyor, ama grubu yönetmeyi beceremiyor. “Hey birader” diyorum, o iş öyle bağırıp çağırarak olmaz”. Sonra “Gel de bana öğret” diyor, çok sinirleniyorum, gidiyorum. Karşımdaki kaslı ve cüsseli biri, ama ben öncelikle onun psikolojik ve fiziksel eksikliklerini buluyorum 'süper' gözlem yeteneğimle. Daha sonra özgüvenini kırıyorum onun doğrudan psikolojisini hedef alan sözlerimle, onu zayıf ve güçsüz hissettiriyorum. Bir erkeği erkek yapan, kadından ayıran o alfalık duygusunu, o özgüveni hedef alıyorum. Çünkü bana göre bir erkeği çökertmek istiyorsan, önce özgüvenini ortadan kaldırmalısın; onu erkek yapan ve bana göre kadından ayıran o güçlülük, erkeklik ve alfalık duygusunu ortadan kaldırmalısın. Buna yönelik hamleler yapıyorum, zayıf noktasından vuracak şekilde konuşuyorum, kendinden şüphe ettiriyorum. Daha sonra ise benden hiç beklemediği sertlikte bir hamleyi vücudunun fiziksel olarak zayıf bir bölgesine yapıyorum, o koca kas yığını yere devriliyor. Derhal üzerine atlıyorum, onu kıpırdayamayacak bir hale getiriyorum, “Seni s…kerim oğlum, sen kendini ne sanıyorsun, seni bir güzel orospum yaparım. Sen zayıfsın, sen güçsüzsün, sen ancak benim altımda s…kilirsin” diyorum. Hardcore pornoda olduğu gibi boğazını sıkıyorum, diğer elimle cinsel organını avuçluyorum. Kurtulmaya çalışıyor ama başaramıyor. Ellerini hafif serbest tutuyorum, debelenecek ama asla kurtulamayacak şekilde. Bu yolla her denemesinde özgüveni biraz daha kırılacak, kendine olan güveni, erkekliği, alfalığı biraz daha sönecek. Gözlerinden yaş geliyor, kendini zayıf ve ümitsiz hissediyor. Herkesin sakin bakışları üstünde, kurtulmaya çalışıyor ama başaramıyor, “Ne o kurtulamıyor musun? Diyorum. Gözlerinin içine bakıyorum, gözlerini kaçırmaya çalışıyor, izin vermiyorum, iyice yerle bir ediyorum özgüvenini. Penisini elleme şeklim, bir erkeğin kasının vajinasını cinsel ilişkide elleme şekliyle aynı. Kendimce onun penisini fonksiyonsuzlaştırıyorum sanırım, kendimce onu bir pasif gay haline getiriyorum. En son olarak onun kafasını bir miktar suyun içine sokuyorum, ama nefesinin tamamen bitip az miktar su yutmasına izin verip bayılmadan onu tekrar çıkartıyorum. Bu işlemi tekrarlıyorum. Birkaç hayalimde de özel yapılmış bir cihaz düşünüyorum, bu cihaz ortamdaki oksijen seviyesini tam kişinin boğulup ölmemesi için gereken minimum düzeye indiriyor ve geri kalanı karbondioksit ile dolduruyor. Kişi ölmüyor ama tabi nefes darlığı yaşıyor, nefes alırken zorlanıyor, acı çekiyor, bu esnada kişinin üzerindeki baskı ve stresi arttırmak için ellerini ve kollarını da bağlıyorsun. Daha sonra ise Osmanlı döneminde kullanılan ve vücutta iz bırakmayan bazı işkence bölgelerine fiziksel şiddet uygulayıp canını yakıyorum. En son olarak onu yerde debelenir halde bırakıyorum. Arkadaşlarım beni tanıyamıyorlar, şoktalar, ne olup bittiğine anlam veremiyorlar. İki arkadaşım nasıl böyle şeyler yaptığımı soruyorlar. Onlara da “Siz benimle ancak ben izin verdiğim için dalga geçip şaka yapabiliyorsunuz, yoksa bu sizin ne haddinize” diyorum. “Sakın siz benim üzerime gelebileceğinizi veya beni test edebileceğinizi düşünmeyin, sadece ben izin verdiğim için bunları yapabiliyorsunuz, ben size ayrıcalık tanıdığım için, yoksa hepinizin götünü s…kerim” diyorum. Canları yanıyor, daha sonra birini egoist ve narsist, diğerini obsesif olarak itham ediyorum. Bunu gören diğer kişiler bana güvenmek istemiyorlar, benden korkuyorlar. Tüm güven ilişkimiz yerle bir olmuş ama ben yine de istediğimi almışım, kontrol bende... Bu sadist fantezilerden sonra genelde kendimi çok güçlü hissediyorum, her insanıs…kebilecek kadar kudretli hissediyorum,  neyse biraz hastalıklı bir düşünce ama en azından aktif hissettiriyordu. Su anda bir zamanlar bu sekilde fantezilere sahip olmam bile durust olmak gerekirse bana sasirtici geliyor. Artik bu fantezilerin aslinda kendi hayatimda kontrolü sağlamaktan yoksun olmamin, yoğun kaygilarimin ve bu kaygilarimi azaltmak için kullandigim bir cesit stres atma yolu olduğunun farkindayim. Ozguven eksikliğim terapiler yoluyla giderilince, kaygilarimin cogunun yersiz olduğunu farkedince, ve stresimi atmak için spor ve benzeri saglikli yollar geliştirince bu fantezilerim kayboldu. Dahasi, terapilerim duygusal olarak da olgunlasmami sagladi, ve su anda başka kişilerin bu sekilde muamelelere tabi tutulmasi fikri dahi cok saygisizca ve asagilayici geliyor. Toksik ve beni mutsuz eden ilişkilerimden, beni somuren ve belki de benim somurduğum insanlardan uzaklaşıp, ilişkilerimi yeniden düzenlemem de bu fantezilerden kurtulmam da bana yardimci oldu.  Ailemden tecrübe ettim; en önemlisi aile çocuğunu sevgisiyle tehdit etmemeli, yani sevgiyle korkutmamalı. Bana yüzlerce kere demiştir annem “Böyle olmazsan, bunu yapmazsan seni sevmem” diye ve yanlış yaptığımda hoşuna gitmeyen bir şey yaptığımda bana çok soğuk davranmıştır günlerce. Ne olursa olsun bir anne bunu yapmamalı çocuğuna. Ceza verebilir ama sevgisizlikle değil. Çocukların üzerinde demir yumrukla bir şey öğretemezsiniz. Benim annem benim üzerimi kirletmeme hiç izin vermedi, en iyi giysileri giydirdi ama asla kirletmeme izin vermezdi. Hiç düşmedim kalkmadım, hiç boya yaparken üzerimi kirletmedim hatta bu yüzden boya yaptırılmadım. Bir eylem bin söze bedel ama ben hiç eylemle öğrenemedim. Vaaz verdiler, sürekli vaaz veren bir baba hiçbir şey öğretemez. Çocuk özlü söz ile anlar; kısa öz iki cümle etkili söyle, çocuk bunu anlar ama en basit konuda bile bir saat vaaz verirsen çocuk sadece sıkılır ve gücünüzü iktidarınızı kaybedersiniz baba olarak çocuğun gözünde. Ben bir şey daha öğrendim; bazı evliliklerin devam etmesi gerekmez, eğer evlilik yürümüyorsa, çocuklar çok etkileniyorsa gerçekten devam etmemeli. Sorunlu bir evliliğin içinde olan çocuk o sorunları üzerine mıknatıs gibi çekiyor. Her önüne gelen boşanmasın tabi ama gerçekten gitmiyorsa çok ısrarcı olmamak lazım evliliği sürdürmek için. Aşırı baskıyla büyüyen çocuk mazoşist sadist olabiliyor. Dışarıda bir şekilde atacak o baskının stresini üzerinden. Ne yapıyor, o da kendisine davranıldığı gibi davranıyor çevresine. Buraya kendimden örnek vererek açıklıyım yine:
Annem biz çocukken sürekli araya girip benim kardeşimle olan ufak tartışmalarımı bile önlediği için, ben gerçek tartışmalarda hatta kavgalarda ağzı iyi laf yapan taraf olamadım. Ağız dalaşlarını genelde kaybediyorum ve lafı yiyen taraf oluyorum, arkadaşlar arasında laf ağzıma tıkılınca, ya küfredeceğim, ya bağırıp çağırıp ortalığı birbirine katacağım, ya da ayni trip atan kızlar gibi pasif-agresif tepki vereceğim. Yani bağırış çağırış şeklinde değil de, surat asma, lafımı yutma, ezikçe özür dileme, onları gıcık etme ve tersleme şeklinde. Böyle yapınca da hemen içimdeki ses kendini daha çok s…kilmeyi bekleyen ve pasif agresif gay ya da trip atan kız bebeler durumuna soktun diyor. Yani daha silik pasif gibi hissetmeme yol açıyor aynı güçlü erkek arkadaşı tarafından terslenmiş kız gibi hissediyordum. Halbuki su an terapilerim ve psikoloğum sagolsun farkindayim ki, aslinda bana söylenenleri kişisel almayıp içselleştirmesem, veya beni rahatsız eden kişilerden sadece uzaklaşsam yeterli. Her seyi fazla kafaya takmaya gerek yok. Terapistin verdiğiniz mastürbasyon, porno, erotik filmlerle ilgili ödevlere aşırı dikkat edince son dönemde çok şükür mastürbasyonu da pornoyu da düzenledim, hatta artik hiçbir şey izlemeden kendi fantezilerimle mastürbasyon yapmayı da tercih ediyorum. Bana gore cinsellik fazla abartilmis bir sey. Gunumuz modern cagi bunu gereğinden fazla buyutuyor, insanlari olmayacak beklentiler içine sokuyor porno ve mastürbasyon araciligiyla. Dahasi asiri yayginlasan poligami ve cok eşlilik (evet, kimse kusura bakmasin ancak 15 sevgilin ve 20 cinsel partnerin varsa sen de kendi haremini kurmuşsun demektir) esasinda geçmişte edinilmiş farkli partnerlerin gerek cinsel gerek duygusal acidan birbiri ile kiyaslanmasina, ve bu sebeple toleransi azaltarak mutlu ve tatmin edici uzun donem ilişkilerin kurulmasinin onune geçmekte bence.  Ben duygusal mazoşist biriydim. DEVAM EDECEK


https://www.youtube.com/watch?v=gTB2GnB_Af4&list=UULFEDADUolmKuMyWGRunC3UhQ&index=4